JanD

De mono-opname op DG zit in de Originals serie (met de 4e symfonie gespeeld door een andere dirigent). De stereo-opname op DG van de 6e is wel eens los uitgebracht, maar natuurlijk nergens nog te vinden. Een recentere stereo opname is of was er op Erato. Er zullen vast nog wel oudere versies ook zijn (op Melodyia of zo). Allemaal spannend. In de stereo DG opname vind ik zelf de symfonie

Volgens mij werd Pogorelic door Abbado begeleid in zijn opname voor DG. Terwijl Karajan een opname met Kissin maakte, die werkelijk verschrikkelijk is.

Zoutzuur is ook effectief, om slappe en duffe opnamen wat bijtender te krijgen.

Mocht je - niet alleen voor het geluid - voor iets moois naar Kruidvat willen: Tafelmusik van Telemann, door Musica Amphion. Compleet, op 4 cd's. Dinsdag a.s. of zo.

Niet om je in de verleiding te brengen hoor. Maar die Decca Eclipse cd's bij V&D zijn wel echte Decca cd's, en nergens anders te vinden. En de Eloquence serie bevat wel echte DG, Philips en Decca (her)uitgaven. Die gouden-opdruk-schijfjes betreft waarschijnlijk de zogeheten Gala serie. Duistere opnamen uit duistere streken (soms ook bij Blokker, Kinorama of zo, of uw tankstation te vinden). Veel fantasienamen van zowel orkesten als uitvoerenden. Deze kunnen beter gemeden worden.

Of kijk eens hier voor honderden tips over zeer betaalbare en goede opnamen van klassieke muziek.

Kyung Wha Chung met Dutoit is ook een van mijn favorieten in het vioolconcert. Muti was ik even vergeten. Jammer dat je hem en Karajan niet in je verhaal had opgenomen. Misschien vind ik nog een oude "posting" van me over Francesca da Rimini; dat is nog heftiger Tsjaikowsky.

Dat is een mooi verhaal. En in je waarderingen van de diverse uitvoeringen kan ik me grotendeels "goed vinden", voor zover ik ze ken (Chailly, Sinopoli en De Waart heb ik in dit werk niet gehoord). Abbado maakte zijn eerdere opname met het orkest uit Boston in 1971. Ik neem aan dat je met de 60-er jaren opnamen van Philips en het Concertgebouw Orkest de opname van Haitink bedoelt. Er zijn nog wel wat andere opnamen die aan je opsomming toegevoegd mogen worden en een aanbeveling verdienen. Zoals Gatti, Giulini, Karajan (2 keer minimaal), Rostropovitch, Svetlanov, Gergiev, Dudarova, Maazel en Simon (met de oorspronkelijke versie). Er zijn er nog vele, bij voorbeeld Serebrier, Ozawa, Bernstein, Kondrashin, Monteux, Sanderling, Litton, "recordhouder" Celibidache. Een paar weken terug zag ik op tv een reportage over Rozhdestvensky, waarin aan Rozhdestvensky beelden werden getoond van een eerdere uitvoering door hem zelf en waarop hij commentaar gaf. Ik ken geen opname van hem; maar zo een lijkt me ook de 'moeite' waard. Een opname van Mravinsky lijkt me ook niet te versmaden.

Die Virgin dubbel-cd is "normaal" verkrijgbaar; vanmiddag nog in de winkel gezien; nog steeds goedkoper dan midprice (EUR 13,zoveel).

Er is theoretisch een heel kleine kans dat het de life opnamen van het Alban Berg Kwartet zijn, maar ik denk dat het inderdaad de EMI studio-opnamen (net als de Bruckner simfonie

"vioolconcerten van Paganini" - dit betreft een heruitgave (van een uitgave uit 2001); die 'nieuwe' doosjes zijn inmiddels al weer bijna op.

Beethoven met Gilels komt in ieder geval wel bij de drogist, rond 4 november. Zie: http://home.wanadoo.nl/jdpt/bijlagen/brill...Cbinnenkort.htm

Sja. Gered? Er zijn enkele mooie opnamen/uitvoeringen genoemd. Kondrashin bij voorbeeld. En Dutoit. Mijn kennismaking ooit was met Markevitch (Philips, misschien op cd gezet) en Ansermet (Decca). Beide erg mooi. Ook mooi: Monteux (ik geloof ook op cd verkrijgbaar). En Beecham (EMI, in de serie Great Recordings of the Century). Kletzki (EMI). Allemaal ouwetjes; wel stereo. Twee opnamen van Ormandy (RCA en Sony). Tjeknavorian (oorspronkelijk op ASV; misschien nog bij Kruidvat te vinden op Brilliant Classics). Chailly (Decca) is wel mooi opgenomen natuurlijk, maar wat minder spannend. Een van de modernste opnamen is Spano, op Telarc. Er is veel keus, en men grijpt niet gauw "mis". Een van de minste die ik ken, is de EMI-opname van Ozawa; zijn DG-opname is wel te prefereren. Een opname die ik niet ken, maar die wel erg geroemd wordt, is die van Mackerras (ook op Telarc). Kent iemand die? Of die van Jansons? Of die van Chung? Hoe is Gergiev eigenlijk?

Is "massief MDF" (enkele platen op elkaar) niet afdoende?

Dat komt volgens mij door de emotie die iets goeds bij je teweeg brengt en omdat die emotie niet steeds maar weer teweeg gebracht kan worden (zonder dat de "verveling" toeslaat). Iets wat je echt een kick geeft, kan dat niet steeds weer doen; het lukt alleen wanneer je daarvoor in een bepaalde stemming -- of de juiste stemming -- bent. Daarnaast speelt volgens mij ook het geheugen een rol. De sensatie waarover je het hebt, hangt samen met het waarnemen van iets nieuws, iets dat je niet kende, en iets dat je als een geweldige ervaring "ervaart". Hoe vaker je dat stuk hoort, hoe minder die ervaring is, omdat je hebt onthouden hoe je het in eerste instantie hebt ervaren en omdat dat stuk ook steeds minder nieuw voor je wordt. Een volgende beluistering geeft je dan nooit meer die eerste ervaring; hooguit kun je die nog benaderen door dat stuk gedurende lange tijd niet te beluisteren.

Siep schreef: Ik weet dat het bij klassieke muziek in veel gevallen inderdaad heel veel uitmaakte waar de persing gemaakt werd, en zeker wanneer er per "land" vanaf tape een 'eerste' matrijs werd vervaardigd. Duitse persingen van het label CBS bij voorbeeld (maar ook van andere labels) waren vrijwel zonder uitzondering veel beter dan de Engelse en de Nederlandse, ook al waren de Engelse persingen dan de "oorspronkelijke" (tussen aanhalingstekens, want de echte oorspronkelijke waren dan de Amerikaanse). Franse persingen waren ook vaak beter dan de Engelse (als het enigszins kon was het sowieso beter om Engelse persingen te mijden). Ook bij LP's kwam remastering vaak voor. Oudere matrijzen werden vaak gebruikt voor heruitgaven in goedkopere series; de eerste persingen daarvan deden dan weer niet onder voor de laatste persingen in de eerdere dure serie. Maar bij remastering in een ander land had je dus eigenlijk opnieuw met een "eerste persing" te maken. Vaak was dan de inhoud van de LP (als er meerdre titels op voorkwamen) ook iets gewijzigd: andere aanvullingen of samenstellingen of compilaties. Het vakmanschap van de "mastering engineer" was volgens mij bepalend voor de kwaliteit van de persing, althans wat betreft de eerste persingen vanaf zijn matrijzen.

Mocht je in zijn voor een echt pakkende uitvoering (ik neem aan dat het hier gaat over Mahler 2), waarbij vergeleken zowel Chailly als Inbal slechts slappe thee schenken, beluister dan die van Solti (met het London Symphony Orchestra) maar 'ns. Als je hart ertegen kan.

Ik schreef dan ook niet "'top'orkest", maar "redelijk top".

Het orkest is redelijk "top". De dirigent heeft in dit genre een uitstekende naam; hij dirigeerde de eerste uitvoering van de 14e simfonie, en hij bewerkte enkele strijkkwartetten van Shostakovitch voor strijkorkest. De set met de simfonie