frankbunnik

Mijn eerste Japanse plaat dateert uit de jaren 80 van de vorige eeuw en was Yellow Submarine, de soundtrack van de film. Klonk en klinkt nog steeds geweldig, perfecte persing. De achterzijde van de hoes wijkt ook nog eens flink af van de Europese/Amerikaanse versie dus interessant voor de verzamelaar. De laatste jaren koop ik regelmatig Japanse cd's, met name die in LP hoes replica's. tot nu toe klinkt alleen The Wall van Pink Floyd daarvan echt beduidend beter dan de reguliere versie (ik vergelijk hem met die uit de Shine On box). De Japanse versie laat veel meer detail (in de achtergrond) horen. Instrumenten of loopjes die ik niet eerder hoorde komen ineens duidelijker naar voren. De andere Japanse cd's klinken niet anders dan de geremasterde versies die hier zijn uitgekomen. Wel is, voor de verzamelaar, de lp hoes replica een stuk interessanter dan het plastic doosje dat gangbaar is. Alle hoezen zitten in een plastic folie hoesje. The Wall heeft een transparant plastic vel met daarop de titel van de plaat, te plaatsen voor de witte bakstenen van de hoes (werkt uiteraard alleen lekker als je de hoes in zijn folie houdt), en o.a. replica's van de binnenhoezen en de labels van de lp's. Kreeg pas nog Thick as a brick van Jethro Tull binnen en dit is de mooiste replica die ik inmiddels heb. De hoes is een krant dus eerst in de lengte uitvouwen en dan vervolgens kun je de perfect gereproduceerde pagina's (en dat zijn er meer dan 2) omslaan. Een aanrader van jewelste. De replica van Aqualung van Jethro Tull is gedrukt op hetzelfde soort geruite karton (maar dan in verhouding tot de afmetingen van de hoes) als die van de LP. Greetings from Asbury Park van Bruce Springsteen is eveneens een aanrader in deze serie. De cd's van Free komen naast het Japanse boekje ook met een engelstalige boekje

LEZEN Kraus! Er staat "LIJKT me volstrekt zinloos". De reacties nadien hebben me pas overtuigd van mijn gelijk. en wat dat uit zijn nek lullen betreft, daar heb je gelijk in. In hifiland wordt enorme onzin verkocht, ik noem maar even een furutech demagnetizer of een stroboscoop flitser waarmee ik het geluid van mijn cd's zou verbeteren.

tja, het was maar een vraag maar schijnbaar is dat voor sommigen te veel moeite. Een beetje kritisch zijn en niet alle verkoopnonsens voor zoete koek slikken is in audioland natuurlijk uit den boze. Was ik even vergeten... lp's zijn leuk maar die mythe vorming en dat geouwehoer er omheen, je reinste nonsens!

Volstrekt zinloze marketing nonsens dus, maar ik hoef die spullen dan ook niet te verkopen. Wat de berekening betreft, die heeft mijn interesse niet. Vinyl draai ik uitsluitend uit nostalgische overwegingen en omdat ik nogal wat lp's heb die ik nog niet op cd heb of die zelfs niet op cd te krijgen zijn. Persoonlijk vind ik cd's stukken beter klinken, al was het maar omdat mijn voorkeur naar jaren 60 en 70 rockmuziek uitgaat en die op cd fraai geremastered zijn te krijgen.

die absurde vormgeving is zeker om de aandacht van het matige geluid af te leiden? Kan iemand me trouwens uitleggen wat het nut is van 2 armen op een draaitafel? Lijkt me volstrekt zinloos.

Dat Breem.nl niet erg favoriet is onder audiofielen snap ik wel. Heb je net voor 375 euro een cd demagnetiseer apparaatje gekocht waarvan de productiekosten en de waarde van de gezamenlijke onderdelen de 10 euro niet overstijgt en waarvan een hifi recescent zegt dat het een enorm verschil in geluidsweergave geeft, vertelt een electrotechnicus je dat een cd helemaal niet magnetisch kan worden. En heb je net voor honderden euro's een stroomkabel gekocht waarmee het laag nog wat strakker wordt dan het al was, althans volgens de hifi recescenten, vertelt diezelfde technicus je dat dat pure onzin is. Zelf hoor je eigenlijk ook weinig tot geen verschil met je standaard netsnoer of met je ongedemagnetiseerde cd. Dan zit je natuurlijk helemaal niet te wachten op iemand die dat beaamt, je wilt juist horen hoe geweldig beter het ineens klinkt, dus pak je die recensie er nog maar eens bij, ja, nu hoor ik het ineens ook... Wat mij betreft kan je je geld beter aan cd's en/of lp's uitgeven dan aan nutteloze en absurd dure tweaks die niet of bijna niet werken. Ik noem maar even waterpassen van, als ik het goed heb, Clearaudio, van 30 euro. Waarom zou een waterpas van de Gamma van een paar euro niet voldoen? Okay, die van de Gamma is natuurlijk geen design model...

kijk ook even op www.breem.nl onder "onzin op een rijtje". Dure stroomkabels, netfiltering etc., onzin van fabrikanten om aan goedgelovigen absurd dure spullen te slijten.

Of lees dit eens door, gecopieerd van www.breem.nl: -------------------------------------------------------------------------------- "Wat is jitter Digitale signalen zijn bijna altijd gereleateerd een bepaalde klok. Dat is een elektronisch circuit dat met een bepaalde regelmaat "tikt", een signaal afgeeft. Jitter is het verschijnsel dat digitale signalen niet precies op de ideale tijd van die klok van toestand veranderen. Zolang het om digitale signalen gaat is dat meestal niet zo'n probleem zolang bepaalde grenzen niet overschreden worden, maar bij een A/D of een D/A converter vertaalt jitter zich in een bijgeluid dat niet in het muzieksignaal thuishoort. Achteraf is er dan niets meer te doen aan deze invloed. -------------------------------------------------------------------------------- Hoe erg is jitter In de huiskamer hifi-praktijk blijkt de invloed van jitter erg mee te vallen. In diverse hifi- bladen en op sommige websites wordt het probleem vaak zwaar overdreven, meestal door lieden die een handeltje hebben in spullen die jitter onderdrukken, of soms alleen maar beweren dat ze dat doen terwijl hun spullen in feite onwerkzaam zijn. Er zijn diverse publikaties waarin de "enorme verschillen" die zouden bestaan in de geluidskwalitet van verschillende CD-spelers toegeschreven worden aan de verschillen in jitter, of in het jitter spectrum. Bij nadere beschouwing blijken zulke rapportages de toets van een degelijke onderbouwing niet te kunnen doorstaan, oftewel: "whishful thinking", fantasie dus. -------------------------------------------------------------------------------- Hoe werkt jitter in een digitaal signaal door in het analoge audio signaal. Jitter is een willekeurige (eng: random) verschuiving in de tijd waarop de samples van een digitaal signaal binnenkomen op de D/A converter. Hieronder maak ik een berekening over hoe ernstig jitter op een digitaal signaal (bijv. S/Pdif) doorwerkt in het uiteindelijke geluid. Met een klein beetje inzicht in de wiskunde kun je de volgende redenering volgen: Voor het gemak ga ik uit van een sinusvormig audio signaal van F= 10 KHz met een piek amplitude van 1 volt. De snelheid waarmee dat signaal de nul doorgang passeert is 2 * pi * F * 1 Volt = 62800 V/sec. Je kunt dan afleiden dat de jitter een ruisbijdrage geeft van tJ * 2 * pi * F * 1 Volt, waarin tJ de jitter in de tijd is en F de frequentie van het audio signaal. Om de waarde in dB te krijgen moet je 20 maal de logarithme nemen. Er zijn echter nog twee factoren. Ruis moet altijd bekeken worden in het licht van de signaal bandbreedte, en die is afhankelijk van de sample frequentie Bij een hogere sample frequentie wordt de zelfde jitter energie over een groter frequentie bereik uitgesmeerd. We luisteren echter maar naar 20 KHz bandbreedte. Ruisspanningen gaan altijd met de wortel uit de bandbreedte, zodat er nog een term bij komt in de formule, en het totaal wordt : 20 log [tj * 2 * pi * F * wortel (B / Fs)] in dB, waarin B de bandbreedte (20 KHz) en Fs de sample frequentie van de DAC. De tabel hieronder geeft enkele voorbeelden in dB (steeds bij 10 Khz signaal frequentie en 44.1 Khz sample frequentie) Oversampling DAC 1 usec 1 nano sec 1 pico sec 1 -27 -87 -147 8 -36 -96 -157 256 -51 -111 -171 Merk op dat een jitter van 1 usec op een SP/dif signaal onmogelijk is, want dat is meer dan de periode tijd van het digitale signaal, en dan werkt de verbinding niet meer. Realistische jitter waarden zijn 1 nsec of (veel) minder. Verder hebben zo goed als alle CD-spelers een flinke mate van oversampling. (1 bit -converter) Een bijkomstige omstandigheid is dat de ruis t.g.v. jitter gemoduleerd is met de signaalfrequentie. Kijk nog maar eens naar het plaatje hierboven: Op de top van de sinus heeft jitter geen effect, omdat het signaal (nagenoeg) niet verandert. Modulatie betekent som- en verschil frequenties, bij een ruisspectrum dus zijbanden rond de signaal frequentie(s). Omdat jitter meestal een random karakter heeft, hetgeen een "witte ruis" betekent, maakt deze frequentie symmetrie niets uit; het ruis-spectrum blijft "wit". Als de jitter een nadrukkelijke frequentie heeft in het audio gebied dan vind je alle som- en verschil frequenties terug. Samen gevat is het effect van jitter: Evenredig met de signaalsterkte. Jitter leidt dus niet tot een verhoging van het ruisnivo in stille passages. Evenredig met de audio frequentie. Dat maakt het alleen nog maar minder erg, want er is dan alleen "veel" ruis door de jitter als er ook veel hoge frequenties in de muziek zitten. En bij veel hoog in de muziek hoor je een evt. ruis minder. (Het schuren met de wire brushes maskeert zo goed als alle ruis in een opname) In de praktische gevallen van huiskamer hifi zo gering dat het onhoorbaar is door het maskerings effect van het menselijk gehoor. Als het in een onwaarschijnlijk extreem geval merkbaar zou zijn ervaar je het als een ruis die fluctueert met de sterkte van de muziek. Niet aan de niet meer zo strakke bas of de ruimtelijkheid, de "lucht" en de plaatsbaarheid van de instrumenten. Jitter heeft meestal een "witte ruis" karakter, maar dat kan ook anders zijn. De jitter in een SPdif signaal heeft vaak enige correlatie met de voorafgaande bitjes. We noemen dat "signaal gecorreleerde" jitter. Vergis je echter niet door te denken dat de jitter nu gecorreleerd is aan het audio signaal dat over de SPdif verbinding gaat. Het spectrum van het SPdif signaal zelf is in hoge mate onafhankelijk (ongecorreleerd) van het audio signaal. Dat komt vooral omdat in het seriele digitale signaal de meest- en de minst significante bitjes even zwaar wegen. (experiment 3) -------------------------------------------------------------------------------- Hoe ontstaat jitter Elk digitaal signaal is behept met tenminste een beetje jitter. In eerste instantie is de klok oscillator daarvoor verantwoordelijk. Bij een CD-speler wordt het digitale signaal met die klok (of een daarvan afgeleide) uit de fifo buffer gehaald en naar de digitale processor en de D/A converter gestuurd. Elke keer dat een klok-signaal (dus niet de muziek-informatie) via een buffer of een frequentiedeler gaat komt er wat jitter bij. Ook als er signalen met een "vreemde" klok in de buurt zijn of als het printplaat ontwerp ongelukkig gemaakt is kan er extra jitter ontstaan. Ook onvoldoende ontkoppeling van- en ruis op voedingsspanningen veroorzaken jitter. In de huiskamer-hifi situatie is een nog veel sterkere bron van jitter een eventuele optische verbinding, zoals een TOS-link. Hier wordt het digitale signaal zowel in bandbreedte beperkt door de dispersie, als in elektrisch nivo verzwakt tot een paar milli Volt bij de fototransistor van de ontvanger. Het gereconstrueerde signaal zal aanzienlijk meer jitter bevatten dan het oorspronkelijke. Als je bang bent voor jitter moet je beslist geen optische verbinding gebruiken. In het bovenstaande voorbeeld heb ik een jitter spectrum aangenomen als van een witte ruis. Dat is het meest voorkomende geval, en vrij eenvoudig te berekenen. Een veel voorkomende andere situatie is er als de jitter in een serieel digitaal signaal (zoals SP-dif) gerelateerd is aan het aantal eenen en nullen in de voorafgaande bitjes. We noemen dat nog wel eens : "data jitter". Deze vorm ontstaat ook gemakkelijk in een optische verbinding. Op het eerste gezicht zou je denken dat er dan een sterk verband is tussen het jitterspectrum en het audio-signaal, maar bij een nadere beschouwing blijkt dat nauwelijks het geval te zijn. Het SP/dif signaal zit bewust zo in elkaar dat er nauwelijks een verband is tussen het spectrum van het audio signaal en het spectrum van het SP/dif signaal.. -------------------------------------------------------------------------------- Wat kan er aan jitter gedaan worden (jitter killer) Er is slechts 1 manier om bestaande jitter in een digitaal signaal te verminderen: Opnieuw sampelen met een jitter-arme klok. Voor het opnieuw sampelen is een jitterarme locale klok-oscillator nodig, waarvan de frequentie over langere tijd gemiddeld exact gelijk moet zijn aan de klok van het oorspronkelijke signaal. Als je dat niet doet ga je vroeg of laat bitjes missen, en dat is ontoelaatbaar. De frequentie van de locale klok moet dus bijgeregeld worden. En wat gebeurt er als je die klok te snel bijregelt? Juist, ja..... jitter. Dat bijregelen moet dus heel langzaam gebeuren, de regelfrequentie moet minder dan 10 of 20 Hz zijn. Dat kan in principe wel, maar daar is een tamelijk gecompliceerd en zeer delicaat circuit voor nodig. Voor de techneuten: Een Fase-vergrendelde kring (PLL) met een zeer ruisarme oscillator en een bandbreedte van 10 Hz of minder. Nu staat bij een PLL de bandbreedte altijd op gespannen voet met het vang- en houd- bereik, dus je moet iets slims doen om na invangen de bandbreedte te beperken. Als zo'n "jitter killer" ook nog met diverse datasnelheden moet kunnen werken (32, 44.1, 48, 96 kHz of nog hoger) dan wordt het een redelijk ingewikkelde schakeling. Alle "jitter killers" die niet op het principe van de hierboven genoemde methode berusten zijn boerenbedrog. Misschien dat ze de flanken van een verzwakt signaal weer scherp maken, maar jitter verminderen doen ze niet. Ook "Sample-Rate-Converters" bieden geen oplossing. Op de maat van de jitter-arme klok voor het uitgaande signaal vindt er n.l een hersampling plaats van het geinterpoleerde ingangssignaal, dat vaak eerst "ge-upsampled" wordt. De jitter van het ingangssignaal heeft zich dan al vertaald in een signaal-amplitude. Er zijn voor sommige CD-spelers ombouw kitjes te koop die pretenderen om de jitter te verminderen. Waarschijnlijk werkt dat wel, maar zoals ik in dit hoofdstuk betoog is jitter in huiskamer audio apparatuur nooit een echt probleem is. Bij een verbinding tussen een digitale signaal bron en je PC, met het doel om een CD of een DVD te branden is jitter nooit een probleem, tenzij er bitjes gemist worden. Een eventueel jitter probleem speelt uitsluitend bij de D/A en de A/D converter een rol. -------------------------------------------------------------------------------- Experimenten Het verminderen van de jitter in een gegeven systeem is niet zo eenvoudig, maar het is een klein kunstje om de jitter gecontroleerd te laten toenemen. Je kunt dan een duidelijke indruk krijgen wat het hoorbare effect ervan is. Ik heb 2 experimenten ondernomen om meer zicht te krijgen op de ernst van het jitter probleem. Experiment 1: Het verjitteren van een SP/Dif signaal. Het werkt als volgt: De combinatie R3-C3 vormt een laag-doorlaat filter dat de binnenkomende blokgolf van het SPdif signaal omvormt tot een min of meer driehoekspanning. Het 74HC00 IC maakt daar weer een redelijk nette blokgolf van. Het netwerkje R4, R5 en C4 zorgt ervoor dat de gemiddelde spanning op de ingang van het IC ongeveer op het omslagpunt ligt. Via C1 en R2 kan een modulatie signaal van bijv. een toongenerator geinjecteerd worden. Hierdoor verschuift het driehoek signaal op en neer, waardoor het uitgangssignaal een bepaalde hoeveelheid jitter zal krijgen. Je kunt dit goed zien op een (liefst analoge) oscilloscope, als je op het SPdif-in signaal triggert en het SPdif uit signaal bekijkt. Vergeet niet dat het IC (je kunt ook een andere poort uit de 74 HC familie gebruiken) ook voedingsspanning nodig heeft, en een ontkoppelcondensator. Een 4.5 Volt batterij of 3-4 penlights voldoen hiervoor wel. Ik heb een SPdif signaal betrokken uit een Soundblaster Audigy 2N en het verjitterde signaal toegevoerd aan een Sony DTC 690 DAT speler, hier als D/A converter gebruikt. Het luisteren ging met een Sennheiser HD580 hoofdtelefoon. Ik heb diverse muziek stukjes beluisterd, maar vooral zuivere tonen van diverse frequenties die opgewekt werden met mijn WaveGenerator Versie 1.1 De SPdif signalen waren gebaseerd op de 44.1 kHz / 16 bit CD standaard. Ik heb o.m. audio frequenties gebruikt van 2, 4, 8 en 16 kHz, met de maximale sterkte (32000 counts piek-piek), terwijl er verjitterd werd met audio-frequente en boven-audiofrequente signalen uit een toongenerator (Wavetek 146) Ik heb de modulatie opgevoerd totdat de jitter ca. 20-40 nsec bedroeg. Bij meer jitter gaf de DAT er de brui aan omdat er bitfouten optraden. In geen van deze situaties heb ik een verandering van het signaal kunnen waarnemen. Op grond van de theorie verwachten we verschilfrequenties te horen bij hoge audio frequenties in het SPdif signaal, en als de jitter-modulatie frequentie daar in de buurt komt. Voorbeeld: SPdif transporteert 16 hKz met maximale sterkte, en de jitter-modilatie is 15 of 17 kHz, en zo sterk dat de DAT nog net werkt. Je zou dan een verschiltoon van 1 kHz verwachten, maar niets van dat alles. Wel in het volgende experiment. Ik moet hierbij opmerken dat de DAT een locale clock oscillator heeft die bij een digitaal ingangssignaal vergrendeld wordt aan het inkomend signaal. Deze z.g. Phase-locked-loop onderdrukt jitter met frequenties boven ca. 1 kHz, maar ik heb onvoldoende gegevens van het circuit om te bepalen hoeveel die onderdrukking is. Experiment 2 : Het verjitteren van de DAC-klok in een DAT speler/recorder. Hier stond mij dezelfde DAT speler (Sony DTC 690) ter beschikking als in het eerste experiment. Ik heb in het inwendige van dat apparaat een modulatie signaal geinjecteerd in het Phase-locked-loop circuit dat de klok regenereert. Dit kloksignaal wordt direct gebruikt door de D/A converter. Om precies te zijn: het modulatie signaal werd via een weerstand van 47 kOhm en een condensator van 22 nF toegevoerd aan het knooppunt R501, C507, R502. Dit is het punt waarvandaan de varicaps van de VCO bijgeregeld worden. Ik heb hier modulatie signalen toegevoegd van vooral audio frequenties, met een zodanige sterkte dat de DAT er nog net niet de brui aan gaf, terwijl er via de SP/Dif ingang een zuiver sinussignaal aangeboden werd met diverse frequenties. Het resultaat werd waargenomen met de HD580 hoofdtelefoon Hier werd bij 2, 4, 8 en 16 kHz, volledige audio uitsturing een verschiltoon waargenomen bij jitter amplitudes van omstreeks 20 ns. De verschiltoon was die tussen de audio-toon en de modulatie frequentie, zoals te verwachten was. Ik beschik op dit moment niet over meetapparatuur om de sterkte van die verschiltonen vast te stellen. Bij een jitter van minder dan zo'n 2 nsec was er geen hoorbaar effect te vinden, evenmin bij audio signalen van lagere frequenties dan 2 kHz. Let wel: In beide experimenten gaat het om extreem verjitteren met een frequentie in het audio frequente gebied. Het SP/Dif signaal zelf bevat erg weinig audiofrequente componenten, en deze zijn in ieder geval niet gerelateerd aan het muzieksignaal zoals dat door het S/P-dif signaal overgedragen wordt. Experiment 3: Het spectrum van een SPdif signaal is niet gecorreleerd aan het getransporteerde audio signaal. De proef is heel simpel. Sluit een coaxiaal SPdif signaal aan op een analoge ingang van je versterker (AUX) en luister goed. Zet het volume niet te hoog, het SPdif signaal bevat voornamelijk onhoorbare frequenties en er kunnen onaangename dingen gebeuren in je versterker. Je zult waarnemen dat er bij muziek of ook bij pure tonen een geringe ruis hoorbaar is, in ieder geval niet de toon of iets wat op muziek lijkt. Bij pauzes verdwijnt de ruis en blijft er mogelijk een zwakke constante toon over. De verklaring hiervoor is dat in de 16-bit woorden die het SPdif signaal transporteert de meest- en minst significante bitjes even zwaar wegen. Het meest significante bit vertoont een flinke correlatie met de lagere signaal frequenties. Bij de minder significante bitjes is die correlatie zo goed als verdwenen. Die minder significante bitjes zijn in de meerderheid. Het resultaat is witte ruis. -------------------------------------------------------------------------------- Er bestaat geen digitale elektronica. Deze wat prikkelende opmerking is in dit hoofdstuk terecht gekomen omdat het me hier het meest relevant leek. Waar gaat het om: Alle zogenaamde digitale circuits zijn in wezen analoge circuits die tot in de verzadiging (lees: tot nabij de grenzen van de voedingsspanning) uitgestuurd worden. Alle zogenaamde digitale elektrische signalen zijn in in wezen analoog en gehoorzamen alle regels die voor analoge signalen gelden. In het bijzonder gaat de overgang van 0 naar 1 of andersom niet in een oneindig korte tijd, en worden daarbij alle tussenliggende waardes aangenomen. De digitale begrippen "hoog", "laag", "1", "0" etc. berusten op AFSPRAKEN over "groter of kleiner dan een bepaalde spanning". In het gebied daartussen is de betekenis van het signaal ongedefinieerd; een ontvangend circuit mag er naar willekeur een nul of een

Ik zag het ook ja. In de VS weten ze echter niet dat het een Limburger is, dat scheelt natuurlijk

Een auto inrijden en schoenen inlopen is wel wat anders dan een platenspeler met een verkeerd lager. De schoenen moeten zich naar je voeten zetten en van een nieuwe auto moet de motor rustig ingereden worden. Maar ook hiervoor geldt dat ze af fabriek goed moeten zijn. Laten je zolen na korte tijd los breng je ze ook terug. Het geval van de platenspeler heeft meer overeenkomsten met het afleveren van een auto met vierkante banden. "Moeten die niet rond zijn?" Antwoord van de dealer: "Nee, die moeten ingereden worden dan slijten ze vanzelf egaal rond af", of: "Mijn nieuwe waterkoker werkt niet verkoper". Antwoord: "nee, hij doet het wel maar het verhittingselement moet nog twee weken inwarmen. Gewoon met water vullen en twee weken aanzetten". Dat geloof je toch ook niet? En als ik een digitale camera koop die alleen maar wazige foto's maakt en de verkoper vertelt mij dat de pixels nog moeten inzinken lach ik hem toch ook gewoon uit. Maar iemand die je verteld dat het lager van je platenspeler moet inslijten om het vals spelen op te laten houden wordt zonder blikken of blozen geloofd. Als iets heel nauwkeurig is gemaakt dan functioneert het vanaf de aanschaf gedurende lange tijd probleemloos, danwel voldoet het vanaf de aanschaf aan het doel waarvoor het gemaakt is. Inspelen, zo zoiets al zin heeft want ook daarover bestaat discussie, is dan niet nodig. In de hi-fi wereld worden mensen zo gemakkelijk dingen wijs gemaakt en ze nemen het voor zoete koek aan ook. Lager inslijten, hou toch op, de fabrikant behoort gewoon een passend lager te monteren. En als dat lager is ingesleten (metaal neem ik aan, kwestie van een paar dagen inslijten? Is dan zeker van tin gemaakt, lekker zacht dan slijt het snel in) dan houdt het slijten zeker ook meteen op. Dat ding "hoort" natuurlijk ineens dat hij niet meer vals speelt. Laat me niet lachen, dat ding slijt gewoon verder. Lager inslijten? Je reinste nonsens!

volgens mij is het een grote kolder. Als ik een platenspeler koop die vals klinkt zou ik hem linea recta terugbrengen. Dat ding moet gewoon vanaf de 1e minuut zijn werk doen zoals het hoort. Ik zou als fabrikant een platenspeler de fabriek niet uitsturen die vals speelt, doe je dat wel dan hoor je hem weer terug te nemen ook. Moet je maar een goed product leveren!

De volgende lp's Last Time Around - Buffalo Springfield Neil Young - Neil Young (1e solo lp uit 1968) Journey through the past - Neil Young On the Beach - Neil young en nog een exemplaar van Time fades Away, eveneens van Neil Young (er wordt nog 1 exepmplaar op Amazon.com aangeboden voor 125 US dollar. Ik heb er overigens veel minder voor betaald, ongeveer 7,50 euro).

Momenteel gebruik ik nog een Btech phono voorversterkertje maar ik ben op zoek naar een upgrade. De volgende modellen hebben mijn interesse: Cambridge 640 Pro-ject phono box SE Pro-ject tube box SE Bellari VP 129 (deze moet ik dan uit de VS importeren omdat hij volgens mij niet in Nederland of Europa leverbaar is, wat het wel weer prijzig maakt en lastiger ivm garantie). Van de Bellari en de Cambridge heb ik goede recensies gevonden, van de Pro-ject modellen kan ik niet veel recencies vinden. Heeft iemand ervaring met deze modellen of met andere, qua prijs (150 - 300 euro)overeenkomende modellen? Bedankt, Frank

Sindsdien heb ik mijn oude X10d tussen de phono trap en de versterker gezet, wat naar mijn mening wel een succes is. Een wat voller geluid.

kant 4 van de soundtrack van de film Quadrophenia. Soulklassiekers van James Brown, Booker T & the MG's, the Ronettes, the Kingsmen, the Chiffons en the Crystals

Roger Daltrey's eerste solo lp. De originele lp weer eens uit de kast getrokken. Binnenkort maar eens op zoek naar een behoorlijke phono voorversterker.

mooi apparaat, helaas wel aardig aan de prijs...

Time fades away van Neil Young, op vinyl.

Helaas is de top 2000 ook niet alles. De nummer 1 bijvoorbeeld, bohemian rhapsody. Wat een schijtplaat is dat! en dan de nummer 17, hoogste nieuwe binnenkomer dit jaar, net zo'n schijtplaat, rood van borsato. Mag ik even overgeven! Welke idioten stemmen in vredesnaam op dit soort walgelijke over de top kitschplaatjes?

Mooie speler voor als mijn Sony XA50ES ooit kapot mocht gaan, wat ik niet hoop. Die speler bevalt me alweer zo'n 7 jaar uitstekend. Iemand bekend met een goede zaak in Duitsland die schijnbaar veel goedkoper is dan een Nederlandse winkel? Mijn XA50ES heb ik destijds bij Correct in R'dam gekocht. Was in de aanbieding omdat er een nieuw model was uitgebracht. Scheelde toen 1.000 gulden.

Dit is niet zo'n heel late versie van imagine. 1972 met de Elphants Memory Band. Er staat op Youtube ook nog een verise uit 1975 tijdens het gala ter ere van het afscheid van sir Lew Grade, een hoge EMI bons.

of bedenk dat heel veel bands uit de jaren 60 nog steeds gedraaid worden terwijl de meeste top 40 artiesten van tegenwoordig het jaar erop alweer vergeten zijn, da's meestal niet voor niets.

en dan hebben ze ook nog eens de videoclip, al heette dat destijds promotiefilmpje, uitgevonden. Dus nee, bohemian rhapsody (om eens echt een draak van een plaat te noemen, ik kan de titel niet eens met hoofdletters schrijven) was NIET de eerste videoclip. Ze waren ook de eerste groep die zelfgeschreven nummers opnam ipv nummers die door de producer waren geschreven/uitgekozen.

Vandaag op de beurs in Kaatsheuven nog een 7" en een 12" van Paul Weller gekocht, naast nog enkele promo cd singles. Vinyl blijft toch geweldig.

Kijk, zo leer je weer eens wat. Dat van de platenkanten wist ik niet.