The_Ark

In een Duitse Stereo van pakweg 5 jahren her, heb ik een keer zo'n modificatie, met plaatjes en uitleg en al gezien. Jazeker, de trafo EN de netspanning werden in een apart kastje gemonteerd (moet je dus wel de trafo verwijderen/de-solderen). In het nieuwe kastje komt de aan/uit-schakelaar. De uitgang van het kastje gaat dan extern naar de secundaire aansluitingen (waar de trafo zat) in de cd-speler. Snap je het nog? Dit is geen gelijkstroom, maar wisselspanning van ?25V. Hangt van de trafo af. Ik vrees dat ik die Stereo of Stereoplay niet meer heb, maar ik zal eens op zolder kijken en evt. het artikel voor je kopieren als ik het kan vinden. Ik was altijd zeer bewaarderig maar sinds de WAF iets opruimeriger geworden

Heb je wel een schema? Het lijkt me dat het grijze kabeltje een voedingslijn is voor de motoren (met hoge voltages; 12 Volt o.i.d?) Ik zou het nameten. De 17 aderige is niet van/naar de DAC: dit is puur voor de bediening en voor het display! De 21-aderige transporteert het signaal van het loopwerk naar de DAC. Verder zit hier de loopwerk feedback ketens.

Dit soort vlakke kabels schijnt toch een zwakke plek te zijn. Er loopt voeding doorheen, motoraansturing en ook het 'ruwe' HF-signaal. Dit langer maken is vragen om meer jitter, hetgeen op zich geen probleem hoeft te zijn. De DAC onderdrukt dit voldoende. Als de vlakdraad te lang wordt, kun je spanningsverliezen krijgen; dus maak het niet langer dan noodzakelijk. Op TNT-audio heeft men een Marantz CD67 gemodificeerd door deze vlakband te vervangen door afgeschermde mini-coax! Dit kun je ongestraft verlengen en lijkt me ook steviger. Maar ja, dan moet je ook analyseren welk draadje waarheen gaat. Het "enige" andere probleem wat ik dan zie aankomen is het solderen: een verschrikkelijk priegelwerk. http://www.tnt-audio.com/clinica/cd67.html Veel succes. Het idee vind ik zeer origineel.

bijv. Tori Amos "From the choir girls" Op zich redelijk goed opgenomen (en prachtige muziek), maar, het volume! Je hoeft je volumeknop maar iets open te draaien voor een oorverdovend kabaal. Vroeger, toen alles beter was nou ja begin jaren negentig en eerder, maakten ze cd's met een redelijk volume. Versterker op 9.00 uur was oke. En dat was al flink luider dan LP of cassette. Nu is het nog erger. Men gebruikt de dynamiek van de cd niet, althans bij pop. Zonde. Zo zullen we SACD nooit gaan omarmen...

MP3 op zich is denk ik niet het probleem. Dit kan echt goed klinken. Ook de beperkte ruimte op een HD niet. Dit kost toch bijna niets meer tegenwoordig. Maardit kan wel de oorspronkelijke reden zijn geweest. Ook compressie (een dynamiek van de 'bovenste' 20 dB) is niet de oorzaak van de genoemde slechte kwaliteit. Dit hebben we nl. al jaren. Ok

Heb je al geexperimenteerd met de opstelling? Of is het moeilijk om met die grote jongens te gaan schuiven? Ik ben een voorstander van less is more, dus ik zou proberen, bijv. met de Wilson Audio Speaker Placementmethode de speakers zo goed mogelijk te positioneren. Methode is beschreven op www.tnt-audio.com.

Toch riekt het hier naar een "gewone" doorgebrande weerstand in de eindtrap. Door de kortsluiting loopt er een grotere stroom door dan hij aankan. Bij Audio& Techniek gebeurde dat vroeger af en toe -rokende versterkers-, terwijl ze alleen maar aan het meten waren (met RC belasting). Ik herinner me een Tandberg en later zelfs een Scylla. Het is ook moeilijk een versterker te maken die onvoorwaardelijk stabiel is... Als ik jou was zou ik toch maar even een visuele inspectie houden. Goed alle weerstandjes bekijken. Met een schema erbij zou je ze alle kunnen doormeten. Ook zou je alle C'tjes kunnen doormeten (weerstand oneindig). Zo kun je uitsluiten wat kapot is. Opamps zitten niet in een eindbak, dus waarschijnlijk zijn het dan de transistoren of de printbanen?

De HVT en de Home Studio (en Luister) vind ik nu van redelijk goede kwaliteit. Tippen aan The Absolute Sound of aan onze oude Audio & Techniek kunnen ze m.i. niet, maar, beter hebben we niet. Ook een old-time favorite: het onafhankelijke AUDIOPINIE van Rudolf Bruil, maar ik denk dat niemand van jullie die zal kennen? Verder vind ik het jammer dat de speakerspecials van Elektuur niet meer bestaan. Gelukkig zijn er nog vele Duitse.

Ik zou nooit kit gebruiken. Als zelfbouwer moet je zo vaak de speakers "even" weer openen... Bij Speaker & Co of Remo verkopen ze een hele dunne tochtstrip, speciaal hiervoor gemaakt. Maar, als de wand vlak is en de speaker ook, waarom doen we dan niet HELEMAAL NIKS ertussen? Lijkt me een betere verbinding dan iets "zachts" ertussen. Less is more, las ik ergens. Je zou hem eens moeten inspelen zonder, en dan simpelweg met/zonder tochtstrip uitproberen. Ik heb me voorgenomen (voor 2005) in mijn zelfbouw speakers de tochtstrip weg te halen en het effect te beluisteren. Gewoon om uit te proberen of het daadwerkelijk slechter wordt, niks uitmaakt, of tegen de verwachting in juist beter.

Je hebt 100% gelijk, Prutteltje, nu kunnen ze meer dollars vangen per apparaat dan voorheen.

Jamai, begrijp ik je goed als ik stel dat met een goede test-LP iedereen die de gebruiksaanwijzingen opvolgt zijn pick-up zelf kan afstellen? Dat is nl. wat ik gedaan heb. Daar is ook geen dealer voor nodig. Verder is op het internet een keur van info te vinden, bijv. zie Onze eigen Aalt-Jouk van den Hul! Wat dealers eventueel wel kunnen wat wij niet kunnen: - versleten naald onder de microscoop bekijken - olie bijvullen (alhoewel ik dat ook wel zelf zou kunnen) - armbedrading vervangen (alhoewel ik dat ook wel zelf zou kunnen) - interlink vervangen (zelf gedaan, als je kunt solderen geen probleem) Dus... ik denk dat Jamai het goed bedoeld heeft, nl dat we veel zelf kunnen en meer dan we denken; alleen de een is meer hobbyist dan de ander en die besteedt liever zo'n klus uit.

Ze doen het heel goed in de VS. Goed gerecenseerd door The Absolute Sound, dat helpt wel. De Amerikanen houden van veel vermogen; ze hebben grotere huizen dan wij Europeanen. Dus kennelijk meer vermogen nodig, denken ze. MF pusht deze modellen op een juist tijdstip op de markt, omdat de dollar lekker laag staat. Ik vind het design ook erg mooi, vooral de blauwe voetjes. Alleen jammer dat ze klasse A overboord hebben gegooid...

Inderdaad is de verklaring hetzelfde als met de groene cd-rand: er is geen logische verklaring. Het is geconstateerd en gemeld, maar omdat niemand het met zijn eigen logica kan verklaren, wordt het niet uitgewerkt of verder onderzocht. Jammer.

Ik heb inderdaad eens gelezen dat je de topjes van elco's paars moet kleuren. Dit heb ik in mijn cd-speler voor de gein gedaan, maar omdat ik tevens een andere tweak deed, weet ik niet of hij daardoor zoveel beter klonk. Verder heb ik ook gehoord dat BRUINE elco's beter klinken dan zwart of blauw. Dat is dan weer een mogelijke verklaring van bovenstaande 'houten potje'-verhaal. Inderdaad toen ik mijn (bruine) elna koppel-C's in de versterker had vervangen door MKP's, werd het minder! Wie gaat er nu zijn kale c's bruin kleuren? P.S. dit is (i.t.t. dat tandpasta) wel serieus bedoeld, maar alleen voor de strippers en voor degenen bij wie de groene cd-rand tweak werkt

Het nadeel van vastsolderen is dat je dan niet makkelijk een externe voor- of eindversterker kunt aansluiten. Mijns inziens is dat toch wel het beste, want dan heb je de kortste signaalweg. Echter, Als je toch bezig gaat: leg eens een platte knoop in dat stukje draad. plaatje_platte_knoop Werkt als een soort gratis HF filter. Van de vele soorten knopen schijnt alleen de platte knoop te werken, vanwege de symmetrie. Het rondje open houden (vingerdikte), maar de knoop zelf strak aantrekken. Een tijdje terug is in een Duits tijdschrift eraan gemeten. Er waren (kleine) meetverschillen. Ben benieuwd of je ook verschillen hoort.

Het zegt wel dat men de stijfheid/doodsheid niet even belangrijk vindt. Als zelfs high end ontwerpers het oneens zijn (kennelijk) dan zullen wij daar wel uit komen?

No offence taken. Het is m.i. niet allemaal zo zwart-wit te stellen. De ontwerper van AudioPhysic beklopt zijn konussen om het geschikste konusmateriaal te selecteren! Dus niet het sowieso stijfste. Elac gebruikte lichte (edoch wel stijve) kasten. Sonus Faber gebruikt ECHT hout. Rhedeko en Totem gebruiken GEEN dempingsmateriaal. Dit zijn voorbeelden van high end speakers die niet gaan voor "zo dood mogelijk" en "zo stijf mogelijk". Daar staan ontwerpen van zware kasten van Kharma en Wilson Audio tegenover. Gemaakt van het 'dode' materiaal corian. Eerlijk is eerlijk. Kennelijk zijn er meer wegen naar Rome.

Mag ik een mogelijke (amateur) verklaring geven die ik nog nooit ergens gelezen heb? Plastics zijn praktisch altijd positief geladen. Zo kan er gemakkelijk statische lading opgebouwd worden, dankzij die plastics. Neem maar een vel PE en wrijf er 1x overheen. Het plakt meteen aan je hand. Dit kunnen kilovolts zijn! Helaas kan die lading slechts afgevoerd worden mbv een hele goed aarde. Maar die afvoer ontbreekt. Ik denk dat die +'jes de -'etjes aantrekken, ofwel de elektronen worden gehinderd in hun doorstroming in alle audiokabels. Daarom en alleen daarom klinken de ptfe-kabels van de laatste tijd beter (teflon): er zit een Fl2- (negatief geladen fluor-ion) in verwerkt. Kijk eens naar Audioquest die zijn kabels probeert te polariseren mbv een batterij. Kortom, plastics verwijderen van kabel-hulzen en condensatoren lijkt me op zich een zinnig (edoch minder praktisch) plan. Zou het werken als we op alle kabels een beetje tandpasta smeren? Probeer het eens voordat je gaat strippen, want dat is zo definitief.

Deze bewering is onzin. Je doet het voorkomen alsof bij een kast met trillende wanden de energie niet door de konus naar buiten zou komen. Overigens is dat bij een goede stijve konus aangestuurd met een hoge dempingsfactor nauwelijks het geval. -------------------- Frank Onzin? Een konus van 15 gram, hoe stijf ook, blijft dus volkomen stil staan nadat hij bijv. een impuls heeft weergegeven? Dankzij die hoge dempingsfactor? Keep on dreaming... De naar achteren gestraalde energie brengt zo'n licht dingetje heus wel aan het trillen (kwestie van natuurkunde wetten); inderdaad hoe minder de wanden en wol opnemen, des te meer wil door de konus. En dat kan ook niet anders als je naar het ontwerp kijkt: in het centrum zit hij vast aan de spreekspoel, o.k., maar de rand van de konus is losjes opgehangen! Pak eens een willekeurige Stereophile en kijk eens naar de meting van een willekeurige High-end speaker. Er zou na een initiele puls dus niks te zien moeten zijn. (het bekende watervaldiagram, of de impulsmeting) Helaas, helaas; om het nog enigsins draaglijk te maken, laten ze het zelfs pas zien vanaf 500 Hz. Let op ik zeg niet dat dit beter kan, ik beweer alleen maar dat een 'dode' kast van secundair belang is en misschien zelfs een verkeerd uitgangspunt. Nee, uiteindelijk ben ik het met een steeds groter wordende groep eens dat je niet naar de kwantiteit, maar naar de kwaliteit van de ongewenste trillingen moet kijken. Ik vergelijk dat het liefst met wat men vroeger als waarheid aannam: dat een versterker die een gemene, scherp klinkende vervorming heeft van 0,03% "dus" beter was t.o.v. een buizenbak met 1% 2e harmonische. Wij kijken nog steeds te veel naar kwantiteit. Helaas is kwaliteit moeilijk te meten, dus zijn wij (plus ook audio-ontwerpers) sterk aangewezen op ons gehoor. Gelukkig maar. Volgens mij is Goldmund het enige merk dat alleen maar aan zijn producten meet en er NIET naar luistert. O ja en Philips:)

Als ik nu opnieuw zou beginnen zou ik de Onkyo CR-L5 overwegen: reciever en CD-speler in 1. Nog mooi ook. ('k heb te maken met een WAF:) Getest in HVT van een paar maanden terug. o.a. Versterker met weinig feedback, tuner O.K., de cd-unit werd vergeleken met een cyrus (of mission?) stand alone speler. Helaas alleen in het zwart . Het punt is dat je flink geld overhoudt voor de speakers etc.

In de twintig jaar dat ik deze hobby bedrijf, heb ik weinig sluitende bewijzen gezien. Het is ook niet te bewijzen dat Jantje iets wel/niet hoort. Keiharde relaties tussen meetwaarden en 'goed klinken' zijn er bijna niet, anders zou men spullen produceren die aan die meetwaarden voldoen en goed verkopen. Wel heeft men het in het verleden geprobeerd; vervormingen van 0,00001% (Halcro probeert het nog steeds) etc. De "perfecte" CD-sound (herinner je je Philips slogan nog?) Het muzikale is moeilijk in meetcijfers uit te drukken. Een vinylplaat met al zijn vervormingen en gelijkloop kan zeer, zeer muzikaal klinken. En een cd met zijn lage vervormingen kan ronduit slecht klinken. Ik ben jarenlang geabonneerd geweest op Audio & Techniek. Na het lezen van honderden testen kan ik concluderen dat de het beste apparaat vaak niet het beste meet. En zij hadden al extra 'zwaardere' meetmethoden. Ook met DBT 'bewijs' je niks. Maar dit is een apart topic waardig (die discussies zijn al gevoerd).

1. Een ding begrijp ik niet: zelfs al zou je een dode kast hebben, dan zoekt de energie toch gewoon via de zwakste schakel zijn weg naar buiten? VIA DE KONUS DUS. Die 'sla je dan aan' op zijn resonantiefrequenties. De versterker probeert hem nog tegen te houden. Gevolg: vervormingen. En dat omdat wij zonodig de kast doodmaken. 2. Aangezien alles op een bepaalde frequentie resoneert, kun je er m.i. beter voor zorgen dat die A. niet in de midrange zitten, dus: geen MDF, maar gewone spaanplaat B. niet die tussenbalkjes en schotten; hierdoor verkleinen de trillende vlakken en dus verhogen de trillingsfrequenties naar de midrange! Het menselijk oor is zo gevoelig in de midrange, dat een verschil van een halve dB hoorbaar is. In het laag is dit veel minder een probleem. Wat de goede profs m.i. doen is de dalletjes in de freq.karakteristiek van de konus (geen enkele konus is recht) compenseren met de piekjes van de kast. Echter wij hebben nooit de middelen als amateur om dit te doen.

C., voordat je spullen gaat aanschaffen, heb je de WASP methode voor speakerplaatsing ooit gebruikt? Lopend door je kamer, pratend en luisterend, kun je puur op het gehoor de beste, natuurlijk klinkende, plekjes vinden. Zie http://www.tnt-audio.com/casse/waspe.html. Je moet dus volgens die Wilson Audio Speaker Placementmethode op wooferhoogte, al pratend en luisterend naar je eigen stem, de beste plek voor je speakers en luisterplek bepalen. (Het kan ook met een handlanger.) Dan heb je in ieder geval gratis de optimale plekken, voordat je dure inkopingen gaat doen.

De algemene opvatting van stijver is beter (kastwanden) lijkt me niet altijd goed. Mijn vroegere spaanplaat-speakers klonken warm, mijn huidige mdf-speakers minder warm. Maar dat kan aan de eenheden liggen. Ik heb eens in een Elektuur/speakerspecial de grafiekjes met de dempingskarakteristieken naast elkaar gezien. Je ziet met spaanplaat meer resonanties in het laag; het mdf is schoner in het laag, echter de resonanties lijken 'verschoven' naar het middengebied. Het menselijk oor is vele malen gevoeliger voor (resonanties in) het middengebied! Een paar dB erbij op 500 Hz-2kHz is hoorbaarder dan 10dB resonanties in het laag. Wel is mdf veel beter en mooier af te werken. Verder zou je op je gehoor moeten vertrouwen. Beklop eens een aantal verschillen materialen en hou je oor erbij. Welke vind je het mooist? Welke klinken koud of warm? Op die manier kun je je speakers een beetje voicen. Neutraal of doods bestaat m.i. niet. Ieder materiaal zal hoe dan ook op een bepaalde frequentie gaan resoneren. Als zwaarder=beter zou gelden dan zouden alle high-end speakers loodzwaar zijn. Deze procedure wordt door vele high-end ontwerpers gebruikt. Sommige komen zelfs met licht materiaal, zoals Elac, Totem en Piega. Maar ja, die kunnen de relatieve piekjes van de kast, en de relatieve dalletjes van de konus, tegen elkaar weg laten vallen. Zij hebben uitgebreidere meetapparatuur (en meer tijd&geld) dan wij hobbyisten.

Andr