JanD

Zie je wel, die opnamen die als bagger klinken zijn niet zo maar ff te vinden

Veel in die serie (The Originals, toch?) is beslist geen bagger. Ik weet niet wat de selectiecriteria waren voor die serie; maar dat was zeker niet: wat tegenwoordig gezien wordt als onovertroffen uitvoeringen. Eerder iets als: wat destijds gezien werd als onovertroffen uitvoeringen. Sommige zaken zijn dus achterhaald (door de enorme hausse aan barokmuziek door specialisten in de authententieke hoek bijv.). Welke opnamen beschouw jij als bagger?

Dat was even langs elkaar heen. Maar nu "klopt" het plaatje een beetje.

Nout, Toevallig (?) staan die 3 concerten (1044, 1055, 1060) bij mij thuis ook op

Naxos is variabel. Er zijn fantastische series, wat repertoire betreft, heel avontuurlijk; en dit is het sterkste punt van Naxos. Er zijn maatgevende uitvoeringen, met name in Britse (bijv. Bax) en Amerikaanse (bijv. Barber) muziek. Maar de opnamekwaliteit is niet altijd zo goed. Voor liefhebbers van historische opnamen zijn er geweldige CD's op Naxos. Wat het totaalbeeld betreft, vooral repertoire, staat Naxos inmiddels ver v

Ah. Er zijn diverse CD's en doosjes met Pinnock met vergelijkbare titels, en ik dacht ten onrechte dat je hier doelde op iets met een heleboel concerten. Ik heb de opnamen die je noemt op diverse CD's; ik zal er een dezer dagen eens naar luisteren of ik erin kan ontdekken wat je bedoelt. Het concert 1060 (in de viool-hobo-versie) vind ik erg mooi, en ik kan me ook voorstellen dat je dit enigszins associeert met Classicfm of candlelight of zoiets. Het kan aan de reconstructie zelf liggen, daar is misschien een beetje geromantiseerd.

Ik vind die opnamen ook verre van ideaal, maar die galm (

Alleen dat laatste klopt.

Ik begrijp je pagina niet helemaal. Het is een kopie (zonder bronvermelding!) van http://www.bachcentral.com/BWV/index.html, waarin je bepaalde regels een ander kleurtje hebt gegeven. Wat voor nut hep dat nou?

beste spido, Een discussie over de "noodzaak" tot een bepaald volk of een bepaalde cultuur te behoren om als geen anderen in staat te zijn de muziek die zijn wortels in die cultuur vindt te kunnen vertolken, is in feite een andere (die vele dagen in beslag kan nemen). Vaak wordt beweerd dat je Rus moet zijn om Borodin of Tsjaikowsky te kunnen vertolken, en vergelijkbare beweringen (Fransman voor Berlioz en Debussy, Engelsman voor ..., enzovoorts). Sommigen vinden dat larie, en die hebben misschien ook ongelijk. Met name bij werken die tot de "wereldliteratuur" zijn gaan behoren, zijn de visies van "allochtonen" net zo geldig, soms verfrissend, soms ook veel minder. Een mening van een musicoloog is uiteindelijk ook maar een mening. Ook als hij goede argumenten heeft. Neem nu maar weer even Stokowski. Die geeft enerverende uitvoeringen van Spaanse muziek, alsof hij nooit anders dan pepers gegeten heeft.

Ja, bij gebrek aan het ideaal een voorkeur voor Dutoit boven Batiz.

OK, ik heb wel een voorkeur voor Dutoit uitgesproken. Gelijk heb je. Maar dat ging over Bizet. En wel een voorkeur voor Dutoit boven Batiz (met de kanttekening "Het ideaal ligt ergens halverwege"). Wat Falla betreft schreef ik dat er nog wel pakkender uitvoeringen van El Amor Brujo (dan die van Dutoit) bestaan. Dat is m.i. niet direct een voorkeur voor Dutoit. Je had er twee keer op gewezen dat niet iedereen die voorkeur deelt. Daar ben ik me terdege van bewust. Noem nu eens wat namen van Spaanse dirigenten die jouw voorkeur hebben.

Maken Spanjaarden geen ruzie?

hallo spido, Dutoit is best wel goed, maar "zo geweldig" is weer wat anders. Dat er mensen zijn die mijn voorkeur voor Dutoit niet delen (ik heb die voorkeur niet genoemd toch? - ik noemde hem als alternatief; maar Stokowski mag ook hoor, als die tenminste nog ergens te vinden is), heb ik wel eens gemerkt. Er zijn er die Dutoit zelfs niet kunnen uitstaan . Ik zou niet weten waarom je een Spanjaard zou moeten zijn om de Bolero goed te spelen. Ik zou geen Spaanse dirigent weten die die Bolero beter speelt dan lieden als Monteux, Bernstein, Boulez, Dutoit, Abbado, Cluytens, Karajan, Munch, Martinon, om er maar een paar te noemen. Noem eens een paar Spaanse dirigenten die jouw voorkeur hebben. Graag wat namen dus.

beste spido. Leuk dat je met tegengas komt. Ga ik ook proberen. Over welk werk heb je het (gezien het vervolg vermoed ik El amor brujo)? Dutoit vormde van geen van de genoemde werken m'n eerste kennismaking (ook voor die van Bizet niet). Welk enthousiasme bedoel je? Ik noemde slechts een mogelijk alternatief. Omdat smaken mogen verschillen, zoals je schreef, mag die van die recensent dat ook. Het is altijd mogelijk om iemand te vinden die er een andere mening op na houdt, over wat dan ook. En er zijn recensenten die er, net als echte mensen, ontzettend naast kunnen zitten.

Ik heb even gewacht met wat aanvullend commentaar, want zo'n enthousiast verhaal moet je natuurlijk wel even een eigen leven gunnen. Ik vind die Bizet CD (en dat geldt eigenlijk voor alle 3 Bizet CD's) een mooie aanvulling op de opnamen van Dutoit op Decca. Een mogelijk te-veel aan verfijning bij Dutoit wordt dan gecompenseerd door een te-weinig aan verfijning bij Batiz. Het ideaal ligt ergens halverwege, maar m'n eigen voorkeur gaat wel uit naar Dutoit. De Falla doos heb ik gekocht om kennis te maken met twee werken die ik niet kende: La Vida Breve en El retablo de Maese Pedro. Voor zulke kennismakinkjes zijn dergelijke uitgaven ideaal. Maar de titel van het doosje "Orchestral works" is niet terecht. Juist die twee werken waarvoor ik het doosje kocht, zijn geen orkestwerken pur sang (eerder een soort mini-operaatjes). Maar wat veel erger is: El Sombrero de Tres Picos ontbreekt (op twee uiterst mat uitgevoerde dansen na), evenals Noches en los jardines de Espa

Wanneer kwam de CD dan? Rond 1982 toch?

Door naar enkele opnamen te luisteren en eerst eventueel te selecteren op "stijl" - heeft een romantische benadering met vol orkest je voorkeur, of moet het om een authentieke uitvoering gaan? De meeste opnamen zullen je onbewogen laten; een enkele schiet eruit als iets bijzonders. In deze concerten is een evenwichtige, mooi uitgebalanceerde en perfect vormgegeven en gerealiseerde uitvoering er een die al lang niet meer opvalt. Bij bijna elke nieuwe opname moet er iets bijzonders aan gesleuteld worden om de aandacht te trekken. Maar als er dan een is die opvalt door een enorme levendigheid en puur door de wijze van musiceren (en dus niet door de bijbehorende gedichten in chocoladeletters mee te leveren of zoiets), en als die opname tegen herhaling bestand is en ook bij de zoveelste keer overtuigt dat je hier met buitengewone muzikaliteit en speelvreugde te maken hebt, dan kan zo'n opname je favoriet worden. Hoewel dat geen garantie is dat die opname je favoriet blijft. Gedurende een tijdje was dat voor mij Pinnock (Archiv), of Lamon (Sony), of Sparf (BIS), of Biondi (Opus 111), of Carmignola (Divox); en op een gegeven moment heb je niet eens een favoriet meer, maar alleen een stel heel mooie opnamen. Maar sinds deze Carmignola er is, is het weer een beetje "duidelijk".

Mijn favoriete opname is de tweede van Carmignola op Sony. Diverse lieden hebben de 4 Jaargetijden meer dan eens opgenomen. Naast Carmignola ook Biondi, en Pinnock (als dirigent - dan telt Abbado ook mee dus, en I Musici al helemaal), en Kennedy ook dacht ik. Maar bij Carmignola komt het vermoeden dat de 4 Jaargetijden een gezapig werkje zijn geen moment bij je op.

Door sommigen wordt bronzing ook CD-rot genoemd. Zie bijv. Foetusized's Page about CD Rot

Adam en Ivan Fischer zijn broers. Ivan richtte het Boedapest Festival Orkest op, maar dat is inmiddels geen gelegenheidsensemble meer. Wie enkele werken van Kodaly (de Dansen, Hary Janos suite, plus enkele werkjes waar kinderkoren aan te pas komen) optimaal wil beluisteren, zowel qua uitvoering als qua opname, zou de Philips CD 462 824 2 eens moeten proberen. Hierop het ... Boedapest Festival Orkest met ..... Ivan Fischer. Misschien dat Fricsay de Hary Janos suite nog wat gloedvoller brengt, maar verder echt niemand, ook Kertesz en Szell niet.