tito

Zou in dit geval dan toch de Thorens td-160 uit dat lijstje kiezen. Want ofschoon Micro Seiki `n naam heeft in de analoge wereld heeft dit exemplaar de nodige aanpassing ondergaan. Er is nl `n andere arm opgezet. Uiteraard `n betere, maar die is op `n iets andere plaats gezet met als gevolg dat er `n behoorlijk gat zit waar de voormalige arm zat. Ook de stofkap is niet meer mogelijk, want de vervanging blijkt `n stuk hoger. De Thorens zit er nog vrij ongemodificeerd. Bij 2e hands `n detail om `ns over na te denken.

Niet persoonlijk, maar heb `n maandje of wat geleden z`n laatst uitgebrachte cdtje (Black Rock) mogen luisteren en dat viel niet mee. Zo`n beetje alle clich

Young God. Fijn epeetje van de Swans. Drums met de precisie van `n Zwitsers uurwerk.

Grappig plaatje. Misschien ook leuk om ff te vermelden dat produktie is gedaan door Roli Mosimann. En die komt ook uit..., jawel, Zwitserland.

Don (van) Vliet. (15 januari 1941 - 17 december 2010)

Miles heeft gelukkig nog wel andere dingen uitgebracht, anders was tie als heel wat minder geniaal beschreven. Zet z`n Agharta nog maar `ns op en volg `t advies op de hoes: Zo hard mogelijk.

Iedereen? Zal ook `ns `n fijn plaatje opzetten. Medina Flight - Muslimgauze.

Met name de 701 is `n goede optie.

Deze uitvoering staat op hun cd Trip/Reset met als vermelding dat Barrett de componist zou zijn. Dat is natuurlijk niet zo, maar `t zou me niet verbazen als Genesis P- Orridge de fout opzettelijk gemaakt heeft.

Hmm, in `n topic over "cuvers" mag James Last natuurlijk niet ontbreken. Heeft zo`n beetje alles gecoverd wat los en vast zit. Niet allemaal met evenveel succes uiteraard, maar er zijn er toch `n paar bij die de moeite van `t beluisteren waard zijn. Neem bv. zijn uitvoering van In a Gadda Da Vida. `n Veel te lang hippie werkstuk van pak `m beet `n kwartier, dat tie spelenderwijs terugbrengt tot `n essentiele 2 en `n halve minuut. Lekker kort tripje dus. Ook de moeite waard is z`n uitvoering van de musical Hair met fijn blaaswerk door de flangers en hier & daar zelfs `n toefje free-jazz. Dezelfde musical is overigens ook gecoverd door Mort Garson en heet dan Electronic Hair Pieces. Grappige synth`s, ook volledig instrumentaal en minstens zo hilarisch als de uitvoering van James. Je komt `m alleen wat minder vaak tegen.

Tja, dat zullen meesten hear wel doen, toch? Platen vragen idd wat meer ruimte, maar `n kast vol boeken doet dat ook. Akoestisch heel goed inzetbaar en `t geeft zo`n lekker belezen indruk. Heb de kasten hier echt wel gelezen hoor. Meerdere malen.

Er is dan ook geen mooie of interessante (klap)hoes om `m op te zetten. Geen leuke stukjes ter toelichting op de achterkant betreffende de muziek. Geen courtesy En.. geen verzamelwaarde. Overigens is `t niet helemaal waar dat er geen barcode zou zijn. Die is namelijk virtueel en ben je dan zelf.

Och, wil best aannemen dat ze inmiddels wel weten hoe je `n mono-opname electronisch stereo kunt maken. Voor de originele platen uit die periode worden flinke bedragen gevraagd. Maar dan heb je iig `n exemplaar zonder barcode achterop de hoes.

H

Dat maakt ze met `n aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nou net zo leuk. Die zogenaamde moeilijkere stukken getuigen van iemand die probeert verder te springen dan z`n poolstok lang is. Ken van Lennon behoorlijk wat bijdrages aan de fab four en ook `n flink aantal solo + experimentele plaatjes met mevrouw Ono. Hoor `m liever Money, That`s What I Want!* zingen dan Working Class Hero, want dan heeft tie makkelijk praten. De eerste schijf bij z`n "comeback" (Double Fantasy) bevat weliswaar `n paar niet onaardige nummertjes, maar stijgen niet boven gemiddeld uit Zijn muzikale hoogtepunten liggen volgens mij toch echt tussen 1960 en 1966. Wat overigens niet wil zeggen dat vanuit gewoon menselijk standpunt gezien `t natuurlijk jammer is dat tie vermoord werd. Maar dat geldt eigenlijk voor elk slachtoffer.. Maakt daardoor z`n (latere) muziek niet beter. *B.Gordy & J.Bradford.

Meer van hetzelfde.

Hoezo technisch niet altijd in orde? Heb van dat label nog niet vaak slechte opnames gehoord. Heb zelf oa Stravinsky (ook `t Leningrad Philharmonic Orchestra) en die klinken prima. Zelfs de popafdeling geeft prima geperste uitgaves. Ga bv maar `ns luisteren naar smoke on the water, `n verzamelaar van Deep Purple. Wellicht niet je smaak, maar de schijf doet qua techniek zeker niet onder voor in `t westen geperste exemplaren. Integendeel zelfs.

Dan moet je ome Lou`s Metal Machine Music `ns proberen.

Geldt voor alle Stones. Maar tegenwoordig zijn veel bands `n fletse karikatuur van de Stones. Geef me dan toch maar `t originele plaatje.

Keith speelt `n cameootje als kapitein Teague, de vader van Jack Sparrow. (the world`s End). Ook aardig was dat tie z`n zwarte Gibson 335 aan Buddy kado deed. Alleen die Ronny h

En z`n plaatjes natuurlijk.

Jammer, maar tis niet anders. Hier nog `n stukje hoe leuker, hoe Breuker. Klik.

Dan is `t kurk uiteraard.

Tja, als sektarisch willen ze kennelijk toch niet omschreven worden.

Nog selectiever? Naarmate je ouder wordt en flink wat verzameld hebt, gaat dat bijna vanzelf. Vind dat je tegenwoordig (idd net als fotografie) in staat wordt gesteld veel meer te beluisteren. Met meer gemak ook. En heb je twijfels over je zojuist genomen kiekje? Hoef je niet te wachten tot je de printjes ontwikkeld thuis hebt, maar kun je al gelijk ingrijpen. Wat `n luxe in vergelijking met `n flink aantal jaren geleden. Toen moest je nog naar de cd-shop met `n hoofdtelefoontje gaan luisteren en liep je `t risico met iets thuis te komen waarvan je na `n aantal dagen al bij jezelf dacht: hmm, heb me weer `ns mee laten slepen met de waan van de dag of de mening `n ander.