Ruud13

trouwens, dit is een absurd hoog geluidsdruk niveau. Ik heb laatst metingen gedaan en ik kwam in mijn opstelling niet veel verder dan +92 dBA. Dit lijkt weinig, maar volgens wettelijke voorschriften mag ik daar dus maar 6 uur per dag aan bloot gesteld worden. Anders volgt permanente gehoorbeschadiging. Audio (=ik hoor), Jacco Dat is ook absurd hoog... Maar zoals gezegd de compressieverschijnselen en het opschuiven van de x-overfrequentie treedt al hoorbaar op bij een veel lagere geluidsdruk uitgaande van een luidspreker die modaal gevoelig is en staat opgesteld in een standaard doorzon.

?????????????? Nou, dat denk ik dus niet. Of ik moet mij die gehoorkromme mij niet meer helder voor de geest hebben. (Als researcher mag ik die mogelijkheid niet bij voorbaad uitsluiten) Een verschil van 0.5 dB is desastreus voor "lineariteit". Als ik mij die curve goed herinner zit daar een paar dB's verschil in, als functie van significant geluidsdrukniveau-verschil (leuk scrabble woord). Groet, Jacco Even voor alle duidelijkheid: het gaat om het absolute geluidssterkte niveau waarop je niet meer hoort of er niveauverschillen zijn en of iets vervormd. Ik denk dat je dat soort zaken pas niet meer hoort als je boven de oorverdovende 120 SPL komt. In mijn temperatuurvoorbeeld ging het echter helemaal niet zo extreem hoog. Lees de berichten maar. Dan zit je nog dik onder de 100 dB SPL terwijl dan wel al de weerstand van de spreekspoel vanwege de temperatuurstijging zo hoog is geworden dat je x-overpunt een andere waarde heeft en er ook compressie van de geluidsdruk optreedt. Dat zijn kort gezegd zaken die je goed kunt waarnemen op dat geluidsdrukniveau. Het is immers zo dat die verschillen die optreden door het stijgen van de temperatuur pas bij hele hoge geluidsdrukken manifest worden? Het kan best zijn dat je al bij 105 of 110 dB SPL dat soort verschillen al niet goed of sterk verminderd meer kunt horen maar kern van de zaak was dat ik het over belangrijk lagere geluidsdrukken had.

Het verschijnsel waar jij het over hebt gaat pas een rol spelen bij geluidsdrukken boven de 120 dB SPL. Op basis van een modale gevoeligheid van de luidspreker in een normale huiskamer praat je bij die geluidsdrukken al over spreekspoeltemperaturen die dan in de buurt van de 190

Er van uit gaande dat je naar 20

Het gaat helemaal niet om kleine verschilletjes Peter. Voor 50

Uitstekende uitleg van Jan alleen komt daar het gevolg van de temperatuurafhankelijke weerstand van de spreekspoel daar niet aan de orde.

Ik begrijp wat Peter hiermee bedoelt: de Q-factor van de spoel wijzigt zich als de temperatuur van de spoel stijgt (door de stroom). De ohmse weerstand van de spoel neemt immers toe en dan neemt de Q-factor af.

Het is onzin dat je niet zou horen dat de overneemfrequentie zich wijzigt en dat er compressie optreedt bij het weergeven van hogere geluidsdrukken. Waaruit maak je op dat je dat niet meer hoort? Wat loopt er dan terug in je gehoor? Reken even mee. Voor koper geldt dat 1 graad temperatuursstijging de weerstand laat toenemen met ongeveer 0,5% (0,427%). Als je uitgaat van bijvoorbeeld 50

Wat je zegt klopt Spido. In de praktijk is de schade echter beperkt want gegeven de gemiddelde belasting van de luidspreker bij normaal gebruik wordt de temperatuur van de spreekspoel niet zo hoog. Voor pop op een luid niveau is dat vanzelfsprekend anders dan voor een lieflijk kabbelend concertant moppie klassiek. In het geval van bijvoorbeeld hardrock of aanpalende herrie, stijgt de temperatuur in de spreekspoel aanzienlijk en dan is vanzelfsprekend de output van de unit lager* en het crossoverpunt schuift dan omhoog. Het gekke is dat je over dit fenomeen nooit iemand hoort terwijl men wel zegt te kunnen horen als je een ander luidsprekersnoertje aansluit met een iets andere capacitantie en inductantie... * n.b.: er is dan sprake van compressie in de akoestische output.

Hoe klinkt een dergelijke phono-versterker Mountain B? Als een phonotrap "ritmisch" klinkt moet je 'em vrees ik laten nakijken. Is het al te ouderwets om te vinden dat het begrip "ritmisch" thuishoort in de muziek?

Heb je ook gedacht aan TP16 MK II, MK III of MK IV. Ik kan me herinneren dat die andere uitvoeringen van de TP16 een wereld van verschil waren in vergelijk tot de TP16 (zonder toevoeging). De gewone standaard TP16 met flink wat massa in de shell vind ik geen aanbeveling want dan ben je echt alleen aangewezen op een element dat zeg maar een lekkere stugge naaldophaning heeft. Je kunt vanzelfsprekend de shell vermeubelen zodat alleen het hoognodige voor het bevestigen van het element overblijft (heb ik in een grijs verleden voor mijn broertje bedacht) dan kun je er wel probleemloos elementen in kwijt met een stuk soepelere naaldophanging. In dat geval moet je trouwens ook gewicht afhalen van het contragewicht om de balans te herstellen. Mogelijk haal je het net als je het contragewicht dichter bij het draaipunt zet maar het is mooier als je naar ratio gewicht in het contragewicht vermindert zodat het contagewicht ongeveer op dezelfde plek blijft zitten. Ook moet je dan de vering in het subschassis iets anders afstellen omdat de hele toonarm dan lichter wordt. Dit is nodig om het plateau weer keurig horizontaal te laten draaien. Dat je overigens wat speling in de armlagers voelt is normaal. Je moet je meer zorgen maken als die speling er niet meer was... In hoeverre de diverse uitvoeringen van de TP16 direct passen op de TD160 waar de standaard TP16 op zat, weet ik niet: ik kreeg destijds altijd keurig van de importeur de speler ter beoordeling met alles er op en eraan. Ik heb zelfs de uitvoering met een SME 3009 er op gehad al vond ik dat nog weer een stuk minder dan de Thorens TP16 "taartschep".

Ik bedoel o.a. dit verschijnsel aanvankelijk wel ja maar nu Bees het probleem duidelijker omschreef, heb ik de indruk dat het om (taai) aangekoekt vuil aan de diamant gaat.

Ja aangekoekt stof!.... Kijk toch maar eens goed naar kleffe smurrie aan de naaldtip want uit ongeveer alles wat je zegt valt op te maken dat iets dergelijks aan de hand kan zijn. Mogelijk is de schoonmaakbeurt die jij op de naaldtip uitvoert niet voldoende intens. Eventueel moet inspectie met een loepje hierover uitsluitsel geven.

Ik weet dat er aan de pvc bestemd voor grammofoonplaten bepaalde toevoegingen worden gedaan om er voor te zorgen dat de geperste plaat na het persen makkelijk van de matrijs loslaat. Een z.g. lossingmiddel. Voor dat doel wordt bijvoorbeeld een klein percentage (0,3%) zinkstearaat gebruikt. Dat is echter geen stof die je per se uit de groef moet wassen wil de plaat goed afgespeeld kunnen worden. Natuurlijk willen de fabrikanten van allerlei watertjes om platen te reinigen je graag laten geloven dat je de nieuwe plaat moet schoonmaken - en die vinden dan ook een term als het wat smerig klinkende

Als er "persvuil" in de groef zit heb je een probleem want dan komt het nooit meer goed met die groef: op de plek waar het vuil zit tijdens het persen is dan immers de groef ernstig beschadigd. Daar waar vuil zit kan immers de matrijs de groef niet goed in het pvc persen. Van een goede persing is dus de groef brandschoon direct na het persen. Als je vuil uit de groef haalt met wassen en de plaat klinkt dan goed dan is het absoluut geen vuil dat er tijdens het persen inkwam.

Wat je mogelijk hoort is de pre-echo van de masterband (vanwege het magnetisch doordrukken) in de inloopgroef. Wat ook kan is dat de modulatie van de naburige groef (de volgende spoed) hoort als de modulatie daar erg sterk is. Die "overspraak" naar de vorige spoed behoort minimaal te zijn gegeven het snijden met een variabele spoedbreedte maar in de praktijk wil nog wel een anders uitpakken als de volgende spoed de aangrenzende (bijna) raakt. Mogelijkheid drie is dat er aangekoekt stof aan je diamant zit dat de modulatie in de volgende spoed raakt. Meestal vervormd een en ander dan al erbarmelijk.

Voor de wat ouder Neumann-types zie: http://www.neumann.com/infopool/history/ Als je in de diverse specs kijkt, zie je dat geen van de wat oudere Neumanns boven de 20 kHz komen. Het gros zit er zelfs onder: rond de 18 kHz. Bij de concurrentie geldt bij benadering hetzelfde voor de condensatormicrofoons: Ook daar is wat de klok slaat dat er niet hoger dan 20 kHz worden gespecificeerd. De door Pjotr genoemde Schoeps-kapsels kun je met hun 40 kHz in dat opzicht niet gemiddeld noemen. Overigens kun je in de karakteristiek weliswaar zien dat bij diverse Schoeps-kapsels de 40 kHz wordt gehaald maar claimt de fabrikant in de specs van dezelfde kapsels dat het tot 20 kHz loopt. Zie bijvoorbeeld: http://www.schoeps.de/E-2004/specs-mk-ccm4.html

Ik zou het element niet aanpassen aan de mogelijkheden van de arm maar kiezen voor een betere arm.

Ik maak bezwaar tegen de "meeste" die dan tot 40 kHz gaan. Kijk o.a. in het assortiment van Neumann - waarlijk toch geen kleintje in de professionele sectror - dan zie je dat het niet veel verder gaat dan 18 tot 20 kHz. In die sfeer is doorlopen tot 40 kHz niet gebruikelijk.

Dat is lang niet altijd zo Pjotr. Als ik naar het frequentieverloop van mijn inmiddels hoogbejaarde Telefunken Neumanns U67 kijk (anno '61) zal dat wel tot 40 kHz gaan maar dan moet je niet vragen binnen welke verzwakking. Boven de 18 kHz loop het bij die microfoon toch echt gelijdelijk af en dat is niet vanwege de leeftijd wat dat deed hij al toen hij nieuw uit de doos kwam... Als je dan kijkt naar de verrichtingen van andere microfoons uit die tijd zie je bij benadering hetzelfde. Bij 40 kHz doet het echt bijna niks meer. Niet dat dat overigens erg is want met die U67 van Neumann kun je schitterende opnames maken en de microfoons worden vandaag de dag nog steeds gebruikt vaak dan in de fet-uitvoering (U87) want in de U67 zit een EF86 die vanuit een aparte voeding (per microfoon) wordt gevoed.

Excuus ik vergis me in het getal. Wat ik nu nog gebruik is een TD125 (de 124 heb ik nog wel in de collectie "nostalgie" maar niet meer in gebruik). De 125 - in '71 omgebouwd tot 125 Mk II - is inmiddels zo'n 35 jaar oud maar doet het nog steeds fantastisch. Op zowel de 124 (voor '69) als de 125 heb ik heel lang de USA-made ADC-arm (Pritchard) gehad met een ADC-1. Daar hebben vervolgens veel verschillende MM-elementen in gezeten en pas toen ik op de MC's overging ('79) ben ik een Denon DA-401 gaan gebruiken en die gebruik ik nu nog in combinatie met o.a. een Denon 305. Overigens is voor wat de rumble specificaties betreft de 125 belangrijk beter dan de legendarische 124. Een 160 heb ik ook nog gehad maar ik was niet weg van de arm die er op zat. Ik dacht dat het een TP16 was. Welke uitvoering heb jij? De ADC-arm - toen nog uitgerust met een ADC-3 - heeft in het begin ('64) nog op een Connoisseur II-speed draaitafel gezeten. TransTec verkocht dat Engelse merk: draaitafels, toonarmen en keramische elementen. Als je een subwoofer met beleid toepast (minimaal 12", op de juiste crossoverfrequentie, met de juiste helling en op het juiste niveau) kan dat uitstekende resultaten geven. Wat je handelaar zegt is trouwens niet zo belangrijk: het gaat er om wat jij er van vindt...