spido

Wharfedale "Rosedale": voor mensen met stijl! Tannoy maakte ook stijlvolle luistermeubelen. ("Prestige Gold Reference", bijv.) En ook het Japanse Sansui maakte iets fraais van de frontjes:

Advertentie voor University Speakers, 1963. (Ondermeer Wharfedale en Tannoy hadden ook zulke stijlvolle luidsprekerbehuizingen.)

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment... Chagrin d'amour dure toute la vie (...)

Vroeger, toen Spido zoveel jonger was dan vandaag, speelde hij de mannelijke hoofdrol (Petrucchio) in "Het Temmen van de Feeks" (The Taming of the Shrew) van Shakespeare. Spido kan u verzekeren dat dit stuk niet kan worden geoefend en gespeeld zonder - al dan niet gelukkige - amoureuze gevolgen. De musical "Kiss Me, Kate" van Cole Porter gaat over een toneelgroep die overal voorstellingen geeft van de Feeks. En ook hier blijven verwikkelingen des hartes niet uit. De film-musical kwam uit in 1953. Toch klinkt de Original Soundtrack (gedigitaliseerd, remastered, enhanced for stereo, etc.) heel aardig. Als je kiest voor: (EAN: 886976386221). Een andere (clandestiene?) uitgave is de afgrijselijk klinkende (EAN: 5024952067060.) Hoe ze zoiets vreselijks hebben kunnen maken, is me een raadsel. Met een kristal-pikkuppie, wellicht? Zéér af te raden, deze!

Zit nog na te genieten van de beide CD's van Wynton Marsalis met Art Blakey & The Jazz Messengers (#15871 en #15875). Vraag me af, of de natuurlijkheid en levensechtheid van deze opnamen wellicht samenhangt met digitale onervarenheid. Ik bedoel maar: ze wisten in die tijd (1980!) nog niet hoe ze een digitale opname konden verpesten... De CD's zijn DDD, en dat houdt vermoedelijk in dat er een Sony PCM-1 met een SLO-Beta (Betamax) videorecorder werden gebruikt. Heel straightforward: wellicht zelfs met een passieve mengtafel. Valt me wel op, trouwens - ook bij klassiek - dat opnamen uit die begintijd vaak zo natuurlijk klinken. http://www.thevintageknob.org/sony-PCM-1.html

...óók heel hot!

Het voornemen was om het verzamelde werk van Heere Heeresma nog eens door te lezen. Het eerste verhaal bleek "Een Dagje Naar het Strand" te zijn. Een dorstig verhaal op een hete dag, waarbij een kind kwijtraakt. Het weer werkt nu niet erg mee: sneeuw en vorst. Maar met een beetje aardige jazz op de achtergrond zou het toch te doen moeten zijn. Deze CD had ik al heel lang niet meer gedraaid. Dus ik liet me verrassen. Bij het aanpakken van het schijfje voelde ik het al: "This is HOT, Man!" En bij het afspelen schoof Heere Heeresma al gauw naar de andere kant van de tafel. Hier valt echt niet bij te lezen! Marsalis was nog jong, en wilde laten horen wat-ie kon. En hij kon ongeveer àlles. Art Blakey was nog lang niet dood en liet dat met grote nadruk weten. Dit alles speelde zich af in 1980, in Bubba's Jazz Café. Verrukkelijke jazz, als je je geest er de vrijheid en rust voor kunt geven. Laat het je maar overspoelen. Heel levensecht opgenomen: je voelt werkelijk de ambiance van het jazzcafé. O ja, nu weet ik weer waardoor het kwam dat ik hem zo lang niet draaide: mevrouw Spido wordt nogal zenuwachtig van hot jazz. Ja, ja, je moet er tégen kunnen...

Mooie tafel! (P.S. Blij dat niemand mij gemist heeft!)

Iedere zaal en iedere luisterruimte heeft een laagfrequente "eigenruis". Een blinde, bij voorbeeld, zal bovendien feilloos vaststellen of er in een zaal publiek aanwezig is: ook al houdt men zich muisstil. De laagfrequente geluiden van ademhaling en bloedsomloop zijn voor kritische hoorders goed waarneembaar. Misschien zit er niet eens zo veel muziek onder de veertig Hertz, maar wel veel werkelijkheidsbeleving. (Naast wat ik al noemde, ook gestommel en ander geruis van het publiek en/of de musici.)

Is dit een (bewerkte) heruitgave van de Jecklin Float?

Het hangt er helemaal van af, wáár je de meetmicrofoon plaatst. Vlak bij het midden van het membraan meet men inderdaad veel geluidsdruk. Maar op enige afstand (afhankelijk van de frequentie) van het membraan, en ook langs de randen ervan, stort die energie in elkaar als gevolg van akoestische kortsluiting.

Aangemoedigd door "Camelot" heb ik ook de originele cast-opname (New York / Londen) van "My Fair Lady" uit de platenkast getrokken. Deze musical werd een jaar eerder opgenomen: in 1959. Een bloedjonge Julie Andrews zong en speelde de rol van Eliza Doolittle, en deed dat op onnavolgbare wijze. Rex Harrison was Professor Higgins. Stanley Holloway was Eliza's vermoedelijke vader (Alfred P. Doolittle). Wat vooral opviel, was de onbetwistbare autoriteit en manlijkheid van Higgins, en de invoelbare identiteitscrisis van Eliza. En verder ook de ongelooflijke bekaktheid van het koortje English Posh in The Ascot Gavotte (...the Ascot eupening race; ...every piejah is hiejah...). Hiermee onmiddellijk vergeleken de Nederlandse versie, met ondermeer Wim Sonneveld (Higgins), Margriet de Groot (Eliza) en Johan Kaart (Eliza's vermoedelijke vader). Wat hier opviel: het slechte orkestspel (ongelijk, vals), de nichterigheid van Sonneveld (je zou verwachten dat hij tenslotte niet zou gaan samenwonen met Eliza, maar met zijn oude vriendje Kolonel Pickering),* en de geweldige presence van Kaart. Bovendien: de enorm knappe vertaling/bewerking van Seth Gaaikema. Toch wel weer leuk! (Ik zag de Nederlandse uitvoering destijds nog in Carré...) * Misschien was dit wel een veel beter slot geweest! My Fair Lady is immers een musical bewerking van "Pygmalion", het toneelstuk van George Bernard Shaw. Deze zei: "O nee! Eliza moet haar eigen weg gaan, en niet bij Higgins terugkeren! Twee sterke persoonlijkheden bij elkaar... dat kan nooit een goed huwelijk worden!"

Bedankt! (Heb jij een cursus gehad of zo?)

Ja, Apple IMac 27". Maar het probleem doet zich alleen voor op dit forum. ('t Maakt misschien niet eens veel uit: ze snappen hier tòch nooit wat ik schrijf...)

Spido kijkt niet naar kinderseries op TV. Jij kennelijk wèl?

Ter nagedachtenis aan David Bowie heb ik in de platenkast gezocht naar een LP of een CD van deze (volgens velen) grote artiest. Maar ik bleek er niet één te hebben...

Vreselijk juist, die spellingchecker c.q. automatische tekstcorrector! Ik moet mijn stukjes altijd weer teruglezen, om te zien wat er nu weer is verfouterd. Schrijf maar eens "laagohmig", bijvoorbeeld. De "corrector" maakt er altijd "laagvormig" van. Die "corrector" is pas ècht dyslectisch!

Alles met een eigen klank is knudde.

Onlangs was er op het National Geographic Channel weer een documentaire over de moord op J.F. Kennedy. In deze documentaire werd Lee Harvey Oswald als de enige dader aangewezen. (Nogal vreemd, gezien de vele ballistische bewijzen voor een salvo van diverse zijden, en het feit dat er bij veel politieke tegenstanders animo voor zo'n aanslag was.) In de documentaire werd genoemd dat Kennedy en zijn vrouw veel waardering hadden voor de musical "Camelot", en dat Kennedy zich zelfs liet inspireren door Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel. "Ach," dacht Spido, "laten we die musical maar weer eens uit de platenkast trekken!" Welnu: het spelen van deze opname uit 1960 was weer een heel groot plezier. Het klonk echt alsof je er in het theater bij zat: elk woord van Alan Jay Lerner en elke klank van Frederick Loewe was prima hoorbaar en verstaanbaar. De hoofdrollen werden gespeeld en gezongen door Richard Burton (King Arthur) en Julie Andrews (Lady Guenevere). Maar de bijdragen van anderen mogen ook genoemd worden, zoals de opschepperige zelf-introductie van Sir Lancelot (Robert Goulet) "C'est Moi!" Men moet op Broadway wel de slappe lach hebben gekregen bij dit nummer, en dientengevolge het één en ander van de humoristische tekst hebben gemist. (Wat jammer, toch, dat ze tegenwoordig kennelijk niet meer zo levensecht kunnen opnemen...)

Sheldon? Who the f*ck is Sheldon?

Het ging hier toch over vintage? Toch niet over LED lampjes e.d.?

Beste Goodtube, Je lijkt steeds beter te worden in het trekken van voorbarige conclusies. http://www.vinylengine.com/library/era/444.shtml

Misschien moet jouw gehoor zo langzamerhand geen maatstaf meer vormen. De opname van Eric Clapton's "Unplugged") is wèl heel goed. Maar als je het laag niet kunt horen (de akoestische bas), het hoog ook niet ("alles boven 6 kHz", naar eigen zeggen) en het midden vertekend ("ongekleurde weergave via hoorns")... wat houd je dan nog over?

After all is said and done there is really only ONE... (N.B. spoelweerstand: 1,5Ω)

Hoe kom je er bij dat hij 't met jou eens is? Hij is het vermoedelijk alleen maar (compulsief) òneens met mij! Overigens meldde ik reeds dat de uitstekende resultaten met het gemodificeerde bladveertjes-armpje werden behaald met ADC XLM en ZLM.