nout

Thanks Genoeg ide

Thanks! Is er behalve USB een andere betere wijze om de iMac op een DAC aan te sluiten? Zijn er DAC's die over USB wel meer dan de 48 kHz doen? Ik heb er de ballen verstand van...sorry. De V-DAC heeft vooral mijn interesse boven andere in zijn prijsklasse, omdat het geluid wat analoger, minder analytisch zou zijn. Ten slotte, denk je dat deze DAC een upgrade is over de DAC in mijn Marantz CD6000KI?

Ik wil wat meer muziek met mijn iMac gaan afspelen, is toch wel handig en heb nu de iMac met mijn versterker verbonden via de hoofdtelefoonuitgang van de iMac. Het geluid is niet echt slecht te noemen, maar wel aanzienlijk platter en 'harder' dan dat van mijn Marantz CD6000KI cd speler, ook met CD's (dit is geen inbeelding) Nu is natuurlijk de oplossing een DAC tussen mijn iMac en versterker te plaatsen. Maar aangezien ik onlangs al te veel geld heb uitgegeven aan een koptelefoon en koptelefoonversterker wil ik het budget wat laag houden en komt de Musical Fidelity V-DAC in zicht met een redelijke 225 euro. Op de V-DAC kun je een CD speler aansluiten en de iMac via USB kabel, vervolgens kun je met de V-DAC de bron kiezen: line of USB. Wat kan ik van deze DAC verwachten? Mijn Marantz CD 6000KI is al weer een oud beestje en de techniek heeft natuurlijk niet stilgestaan, maar zullen CD's via de V-DAC beter klinken dan via de DAC mijn CD speler? Zo ja, met V-DAC als DAC zullen dan CD's die ik via de iMac afspeel hetzelfde klinken als CD's die ik afspeel met de Marantz, simpelweg omdat de V-DAC het geluid in beide gevallen van digitaal naar analoog omzet? En zullen mijn Marantz CD 6000KI en mijn oudere CD 5000 dan ook identiek klinken, vooropgesteld dat dezelfde kabels gebruikt worden? Of zijn er ook andere variabelen? Dank je wel

Mijn Marantz CD5000 en CD6000 Ki , beiden uitgerust met een VAM1201 loopwerk, zijn muisstil - d.w.z. als ze al aan het spelen zijn, de CD6000 KI maakt wel eens wat lawaai met het inlezen van cd's, maar eenmaal aan de praat hoor ik louter een zacht ruisen en alleen als ik mijn oor echt dicht bij het apparaat houd. Het type loopwerk, de VAM1201, is dus kennelijk niet het probleem bij jouw CD17.

Niels007 "Ik blijf erbij, als ik verschillen niet meteen hoor zijn ze er niet. Na drie maanden kan er misschien een gevoel ontstaan dat het anders is maar *wezenlijk* anders? Gaat d'r bij mij niet in!" Ik zou mijn kletsverhaal ook niet geloven. Ik sta zelf sceptisch tegenover kabels, speciale hifi meubels, spikes en meer van dat, dus een onzinverhaal over een source direct knopje zou er bij mij van mijn leven niet in gaan. Wel blijft bij mij het source direct knopje nu uit staan en mocht het dan toch een zinsbegoocheling zijn dan heeft deze in ieder geval niets gekost. Ivan 10 "Als je de direct button uitschakelt, hoe ga je dan om met de bass en treble knoppen? Soms zie ik wel eens versterkers waarvan de Treble zwaar laag staat, en de Bass helemaal opengeschroefd. Het lijkt me niet helemaal juist. Is er een manier on het juist in te stellen of is het op gevoel en voor die enkele CD die niet klinkt?" Ik gebruik de tone controls zelden of nooit, maar ik zie eigenlijk niet langer meer het bezwaar deze zo af en toe bij "slechte" opnamen te gaan gebruiken. Ze blijven in de meeste gevallen op de neutrale stand staan.

m44: grappig dat dat zo'n effect heeft. ik hoor hier geen verschil of de tone control aan of uit staat. blijft exact hetzelfde (neutraal afgesteld) Henrie: Bij mij ook. En dat terwijl ik volgens mij nog (nagenoeg) dezelfde versterker heb als Nout... Ik hoorde ook nooit verschil, toen ik mijn versterker pas had regelmatig verschillen proberen te ontdekken, zonder resultaat. Ik vond het altijd maar belachelijk om de source direct te gebruiken, maar deed het toch. 3 jaar lang geleefd met source direct en toen opeens een cd geluisterd die op elke set en combinatie die ik gehad en gehoord heb altijd hard en agressief klonk. Maar het nare geluid dat ik verwachtte bleef uit, het klonk heel vriendelijk, minder digitaal. Ik dacht eerst dat mijn speakers nog meer ingespeeld waren dan ze al lang zijn (ik geloof niet in "inspelen") en zocht naar andere "beroerd" klinkende cd's, allen klonken ze acceptabel. Toen schoot mij te binnen dat ik een tijdje geleden bij aanschaf van mijn "nieuwe" speakers het verschil in werking tussen een paar sokken in de baspoorten en een streepje bass-af met de toonregeling had geprobeerd uit te vinden...de sokken wonnen glansrijk, maar dit terzijde.... Om van de toonregeling gebruik te maken moet de source direct uitgeschakeld worden, deze had ik daarna niet meer terug aangezet. Toen ik de source direct weer terug aan zette werd het geluid significant harder en scherper. Ik heb daarna nog een lange tijd doorgespeeld met testen, maar hoe langer ik doorging hoe belachelijker mijn eerdere ervaring werd: ik hoorde geen verschillen meer. Een welbekend verschijnsel in blind/AB testen, zo dacht ik De luisteraar krijgt tijdens zulke tests nooit genoeg tijd aan het karakteristiek en geluid van een bepaalde set te wennen, er mee te "leven". Tel daarbij de drang om wel (of juist geen verschillen) te willen horen en je trekt ongewild de wel degelijk aanwezige verschillende geluidskarakteristieken gelijk, tot een neutraalstand. Ik besloot daarom de proef op de som te nemen en na de periode van +/- 3 maanden zonder source direct te hebben gespeeld, een week uit te trekken met de source direct weer aan. Tegen het einde van de week, dezelfde bagger klinkende cd's te hebben geluisterd kwam ik tot de conclusie dat ik mezelf voor de gek had gehouden: ook met source direct aan klonken ze zo slecht nog niet... Ik besloot daarna de test te laten voor wat het was...tot ik uit nieuwsgierigheid na een maand of zo de source direct weer afzette... Onmiskenbaar verschil in weergave. Zachter, minder digitaal. Subtiel, maar wel een die prettiger is op de lange duur en het heeft me in ieder geval geen duizende euro's aan tweaks en upgrades gekost.

De beste audio "tweak" blijft voor mij nog steeds de goede oude vertrouwde toon regelaars. Niet dat ik deze overigens ooit gebruik, wat nogal stom is eigenlijk, want waarom per se je oren moeten laten wennen aan het kale, hard-digitale geluid van een jaren 80 cd uit het vroege digitale tijdperk? Maar wat al een hele aangename audio tweak blijkt te zijn, waar je de toonregelaars niet bij nodig hebt: de source direct button NIET gebruiken. Bij mij bleek dit een openbaring te zijn, na jaren streng in de audiofiele leer met de source direct button op "on" deze eens uit te zetten. Het geluid werd zachter, gemakkelijker en niet ten koste van 'soundstage' en dynamiek - de 2 vermeende redenen om vooral altijd source direct te gebruiken.

Waarom gelijk meerdere cd spelers vergelijken? Dan leg je de druk wel erg hoog, met schrijfblokje op de schoot, geen fouten mogen maken. Ik denk dat er wel verschillen in weergave tussen cd spelers bestaan. 2 cd spelers die de 2 luisteraars bezitten. 2 lokaties die van luisteraar 1 en die van luisteraar 2, die elk hun eigen vertrouwde akoustiek en eigen componenten (versterker en speakers) hebben. Plan 2 dagen met een stapeltje cd's die je goed kent. Laat eventueel een derde onafhankelijke de test voeren. Herken je eigen cd speler. Grote kans dat ik mijn cd speler wel zou onderscheiden van een andere, bij mij thuis op mijn set: een onmiskenbaar scherper hoog dan wat ik bij andere cd spelers heb waargenomen. Ik hoef alleen maar de slechtst klinkende cd speler te kiezen

Daar is een oplossing voor. Maak kennis met de "clever little clocks" http://www.positive-feedback.com/Issue23/clock_nespa.htm Quote uit de recensie: "We unpacked the Clock and put it into our listening room and decided to give it some time to break in" Heel belangrijk, het moet wel ingespeeld worden...

Hoi Spido, Ik had je "live" dus verkeerd begrepen, ik bedoel inderdaad versterkte bas. Nee acoustische live muziek levert bij mij zeker geen luistermoeheid op.

Luistermoeheid kan bij mij verschillende oorzaken hebben. Een speaker waarvan het geluidsbeeld te veel op de voorgrond speelt - met name in het hoge midden, maar ook het tegenovergestelde, een geluid dat zich maar niet wil openen, hoe luid je ook speelt. Maar de belangrijkste oorzaak is een hardheid van het geluid. Dit hoeft niet per se een agressieve treble te zijn of een te luid spelen waardoor het geluid vervormt. Ik bezit enkele digitale opnamen die heel droog en glazig klinken, alsof het geluid letterlijk uit glazen drivers komt. Een delicaat instrument als een klavecimbel kan dan al na een half uurtje gaan irriteren, het tokkelt dan direct tegen je trommelvliezen aan. Live muziek kan bij mij wel degelijk luistermoeheid veroorzaken. Vooral een loeiharde bonkende bas. Ik heb mijn gehoor hierdoor beschadigd, ik voelde het trommelvlies van mijn linker oor het oor uit trillen...heel bizar jeukend gevoel. Zo nu en dan heb ik last van een suizen in mijn linker oor en ben ik gevoeliger geworden voor hoge tonen.

Onwenselijke scherpte kan ook liggen aan het te veel indraaien van speakers (toe-in) naar de luisterspot (ik bedoel uiteraard niet een teveel inspelen van speakers) Of, nogal logisch eigenlijk, een te dicht-bij luisteren op luide volumes. Mijn speakers klinken wel eens te scherp om de volgende redenen: - De opname is nogal agressief - Mijn cd speler is de vriendelijkste niet - Mijn gehoor is gevoeliger, omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Sommige felle randjes zijn digitaal te noemen wat betekent dat mijn cd speler bepaalde hoge frequenties niet helemaal onder controle heeft, bij gemene uithalen van een sopraan bijvoorbeeld. Maar de meeste randjes, vooral bij popmuziek, zijn opzettelijk zo in de geluidsmix gezet. Eigenlijk zijn deze sporadische gevallen van gemene scherpte in het geluid niet noemenswaardig. Bij een luisteren naar muziek neem ik deze voor lief en valt het me eigenlijk niet op. Bij een te kritisch luisteren naar geluid wordt dit ineens een halszaak en beginnen onrealistische tweak plannetjes bij me op te borrelen. Meestal luister ik naar geluid i.p.v. muziek na het lezen van audio recensies of na bezoekjes aan audio forums.

De batterij/accu van de iRiver is beter dan van de iPod. Ook is de iRiver wat degelijker gebouwd, aan de iPod kan meer beschadigd worden...maar als je er zuinig mee omgaat doet dit niet echt ter zake. Het geluid is van beide goed of even slecht met bijgeleverde oordopjes. Maar als het om uiterlijk en bediening gaat is de iPod superieur. Het scrollen door bestanden, het luxe gevoel en het mooie kleurenscherm...als je computert met een Mac en de schoonheid van het systeem (OSX) bent gewend dan zul je zonder aarzeling voor de iPod gaan. Om MP3's naar je iPod te laden is iTunes aan te raden, is er ook voor Windows en is gratis...elegant programma dat naadloos aansluit bij de iPod.

Dit topic vanaf het begin doorlezende kwam bij mij de vraag op: wat zijn nu eigenlijk echte kut versterkers? En dan het liefst zo objectief mogelijk bepaald: een, onmiskenbaar door iedereen waarneembaar, rot geluid, brakke bouw kwaliteit, armoedige vormgeving etc. Wie heeft wat tips?

Het ligt er maar aan wat je als referentie gebruikt. Stereophile, een Amerikaans blad heeft het begrip "dry" wel in haar Audio glossary staan http://www.stereophile.com/reference/50/index3.html dry 1) Describing the texture of reproduced sound: very fine-grained, chalky. 2) Describing an acoustical space: deficient in reverberation or having a very short reverberation time. 3) Describing bass quality: lean, overdamped. "wet" niet, maar zij hebben kennelijk niet de overtuiging dat een bruikbare term per definitie een tegenhanger nodig heeft.

Wie zegt dat? Het is dat het het woord ondroog niet bestaat (zoals de tegenhanger van "gelukkig" "ongelukkig is"), maar je kunt gemakkelijk niet-droog als omgekeerde nemen. Overigens wordt de Engelse term "wet" wel gebruikt als tegenhanger van "dry" in klankomschrijvingen, en het feit dat in de Engelse taal ook "droog" wordt gebruikt zegt mij al genoeg over het bestaansrecht.

Dat is opmerkelijk te noemen, ik ben geen audiofiel en toch begrijp ik heel goed wat er met "droog" bedoelt wordt, dat het me vervolgens niet lukt het te omschrijven is een tweede. Het komt mij zo voor dat het in audiofiel land tegenwoordig bon ton is om de meest rudimentere termen - klank omschrijvingen als "droog", "warm" etc. tot nul te relativeren en te ontkennen...??? Hoe zit dit?

Wat er met witte toon bedoelt wordt is me een raadsel, maar een "droog" geluid is toch niet zo vreemd, is toch wel iets bij voor te stellen? Mijn cd speler klinkt droog, nogal afgemeten, hard...digitaal, er zit geen "glijmiddel" om de instrumenten, het vloeit niet zo lekker als bijv. analoge weergave van een platenspeler of beter: tape weergave. Als ik een analogie moet maken: droog geluid is vergelijkbaar met hard water (met veel kalk), waar een analoog geluid van platenspeler en tapedeck zachter, meer olieachtig is. Het voordeel van een droog geluid is dat er met minimale middelen (klein budget: goedkope cd speler) veel timbre en plasticiteit gesuggereerd wordt: (contrabassen grommen, de electrische bas plukt en een hese zanger raspt zijn keel), goedkope platenspelers kunnen dit niet, het geluid is daar te ongedefinieerd voor, te "soft".

Waren het geen Mirage speakers? Deze speakers zijn zogezegd "omnipolair" (vraag me niet om een technische verklaring) en hebben de eigenschap op ieder plekje van de kamer ruimtelijk te klinken...er is geen sweetspot, het stereoplaatje is overal en de speakers zijn inderdaad onzichtbaar. Nadeel van dit ontwerp is dat het geen nauwkeurig stereoplaatje weergeeft, ik persoonlijk prefereer geluid tussen de boxen...een zogezegde sweetspot, boven een zee aan geluid.

Hebben die zwart gesokte voeten ook nog invloed gehad op het geluid? of voegden deze een (ongewenste) dimensie aan de muziek toe: de geur van zweetsokken

Ik wil niet zieken, maar scherpte in het hoog gaan corrigeren door een kabel lijkt me geen goed idee. Als de Marantz CD 17 MKIII op jouw set te fel in het hoog klinkt dan zou ik een andere cd speler luisteren. Aangezien je platenspeler wel lekker klinkt ligt het ook niet aan een "harde" akoustiek in je kamer...luister eens naar andere cd spelers. De "warmte" van de Marantz wordt wel eens verward met een "ronde" weergave, de treble is echter vaak zeer aanwezig en gedetailleerd bij Marantz (of dit zich uit in scherpte heeft dan weer met "system matching" te maken), de zgn "warmte" bij Marantz ligt meer in het laag en laag midden. Mocht je een kabel vinden die de scherpte weghaalt dan feliciteer ik je...maar ik ben bang dat kabels op een subtieler niveau werken...

ah ok...ik had de laatste regels van je post verkeerd geinterpreteerd

Het heeft toch niets met "intelligent doen" te maken als je muziekweergave in bruikbare termen probeert te vatten?

In mijn boek is een ritmisch goede versterker een versterker die baslijntjes en drumpartijen goed getimed laat opkomen en weer laat doven. Alle versterkers doen dit goed in mijn ervaring, maar er zijn er die het beter doen, die sneller klinken en meestal een wat droger geluid hebben en een slankere bas en een duidelijk hoorbare sturing geven aan het geluid (wat, neem ik aan, met "drive" bedoeld wordt) Met name Naim...en Krell zijn voorbeelden van snelle versterkers (ik begrijp dus niet hoe iemand kan beweren dat Krell NIET ritmisch is) Maar goed, de vraag was eigenlijk wat je prefereert: klank of ritme...aangezien ik niet van een te droog geluid houd prefereer ik klank boven goede ritmiek (of snelheid).