Richard 2

Een Rolls Royce is ook een lelijke bak als je hem goed bekijkt, toch kun je de klasse er aan af zien. Dat geldt wat mij betreft ook voor deze bakken.

Zo zie je maar dat indrukken kunnen verschillen. Hier kreeg ik juist het idee dat er een hele dikke prop stof onder de naald zat.

Van de AV-NU had ik veel meer verwacht op het gebied van integraal tv, video, internet, gaming en natuurlijk muziek op

Het zijn per definitie geen rustgevende luidsprekers. Waarschijnlijk is Hans daar inmiddels al achter gekomen. Ik ben benieuwd wanneer de volgende actie wordt gemeld.

Dit doet me denken aan een documentaire die ze tijdens een van mijn biologielessen lieten zien. Onder de microscoop was te zien dat de chlorofylkorrels bij muziek met een hogere snelheid door de cel bewoog dan zonder muziek. Daarmee wilden ze aantonen dat planten gevoelig zijn voor geluiden zoals muziek.Ze lieten niet zien welk effect verschillende muzieksoorten hadden op de beweging van de chloroplasten, misschien zal de beweging in de cellen bij erg luide muziek te heftig worden en daardoor wat te veel van het goede.

In vergelijking met de Infinity's? Op zich een goed teken, maar dat kan ook een verklaring zijn. In het verleden werden Infinity's afgestemd met een Q rond de 1. Daardoor wordt het laag wat aangezet. Als de Wilson een Q van 0,71 of zelfs 0,5 heeft zal het laag minder zijn, maar wel strakker. Je zou met de Wilsons een hogere Q kunnen simuleren door een weerstand in serie met de luidsprekerkabel op te nemen.

Je krijgt in ieder geval wel je lichaamsbeweging. Maar misschien heb je meer aan zo iets: (Ook een studio)

Hij heeft in ieder geval een productief leven gehad:

Dat is wel duidelijk. Mijn reactie was bedoeld op het commerci

Met 'nanotechnologie' is geen Nobelprijs gewonnen, met 'grafeen' wel. Wie wil er nu nog een afscherming met nanometaal terwijl grafeen het materiaal van de toekomst is?

Nano; al lang weer achterhaald. Wil je up to date zijn moet je grafeen hebben.

Dat zal toch wel meevallen? Kip is toch failliet.

Dan moet je er wel van uitgaan dat de opname netjes ín fase op de plaat is gezet. Dat is lang niet altijd het geval, een onderzoek heeft ooit aangetoond dat het per platenmaatschappij verschilt, de verhouding fase 0 en fase 180 graden gedraaid was zo'n 50/50. Als je een audioneuroot bent zul je per opname moeten gaan bepalen hoe een en ander op de plaat (cd) staat, bij een beetje platencollectie wordt dat een een hele boekhouding om een en ander bij te houden. Ik zie het al voor me; cd in de lade en eerst achter de speakers duiken om de aansluitingen te wisselen voor ik op start druk.

Ben je verplicht de Watt's op de Puppy's te zetten? Anders zet je de baskasten op de plaats waar het laag het beste klinkt en de Watt's op stands daar waar je het beste stereobeeld hebt.

En de eerste Focal units hadden ook vierkante korven, net als Audax.

En na zijn loopbaan bij Audax heeft Jacques Mahul JMlab en Focal opgericht.

Op de omgekeerde oplossing heeft Manger het patent. Bij de XBL is de luchtspleet gesplitst en een lange spreekspoel, bij de manger is de spreekspoel gesplitst in een lange luchtspleet. Voordeel van de Manger-oplossing is dat de spreekspoel veel lichter kan worden uitgevoerd wat de midden- en hogetonenweergave ten goede komt.

Dit artikel spreekt jou vast ook wel aan: PHY-HP

Leven doet Spido al enkele jaren niet meer. Hij is de forumende nagedachtenis van wijlen Sijmen Jan Spijkerboor. Het is een gruwelijke geschiedenis uit de illustere historie van dit forum: link. (dat waren nog eens tijden)

Een klankscherm moet wel enige ruimte hebben. Heb je die niet is het zaak dat je demping en diffusie aanbrengt achter het scherm. Maar bij een luidsprekerbox is het niet anders, daar is de achterwand van de kast maar enkele tientallen centimeters van het membraan verwijderd. Je moet dan net zo goed diffusie en absorptie in de kast aanbrengen om te voorkomen dat de reflectie door het membraan wordt teruggekaatst, of op zijn minst de beweging van het membraan beïnvloed. Bovendien heb je bij een luidsprekerkast bijna altijd last van kastresonanties. Met een (spek)stenen uitvoering zullen doorgegeven trillingen worden geminimaliseerd, maar bij een houten geval zal het niet meevallen om de trillingen afdoende te dempen. Er zijn fabrikanten die zelfs gebruik maken van deze kleuring, luidsprekers gebouwd als een cello of een piano. Bepaalde muzieksoorten klinken heel aangenaam met dergelijke behuizingen, maar meestal valt zo'n systeem door de mand bij wat heftiger popmuziek of een groot orkestwerk (meestal is dan het argument dat de opname niet deugt).

Kamerkleuring heb je bij alle typen weergevers, of je moet met je installatie in een dode kamer of buiten gaan zitten. Bij een open baffle heb je in vergelijking met andere systemen een minimale kastkleuring. Bovendien heb je een minimale eerste reflectie via de zijmuren het plafond en de vloer door de uitdoving haaks op de luisteras.

En niet te vergeten de marge van de tussenhandel. Ik ben het verder wel met jouw mening eens, ook vroeger bouwden ze uitstekend klinkende dingen. Ze hadden destijds immers ook een goed stel oren aan hun hoofd. De motivatie voor veel zogenaamde verbeteringen is niet in eerste plaats gericht op de geluidskwaliteit, maar eerder gericht op een verbetering van de winstmarge. Een goed voorbeeld vind ik de cd-spelers met de bitstream dac's die begin jaren '90 in opkomst kwamen. Deze dac was een zogenaamde verbetering op de bekende multibitter TDA1541 (of PCM63). Dat de voornaamste verbetering was dat de productiekosten aanzienlijk lager uitvielen werd niet vermeld. Het heeft jaren geduurd voordat de geluidskwaliteit van een singlebitter het niveau van de oude 1541 benaderde. Ik heb zelfs de overtuiging dat men vroeger vaak beter klinkende apparatuur bouwde. Het ontwerpen van apparatuur ging destijds, naast wat eenvoudige berekeningen, vooral op ervaring en op basis van uitgebreide luisterproeven. Ingewikkelde berekeningsmethoden en complexe meetapparatuur waren toen niet voorhanden. Veel moderne ontwerpen zijn vooral ontworpen op rechte grafieken en indrukwekkende specificaties, daar kijkt de gemiddelde audiofiel immers het eerste naar in zijn beoordeling van de kwaliteit van een product. Dat er tijdens de ontwikkeling weinig tijd is besteed aan luisterproeven is er dan vaak duidelijk aan af te horen. Nadeel van gebruikt kopen is wel dat je grotere kans hebt op storingen en defecten, het materiaal is immers op leeftijd en je weet ook niet hoe de vorige eigenaren er mee zijn omgegaan. Bovendien is de garantie meestal beperkt. Als je een beetje handig bent of als je je adresjes weet hoef je je hierdoor niet te laten afschrikken om iets ouds te kopen. Heb je twee linker handen of is je kennis van adresjes beperkt loop je minder risico bij aanschaf van nieuw materiaal.

Mooi ontwerp, het ziet er strak uit. Kun je me vertellen wat dit voor een materiaal is?

Soms zijn er muziekstijlen waar je nog nooit (wat) van hebt gehoord die je opeens ontdekt en die je ook geweldig vindt. Zelf ontdek ik veel via de radio, websites als MusicMeter en Wiki. Mensen die op dergelijke websites hoge punten geven aan muziek die jij ook geweldig vindt geven misschien ook hoge punten aan verwante muziek die jij nog niet kent en mogelijk toch goed bij je in de smaak kan vallen. Met wat Googlen en YouTube kun je voorbeelden vinden van die muziek en zo snel beoordelen of het ook werkelijk wat voor jou is. En klassiek, dat is ook een enorme te ontdekken wereld. Het hoeft niet eens stoffig en oud te zijn. Door hedendaagse componisten wordt ook geweldige muziek geschreven die in dit genre vallen. Dan heb je nog programmamuziek, let bij het bekijken van films op de muziek die wordt gebruikt. Als aansprekende muziek je begint op te vallen ontdek je op de aftiteling ook vaak namen die je vaker bent tegen gekomen. Je loopt zo wel het risico dat je op den duur wat meer in de uithoeken van het muzikale spectrum terecht komt. Wat je zoekt vindt je dan niet meer bij Free Record Shop en Van Leest (twee van hetzelfde). Dan kun je altijd nog je heil zoeken in de meer obscure platenzaakjes naast de coffeeshop of een bezoek aan de echt grote zaken waar ze (bijna) alles hebben.