afelium

even alleen reagerende op de stelling (en de rest nog niet gelezen): ja, ik denk het wel. Ik heb vandaag een jaren-80 Technics Class A versterker met een StageLine PA 1000 watt versterker als eindversterker en een Arcam Alpha 8SE (cd speler) aan mijn Pied Pipers en (voor het extra laag) jaren 80 Philips basreflex boxen gehoord en dat was, vooral op hoog volume (ik woon vrijstaand), fantastisch! Maar mijn Van Medevoort MA110 maakt het geheel toch net iets subtieler, vooral in het midden, je hoort toch meer. Maar ja, die is inmiddels ook al retro, 1994/95? Wat is retro? De japaners maakten voorheen betere dingen dan nu, maar misschien moet je nu bij de chinezen zijn, die verkeren een beetje in de positie als de Japanner in naoorlogse jaren.

Of zoals Mulisch al zei: Vorm is inhoud. het een en ander is niet met elkaar los te maken. Ach, ik ben er na een luistersessie vanmiddag ookal achter dat zoveel factoren meespelen. Je zou een set een paar weken thuis moeten kunnen hebben en dan weer een ander. Misschien dat je dan de voor jou beste eruit kunt pikken. En ja, design vind ik ook wel belangrijk, maar vaak is het ruwe non-design veel mooier dan bv B&O (wat ik niet mooi vind)

@Kraus vonBentinck (quote: 14 jan:) "Waarom zou je uitgerekend in een kerk willen gaan verkondigen dat God niet bestaat? Omdat jij het beter weet soms?" nee, omdat ik ook graag (en niets liever) wil geloven! (ik ga er vanuit dat zij juist niet dom beizg zijn, maar meer weten dan ik, maar als het er op aan komt weten ze mij nooit te overtuigen...)

Als jullie, heerlijke freaks, nu iets nieuws of 2ehands (en voor jou nieuws) kopen, heeft het design dan invloed? (EEEEEEEEEEEeeerlijk zijn)

En dat is het hem nu juist! Ik was 10 jaar geleden uitermate gelukig met mijn Sony Discman met oordopjes waarop ik naar mijn favoriete pianist luisterde en met tranen in de ogen door mijn vriendin naar de slaapkamer werd geroepen. En nu ik met Van Medevoort en PiedPiper (geen reacties aub, ik weet al dat het veel beter kan) ben begonnen zie ik al dat dit een eindeloze weg is...

Het is als met goede wijn: een St Petrus is wel 100x duurder dan een Faustino I (ook al een behoorlijk goede!), maar niet 100x lekkerder (misschien 9x ofzo) (Ja, ik drink wel ) Waarde heeft (helaas) wel met prijs te maken. Want mensen met geld ontdekken vroeg of laat ook de waarde en de verkoper/maker zal gek zijn om zijn prijs dan niet aan te passen en aan de andere kant kan hij zich er dan ook nog meer op toeleggen de kwaliteit te verbeteren. Goede produkten hebben namelijk ook meestal echt wel een hogere kostprijs. Neem de dure restaurants die betere koks en betere ingredienten kunnen betalen, of de grote symfonieorkesten, die de beste musici kunnen betalen, etc: allicht dat de verkoopprijs dan hoger ligt. Geld heeft in deze keten wel degelijk invloed. Maar niet evenredig met de kwaliteitstoename. En daarom geldt inderdaad: als je het kunt betalen dan is 1% meer kwaliteit zeker 100% meer geld waard. Maar het is jammer dat er niet wat inhoudelijker op de stelling wordt gereageerd, want als we nu geld buiten beschouwing laten: tot op welke hoogte heeft een upgrade zin cq maakt het werkelijk verschil? Of is het vanaf een bepaald niveau (dat plafond, de 10.000 euro misschien) louter een kwestie van smaak, waar dan weer niet over te twisten valt (en des te meer over getwist wordt)? (dat een NAD (etc.) beter klinkt dan een yoko, dat zal niemand tegenspreken, maar ergens wordt een grens bereikt waar het objectieve, universele

Als nieuweling wou ik even opvallend binnenkomen. Dat is aardig gelukt! Erg verhelderende reacties! Ik besef dat ik mezelf tegensprak, omdat ik eerst beweer dat pas met klassiek high-end zinvol is en vervolgens concludeer dat 'live' toch niet te evenaren is. Wat ik eigenlijk bedoel is: wat is het doel van High-End? Dat een goede set veel beter klinkt dan een computersetje, dat spreekt voor zich, zeker ook met popmuziek, maar op een gegeven moment komt er een plafond dat het niet veel meer toevoegt, en ik durf te stellen dat dat plafond bij klassieke muziek hoger ligt (of zelfs ontbreekt?). Een goede Steinway kost gauw een paar ton en dat hoor je direct tov eentje van nog geen ton. Maar een electrische gitaar is voor het grootste deel signaalverwerking, vol met potentiele zwakke schakels dus. Dan geldt 'wat is werkelijkheid?' zeker, maar aan de andere kant, als je in het Concertgebouw op de eerste rij zit dan klinkt het totaal anders dan wanneer je op de 12e rij zit. Ik vind deze definitie van Seed7 trouwens wel een hele mooie! Ik ben trouwens nog niet zo lang met High End bezig, maar heb al in de gaten dat het een verslaving kan worden en heel veel geld gaat kosten. Mij gaat het vooral om de emotie, en dat zou thuis op een zuivere installatie wel eens de live-ervaring kunnen overtreffen, wie weet, zonder al die kuchende en onrustig heen en weer schuivende 80-plussers om je heen... (ik ben een frequent bezoeker van het Concertgebouw)

Wat is het nut van duizenden euros kostende apparatuur als je niet naar klassieke muziek luistert? Ik bedoel: een live popconcert klinkt door de PA versterking zo ongelooflijk belabbert dat je daar geen high-end set voor nodig hebt en de vraag hoe het dan werkelijk bedoeld is is dus niet te beantwoorden. Je wilt nu zeggen dat een studioopname het uitgangspunt is, maar ook in de studio wordt elk kanaal digitaal aangepast en is er niks origineels meer aan (al was het maar dat alle instrumenten versterkt zijn, tot en met de zang!) Alleen bij klassiek gaat het ergens over. Een live pianorecital is op geen enkele audioset, ook geen Marklevinson met gouden kabels, te evenaren. Misschien als je de beste, eerlijkste, zuiverste electrostaten op het podium van het Concertgebouw zet, misschien krijg je dan een 'live' gevoel. Ik vraag het me serieus af: heeft een highend combinatie zin als je niet naar klassiek luistert?