Anathema

+1 Ik krijg weer spijt dat ik ooit mijn IMF TLS80 mk 2 heb weggedaan. Vanwege vrouwelijke impedantie.

Om precies te zijn is 'kinnesinne' Jiddisch en niet Hebreeuws.

Als ik naar mijn eigen situatie dan wel ervaringen kijk, kon ik aan een wat ambitieuzer geluidsinstallatie gaan denken vanaf het moment dat onze dochters hun (dure) universitaire opleiding EINDELIJK wensten af te ronden. Niet dat ik daarna geen 'cash point' meer was, maar dat terzijde.

Ik heb dat in het verleden een aantal keer meegemaakt. Tot en met in (Amerikaanse) 'klassieke' muziekgroepen toe. Daar waren de 'ad hominem' opvattingen namelijk schering en inslag. Zodanig dat de indruk ontstond dat sommigen leden deelname aan een groep met name zagen als een mogelijkheid hun frustraties gebrek aan manieren op deze wijze kenbaar te maken. Daarbij jezelf veilig wanend achter zo'n combinatie van letters en cijfers. Overigens heb ik niet de indruk dat genoemd fenomeen in dit forum een dergelijke rol speelt. Maar laat op de persoon gerichte opmerkingen vooral het domein blijven van kenners van het Vaderlandse voetbal. Of sommige politici.

Veel sterkte. Mijn vrouw is in maart overleden. Dus wellicht kan ik mij iets bij je gevoelens en situatie voorstellen.

In het verleden stelde ik nogal prijs op een duidelijke laagweergave. Dus achtereenvolgens een nagebouwde Klipschorn, een 'State-of-the-art' TL (zonder professioneel zaaggereedschap haast niet na te bouwen) en een IMF TLS80 mkII. Om te eindigen met een B&W dm2a (vanwege huishoudelijke redenen). En om niet te vergeten een rariteit, namelijk een nogal uit de hand gelopen voorloper van de subwoofer, namelijk 'The Coffin'. https://www.t-linespeakers.org/classics/coffin/index.html De resultaten waren soms wat wisselend. De enige verklaring die ik, naast eigen bouwfouten, kon verzinnen hield verband met de omstandigheid dat lage tonen een nogal forse golflengte inhouden. En dat impliceert de noodzaak van grote tot zeer grote luisterruimten. Want ik neem niet aan dat golflengten zich laten opvouwen. Tenzij dat wel het geval zou zijn. Een mogelijk andere verklaring is wellicht het gebruik van indrukwekkende versterkervermogens. Dus niet een in triode gezette EL84 of zo, maar gewoon zo'n klasse D-monster. Graag een reactie.

@Vinyl_Fuchs Strikt genomen is dat een op zich werkbare benadering. Ware het niet dat mijn gedachten uitgingen naar een vakkundig gereviseerd apparaat. Waarbij niet alleen de (voedings)elco’s zijn vervangen maar ook schakelaars, prints en potmeters. Activiteiten waarvan ik zelf helaas afscheid heb moeten nemen. Dus heeft het naar mijn mening dan ook geen zin de aanschaf te overwegen van een apparaat waarvan de levensduur nog maar beperkt is. Aan Gevamp (Leiden is dicht bij mij in de buurt) waar ik in de loop van de tijd nog wel eens wat heb aangeschaft, heb ik ook gedacht. Maar ik heb de indruk dat Willem zijn bedrijf aan het beëindigen is. Daarbij verving hij bij mijn weten alleen de voedingselco's. Dus wacht ik maar even af of mijn hebzucht de komende weken overleeft. Want aan een tweede keer een audiokerkhof heb ik geen behoefte meer.

Mijn dank voor de adviezen. Die er overigens toe hebben geleid dat zich inmiddels enige scepsis van mij meester heeft gemaakt. Daarbij geholpen door een verleden gekenmerkt door een indrukwekkend aantal impulsaankopen. Althans waar het gaat om geluidsapparatuur. Meer specifiek vervult die QUAD een beetje de rol van een herinnering aan je eerste meisje. En zoals bekend: 'een ouwe schuur brandt hard'.

Flink wat decennia geleden heb ik, de ‘Engelse’ kleurcombinatie ten spijt, een QUAD 33/303 set aangeschaft. Maar kennelijk was sprake van een maandagmorgencombinatie, die regelmatig moest worden teruggebracht naar Allwave. Tijdens mijn laatste bezoek aan genoemde instelling werd mij medegedeeld dat ik beter contact kon opnemen met, toen nog, Transtec in Rotterdam. Dat contact was overigens van korte duur, want na vermelding van de serienummers bleek naar de mening van de Transtec-medewerker sprake te zijn van parallel-import en daar wenste Transtec niets mee van doen te hebben. Inmiddels is sprake van bedrijven die zich, onder meer, toeleggen op het restaureren van de 33/303 of 45/303 combinatie. Ik heb op zich geen enkele reden te twijfelen aan de daarbij benodigde vakkundigheid of kwaliteit van vervangende onderdelen. Niet in het minst omdat ik zo’n gerevitaliseerde combinatie nog nooit heb beluisterd. Maar wat ik mij wel afvraag is hoe een dergelijke combinatie zich verhoudt tot een moderne versterker. Uiteraard in proportionele zin want ik mag er van uitgaan dat een vergelijking met Burmester of Mark Levinson op voorhand nogal mank zou gaan. De mogelijke suggestie dan ergens in de mediene zelf te gaan luisteren naar een mogelijk beschikbare set is op zich terecht, ware het niet dat mijn fysiek dat inmiddels niet meer toestaat. Een mogelijke aanschaf zou dan ook steunen op de mening van anderen. Met alle mogelijke subjectiviteit van dien. Het is niet anders.

Het kan nog VEEL erger: de 'Gurre-Lieder' van Schönberg.

Tim de Paravicini wellicht?

Het gaat nog verder. Het spel van de beroemde violist Jascha Heifetz klinkt op de grammofoonplaat nogal 'direct' en soms genadeloos. Zodanig zelfs dat de verschillende instrumenten die hij bij zijn opnamen gebruikte nagenoeg hetzelfde klinken. Maar getuigenissen van mensen die hem in de concertzaal hoorden spelen spreken van een warme en vriendelijke toon. De verklaring is dat hij bij grammofoonopnamen eiste (dat kon hij zich veroorloven want hij had in Amerika een soort heiligenstatus) dat 'zijn' microfoon zo ongeveer voor zijn neus werd neergezet. En geen technicus haalde het in zijn hoofd een vinger op te steken.

@Seed7 Mijn dank voor je uitgebreide reactie. Met daarbij wel de kanttekening dat geen audio engineer zich, althans bij opnamen van klassieke muziek, bezig houdt met de muziek als zodanig, maar zich als een reïncarnatie van meester Dorknooper uitsluitend beperkt tot toezien op wat de componist had bedacht. Want voor een interpretatie (een begrip dat als zodanig een aparte discussie waard is) is immers de dirigent ingehuurd. Of, achteraf, de muziekcriticus Maar aangaande je eerdere opvatting behoud ik helaas twijfel. Want mijns inziens is het niet goed mogelijk de optelsom van de weergave van strijkers, hout- en koperblazers, harpen en percussie-instrumenten te beoordelen op de aanwezigheid van een bultje. Dit in tegenstelling tot een luidsprekertest die aantoont dat sprake is van een onregelmatigheid in de karakteristiek waarvoor mogelijk aanpassing van het filter (if any) een oplossing kan bieden. Dit in aanmerking nemend omdat een rechte weergavekarakteristiek immers een voorwaarde is voor een objectieve c.q. zo objectief mogelijke muziekweergave. Een zichtbaar gemaakt bultje in de weergave van een compositie kan overigens onder meer het gevolg zijn van de (opbouw van de) compositie zelf dan wel de voorgeschreven instrumentatie (bijvoorbeeld percussiegeluiden). In dat geval is sprake van een door de componist beoogd doel of effect en het lijkt mij niet de bedoeling dat een sound engineer daarin treedt. Door bijvoorbeeld een opname te verbeteren. Overigens zie ik wel een onbedoeld probleem met live uitvoeringen. Want moet daar dan in de toekomst de audio engineer als een soort VAR worden neergezet?

Ofschoon met name mijn moeder mij lang geleden heeft afgeleerd tegen te spreken, waag ik het toch een piepklein vraagtekentje te zetten bij de stelling ‘dat een audio-engineer hoort of er in opname een bultje zit bij xx Khz’. En wel in het geval dat hier een audio-engineer synoniem is met een opnametechnicus. Ook wel ‘Tonmeister’ in het Duits. Als ik mij beperk tot iets dat onder de misleidende naam ‘klassieke muziek’ door het leven gaat, houdt dat in dat een werk volledig en juist wordt opgenomen. Daarbij is een belangrijke rol weggelegd voor iets als de balans tussen de groepen in een orkest of ensemble. Maar ook voor fouten in de uitvoering door het orkest dan wel een mogelijke solist, gevolgd door een aantal nieuwe ‘takes’. En ‘the golden era of recording’ (DECCA, HMV, Philips en DGG) waren de (Britse) opnameleiders van HMV niet te beroerd grote (Duitse) namen als Klemperer, Furtwängler en von Karajan er op te wijzen dat in HUN partituur bij maat 254 een sforzando stond dat de componist kennelijk in de partituur van deze dirigenten had weggelaten (ook zonder software). Betrekkelijk kort na de Tweede Wereldoorlog, dat wel ………………. Mijn hiervoor genoemde vraagtekentje houdt dan ook verband met de (mijn) vraag of wie dan ook in staat is in de geluidsfurie van bijvoorbeeld Richard Strauss (Elektra!) of Anton Bruckner iets als een bultje waar te nemen? In opnamen van een kamermuziekduo kan ik het me wellicht wel voorstellen. Zeker als gevolg van een wat minder gelukkige ruimteakoestiek dan wel tekortkomingen in de opnameapparatuur.