1ennalloor

Ik moet zeggen dat ik inmiddels (on)regelmatig weer nieuw uitgebrachte albums op vinyl aanschaf en die blijken gewoon goed. Een paar jaar geleden was het nogal wisselend. Het wachten is nog steeds op een reactie m.b.t. Haarlem in dit topic: om gewoon even duidelijkheid te scheppen: noem eens enkele albums die uit Haarlem komen en zo slecht zijn als je beweert? Enkele voorbeelden geven lijkt me handig voor medeforummers. Ik lees het graag, want ook ik koop net als jij liever geen slechte persingen.

Oja.

De cd-rw's die ik aangaf zijn Maxell CD-RW80 MU XL-II audio. Geschikt voor cd-recorders (ik gebruik ze zelf ook in een stand-alone cd-recorder die niet geschikt is voor pc-cd's). Wat de Roland UA-1G betreft, een niet onbelangrijk detail op blz. 35 van de handleiding (pdf): "If you

Is dit misschien niet toch de simpelste oplossing? ("De getoonde afbeelding kan van het product afwijken." Zeg maar: Het getoonde wijkt af.) Andere USB-phonovoorversterkers zijn er o.a. van Pro-Ject.

Het is Hoogervorst (VVD) en het kabinet bestond toen uit CDA, VVD en D66. Die laatste partij trok er destijds de stekker uit. De reden daarvoor stond overigens los van de ziektekostenbesluiten. Zal best maar die vervelende meneer heeft er voor gezorgd dat mensen die een gewone ziekenfonds verzekering hadden ineens serieus veel meer kwijt waren en de mensen die toch al voldoende inkomen hebben minder zijn gaan betalen niet echt sociaal als je het mij vraagt. Mijn reactie komt niet voort uit bewondering voor de mans besluit. Maar als je kritiek hebt op iemand en niet eens zijn naam goed hebt... Of de de cijfers worden meegenomen of niet maakt niet uit. Het inflatiebeoordelingsverschil is er pas als ze de ene keer wel en de andere keer niet worden meegenomen.

Het is Hoogervorst (VVD) en het kabinet bestond toen uit CDA, VVD en D66. Die laatste partij trok er destijds de stekker uit. De reden daarvoor stond overigens los van de ziektekostenbesluiten.

De albums uit die periode zijn (naar mijn mening) hun beste. In chronologische volgorde: "10cc", "Sheet Music", "The Original Soundtrack", "How Dare you!" Nadat Gouldman en Stewart verder gingen zonder Godley en Creme was "Deceptive Bends" ook nog een redelijk goed album, maar toen was het eigenlijk wel over. Met de bekende single van "Bloody Tourists" had de band zijn grootste hit maar het album is niet zo sterk. Eén keer maakten Gouldman en Stewart onder de naam 10cc nog een prachtalbum: "Windows in the Jungle". De rest is niet echt slecht, maar naar de door henzelf gezette standaard met hun 2e, 3e en 4e album is alles minderwaardig.

10cc - How dare you!

Mooi, daar geloof ik ook in. Zonder het moment te willen verpesten wil ik er op wijzen dat er volgens mij een klein foutje in zit en het als volgt was: Those we loved don't go away They walk beside us every day Unseen, unheard, but always here Still loved, still missed, still very dear

Naar 't schijnt zou het de bedoeling zijn geweest dat Stanley Kubrick "Tommy" zou gaan regisseren, maar veel verder dan gesprekken is het niet gekomen en intussen maakte hij "2001: A Space Odyssey" en heeft verder geen bemoeienis met "Tommy" meer gehad. Dus ja, het is letterlijk een vochtige verwijzing naar de film "2001".

Die albums vind ik ook beter dan eerste twee. Van 'The very best of' heb ik de versie met alleen de cd, niet met dvd. Maar dat maakt 'm voor mij denk ik weinig boeiender. Clips heb ik na 2 of 3 keer ook wel gezien. Dan zie ik liever een live-registratie op dvd... En die is er inmiddels, nog niet zo lang geleden verscheen deze: Talk Talk - Live in Montreux 1986 Met enkele nummers van "The Colour of Spring" in goede uitvoering. Maar zoals te verwachten met deze muzikanten, geen wervelende show. Het spel is niet verkeerd, gelukkig, maar het beeld vrij overbodig. Klinkt goed Ik zal er tzt eens naar zoeken. Ik kom net bij de Plato vandaan, maar heb daar niet naar Talk Talk gekeken. Al denk ik ook niet dat ze deze 'zo maar' in het schap hebben staan... Iets meer dan tien jaar geleden hadden ze 'm in ieder geval.

"The very best of" is helaas zo'n typische verzamelaar die elke coherentie van een compleet album onderuit haalt. De latere uitvoering daarvan biedt overigens als extra een aardig dvd-tje met de clips van de nummers ("the very best of talk talk, natural history"). Bij mij wekte de groep pas meer interesse toen ze de typische jaren 80 synth-pop achter zich liet. Zoals bij "The Colour of Spring" en verder. "Asides and Besides" bevat op de eerste cd zogeheten 12"-mixes en Extended Versions, die ik persoonlijk na een keer luisteren wel ken. De tweede cd heeft ondermeer demo's en alternatieve versies. Daar zitten enkele zeer fraaie nummers tussen. Ook "John Cope" staat daar op. "Missing Pieces" is echter een album met alternatieve versies van 4 "Laughing Stock"-nummers en 3 niet op album verschenen nummers. Dit album (in 1999 verschenen) is de missing link tussen "Laughing Stock" en het eerste solo-album van Mark Hollis. Heel interessant en erg mooi "verzamelaartje".

In het verlengde van "Spirit of Eden" en "Laughing Stock" is ook deze mooi: Talk Talk - Missing Pieces

Het is wat moeilijk uit je verhaal op te maken en het lijkt zoals gewoonlijk weer kolder, maar ditmaal stijg je boven jezelf uit: onder het arrogante gezwam zit een kern van waarheid. Kortom, het zit als volgt: De Europese regel m.b.t. garantie op een productaankoop heeft het over minimaal twee jaar. In de Nederlandse wet is geen termijn opgenomen, maar is sprake van een deugdelijk product voor een bepaalde tijd. Die tijd is afhankelijk van ondermeer het soort product en de prijs. En of het product op een normale manier gebruikt is. Gaat het binnen zes maanden stuk dan moet de verkopende partij bij een geschil aantonen dat het defect de schuld van de koper is, na zes maanden verandert dit echter. Dan moet de koper aantonen dat het niet zijn schuld is.

Het is nooit bevestigd door Panasonic (en ze zijn nog gewoon leverbaar: link)

Bij zulke frequenties zit men al boven het direct hoorbare deel. Er is dus wel verschil, maar komt het in dat voor mij ondefinieerbare (eigenlijk onmogelijk beschrijfbare) verschil in waarneming bij een vergelijk. Als iemand niet bekend is met het origineel is het natuurlijk wel al eerder goed of in ieder geval al gauw naar tevredenheid. Interessant. Daar ga ik eens een luistertestje mee doen t.z.t. Ik gebruik voor m'n MP3-speler eigenlijk altijd 320 met een Constant Bit Rate omdat dat voor mij het beste klonk bij vergelijk. De laatste tijd doe ik vrij weinig met MP3's.

Een MP3 van 320 kbps is alleen te herkennen als je de bron waarvanaf deze geconverteerd is ook kent. Alles staat of valt met die bron, natuurlijk, maar van een goede cd MP3's maken op 320 blijft nog altijd veel fraaier dan een slechte opname op welk medium of formaat ook. Als ik 1 op 1 een 320 MP3 vergelijk met z'n bron dan merk ik wel een verschil op maar dat is niet onder woorden te brengen. Dan komen de fraaie en wazige audiofiele termen om de hoek kijken waar je gewoon niets mee kunt als algemene aanduiding. Bij 256 kbps wordt het verschil al duidelijker en dat zou ik nooit aanraden. Het verschil tussen luisteren met oordopjes en normale hoofdtelefoon of speakers maakt ook verschil in ervaring. Vooral met het oog op mogelijke latere veranderingen in een hifi-set zou ik altijd kiezen voor 320 als het MP3 moet zijn.

En als je zelf imaginair bent???? Dan is het een kwestie van ons kent ons. En tussen hen veel geblaat en weinig (lees: g

Lekker duidelijk commentaar. Ik begrijp het tot zoverre dat je het niet mooi vindt klinken. De details zijn echter nogal onbegrijpelijk beargumenteerd: een 45 toeren schijf met traag geluid? "PM en zijn gasten krijgen de hals nooit vol"? Er is een high-resolution download beschikbaar van dit album. Daar begon dit topic ook mee...

"Band on the Run" was niet z'n eerste solo album. Chronologisch na het maken van "Abbey Road" (1969) waren de eerste 11 albums: McCartney (1970). Ram (1971) Wild Life (1971, Wings) Red Rose Speedway (1973, Wings) Band on the Run (1973, Wings) Venus and Mars (1975, Wings) Wings at the Speed of Sound (1976, Wings) Wings over America (1976, Wings, Live) London Town (1978, Wings) Back to the Egg (1978, Wings) McCartney II (1980) "Band on the Run" en "Venus and Mars" zijn wat mij betreft klassiekers in de popmuziek. De rest is vaak wel aardig maar die bevatten ook flink mindere nummers.

De herkenning en het gevoel dat wordt opgeroepen door de "oude" versie is moeilijk naast je neer te leggen. Dat is het emotionele deel dat zo belangrijk is bij muziek, vooral die uit je jeugd, of in ieder geval na de eerste kennismaking met die muziek. "The release of The Beatles

Zonder EMI's instemming gebeurt er gewoon niets. Van de vier majors valt me op dat Universal en EMI meer oud werk lijken uit te brengen, gerestaureerd om het zo maar te noemen, dan de andere twee. Maar misschien zie ik uitgaves over het hoofd. Dat EMI de rechten van de Blue Note catalogus heeft houdt in dat zij licenties uitgeven die de heruitgaves mogelijk maken. Gezien het feit dat het niet zo goed gaat met EMI zal elk extraatje dat te verdienen is aan muziek waaraan na de juiste marketing weer opnieuw geld te verdienen kan zijn, welkom zijn. Dat kost immers geen investering. Dat AP of MM hier de uitvoerende is maakt verder niet uit. Maar goed, dit is wat off-topic. Best interessant lijkt het me in dezen hoe boeiend het geweest zal zijn voor Hoffman en Gray om alles twee keer te (moeten) masteren. Het wordt nogal lopendeband werk met zo'n catalogus als die van Blue Note.

Mooi, dat gerucht is dan ook gelijk uit de wereld. En als de heren masteraars hun werk naar behoren hebben gedaan zullen de platen de mooiste vinylversie tot nu toe bevatten. Terwijl de sacd's de originele tape zo goed mogelijk reproduceren. EMI kan dus twee verschillende versies verkopen aan de liefhebbers. Een thuisvergelijk is weer eens zinloos. Daarvoor is immers ook de analoge mastertape nodig.