WanFie

Picoso, nu je die mooie brander hebt is het mischien ook mogelijk om een verzamelcd te maken met enkele fragmenten achter elkaar. Dan hoef je niet telkens van CD te wisselen. Als je deze dan een paar keer copiert, heb je voldoende exemplaren voor je test. Omdat deze allemaal gelijk zijn heb je geen last van een vermeende ongelijkwaardigheid. Bij onze Piedpipersessie kwam al dat heen en weer geloop n.l. nogal storend en vertragend over.

Overmorgen....

Een Magnepan is geen electrostaat, en kan heel goed laag produceren. Een grote electrostaat kan dat ook (b.v. de hele grote Logans) Het is alleen dipool laag, en dat klinkt nu eenmaal anders, maar wel ontzettend strak.

Op de 12e zijn n.l. al die "lastige" mensen elders bezig.

He spiekerboer, niks tegen lispelende toffeepappiertjes he. Magnepans kunnen perfect weergeven. Bovendien zitten er in zoveel TOP-luidsprekers van die papiertjes, dat jij je als spiekerkenner voor zo'n opmerking zou moeten schamen. Vooruit, je hoek in.......

Nou Andre, ik ga toch meer voor de mooist klinkende. Een andere heb ik thuis al. Bovendien ben ik al overtuigt dat er verschil is. Ik maak me sterk dat jouw Nordstar "wint".

Hier alvast mijn voorkeuren, en waarom. Klassieker: Jennifer Warnes, The Hunter. 2. Somewhere, somebody: voor de scheiding van de stemmen, het hoog in het begin, en de strakke bas. 8. Way down deep: voor de strakke slagen op de trom, later gecombineerd met een bas. De bas moet strak klinken. Ry Cooder: Talking Timbuktu. 10. Diaraby: voor de "houten" klanken van de eerste percussie tikken, en de dynamiek van de percusie en trommetjes. De verzamelplaat van Ruud Jonker: 1. Lois Vierne, Impromta uit pieces de fantasie James Welch. Zeer lage goed getekende orgelklanken. Verder een natuurlijk klinkend orgel. 2. Hein van der Geyn/Lee Konits: De nummer bevat een snelle basimpuls. 6. Joshua Samson, Caribean shake: Voor de plaatsing, de natuurlijke klank en pulssnelheid percussie. 12. John Mclaughin,Aspin: Deze "drukke" gitaarplaat loopt snel in elkaar, de snelheid, definitie en start-stop gedrag is hier goed mee te beoordelen. 4e editie van Fritz de With, 3. Trio peter Beets, Cum Alma: plaatsing, strak gepulst laag uit trommel, en klank percussie. 8. Slagveld, Djembe: Dynamiek in het laag. Tevens een plaat met veel diepte, ruimte en plaatsing. Diana Krall, de look of love. 9. The look of love, Stem moet heel natuurlijk en sexy klinken. Dit is een SACD met een CD track. De verzameling van Ruud Jonker is uiteraaard een copie. Maar mischien kent iemand deze muziek, en heeft hij de orginelen. De Cd van Diane Krall is ook een copie, maar ik, kan waarschijnlijk het orgineel wel lenen. Zo........ nu de volgende (met liefst nog betere CD's).

Met de Array's zou je wel de strakke lage tonen hebben gehoord. Dit maakte echt veel verschil....

Het beste ding wat ik heb kunnen redden is een marantz 1515 van 2x 15 Watt. Deze komt uit ca 1975. Als zo alle moderne versterkers zouden spelen, was er helemaal niks mis mee. Een Quad 405 van ca 1980 kon zich bij dit ding nog niet bijna staande houden. Alle retro is echt niet goed...... B&W dm2A is iets wat weer een gunstige uitzondering is. Ik heb mijn in 1975 zelf gekochte exemplaren pas sinds kort aan de kant gezet. Deze gaat mijn zoon gebruiken. Er is n.l. niks mis mee (wel wat gemodificeerd in het hoog). Ook staat m'n Revox A77 nog op de plank, hij staat alleen maar mooi te wezen. Ik heb hem denk ik al 10 jaar niet meer gebruikt voor tapes (wel de VU meters met een microfoon frequentieskarateristieken te maken). Ook Thorens platenspelers zijn nog zeer de moeite waard, om van Linn LP12 nog maar te zwijgen. Een cassettedeck uit 1977 is echt niet meer om aan te horen. Ook de interlinks en luidsprekerkabels uit die tijd gooi je maar beter weg. Het is gewoon een kwestie van luisteren......

Tussen Kerst en Nieuw waren die dingen er ook al.... Volgens mij is de melk ondertussen bedorven.

Ome henk, er is daar ook live muziek, daar kun je nog wat van opsteken.....

En niet te vergeten de Mac Pingo schijven. Bovendien, als er iets niet saai is zijn het PiedPipers. Al is aleen maar om hetgeen iedereen er over schrijft.

Is er voor wisselstroom dan een andere formule?????

U=IxR

Ik ben er zondag.

He jongens, Andre woont vier hoog, dus hij krijgt altijd hoog bezoek.

OK, jullie zijn het erover eens dat zware versterkers strakker klinken. Maar waarom klinken (sommige) kleine dan zo ontzettend strak in het laag. Met strak bedoel ik dat ik elke toon van die contrabas kan horen en ik het gevoel heb dat die naast mij staat. Bij grote versterkers hoor ik in het gunstigste geval een soppende bassist. Ook dien je bij een orgel te kunnen horen welk karakter de lage orgelbuizen hebben. Bij grote versterkers hoor ik alleen een eentonig gebrom. Om nog maar niet te spreken van twee lage instrumenten tegelijk, bijvoorbeeld een bassdrum met een elektrische bas. Bij een grote versterker hoor ik het onderscheid niet eens. Dus al die verhalen over zware voedingen, honderde Watts overkill zijn in mijn oren loze kreten. En het verhaal over relaxed luisteren lijkt erg veel op hetgeen wat ik bedoel met "wat is nu precies muzikaler...?". Ik wil realiteit horen, geen soft geluid omdat ik anders moe wordt. Ik vind het niet erg als ik zo intens met de muziek heb meegeleefd dat ik moe hiervan stop. Alles wat ik intens ervaar kost nu eenmaal meer energie dan dat waar relaxed bij staat. En als het alleen gaat om ontspannen muziek te HOREN, dan is het inderdaad gauw goed genoeg.

Zoveelste Henk ik denk dat jouw speakers vooral last hebben van een slechte acoustische omgeving. Ik denk dat dit laag veel strakker wordt wanneer e.e.a. beter gedempd zou zijn. Met de Array's was het laag al veel strakker. Ik weet niet meer welke eindversterker ik mee heb genomen naar jouw. Ik ben er n.l. achter gekomen dat mijn tweede Array (een oud type) wat meer vervorming in het hoge midden gebied heeft.

Uiteindelijk is het gebeurd.... Ze zijn middendoor. Ik bedoel m'n spiekerkabels. Lang heb ik getijfeld, maar het is gebeurt. Dus deze kan ik ook meebrengen. Doordat deze de helft van de lengte hebben, en nog eens dubbel gebruikt worden is er erg veel veranderd. 1. Het stereobeeld is nog beter. 2. De focusering in nog precieser. 3. Het laag is nog strakker, zonder dun te zijn. 4. De kast van de gitaar is terug. 5. Het hoog komt veel beter over (was al lang een zwakker punt). Kortom is had dit veel eerder moeten doen. Ik breng ze zondag wel mee, ze zijn nog niet gesoldeerd, dus aansluiten moet altijd lukken.

Rama, ik ben techneut, maar ontwerp machines, geen versterkers. Mijn broer doet dit wel. En als je de Array's bedoeld. Even een stukje geschiedenis. In 1994 is de eerste Array versterker gebouwd. Dit apparaat had ca 250 eindtransistoren en een vermogen van 200 Watt/kanaal. Dit was zo gemaakt omdat de kleinere transitoren sneller zouden zijn dan de grote. De schakeling was echter niet beveiligd, en de transistoren vlogen om je oren. Toch.... als ie het deed klonk ie prima. Dat idee is toen uitgewerkt naar de huidige mono en stereo blokken (met een microprocessor beveiliging). In eerste instantie was de mono en stereo exact gelijk, en werden deze alleen gebrugd, waarna het een mono was. De mono was toen 200 Watt, de stereo 2x 100Watt. Toch ontbrak er iets aan controle in het laag. Toen is de voedingsspanning omlaag gebracht zodat de monoversie "maar" 100 Watt werd. De stereo bleef gelijk, maar kreeg een iets andere schakeling waarmee het laag ook behoorlijk verbeterde. De ervaring was er er dus wel. Alleen, dat het zo'n verschrikkelijk groot verschil is, daar ben ik de laatse tijd pas achter gekomen. O.a. bij de versterkers die ik hierboven genoemd heb. Ik ging er tot dan toe vanuit dat een Krell, Mark Levinson en Sphinx een heel strak laag hadden. Dit bleek dus anders uit te pakken. Dan m.b.t. het strak laag en dun geluid. Kijk dat gevoel heb ik ook, dan ben ik blij dat ik Kappa 9'ns en Piedpipers heb. Deze produceren n.l. meer laag dan de gemiddelde luidspreker en dan komt het toch weer behoorlijk goed. Zeker met de gevlochten kabels wordt e.e.a. op andere luidsprekers zo strak (dun zoals je wilt) dat er bij sommige platen of CD's een te dun geluid overblijft. Andere platen hebben dit niet, dus het ligt ook aan de opname. Een Array gebruiker heeft daarom MIT kabels toegepast. Hiermee onstond een "warmer" laag (lees meer en wolliger laag). Uit de kabels ben ik dus nog niet helemaal. Als je laag te rond is moet je gewoon kabels vlechten, en het is veel beter. Als je laag te dun is moet je andere luidsprekers kopen (of zoiets). Het blijft zoeken naar een optimum. Maar zware versterkers ???? van mij hoeft het niet. Op de Array's zit een volume regeling in dB schaal. Er zit ook een clipindicator op. Als ik bij de gemiddelde plaat de volumeregeling op 0 zet. Gaat de clipingindicator soms heel kort aan. Het maximale vermogen wordt dan gebruikt. Normaal draai ik echter op - 21 dB (geluidsdruk ca 80 dB0. Als je dit dus gaat terugrekenen kom je op een vermogen van minder dan 2x 1 Watt piek. Waarom dan een grote versterker ????

Het werd iets langer dan 'n week of zo. maar komend weekend gaat het dan toch weer gebeuren. Nu met twee mono's voor het laag, en een stereo voor het hoog. Andre, Ik kan eventueel wel een paar stukken "Monster" kabel meebrengen. Ook zal ik de gevlochten meebrengen (de ingekorte koperen versie). M.b.t. de interlink tussen de Nordstar en pre('s), ik denk dat we dit met een kortere kabel moeten zien te regelen. Al die stukken aan elkaar was niet echt High end.

In het laag (tot 500 Hz) zit natuurlijk het grootste deel van de muziek. Tenslotte is de frequentieschaal een logaritmische. Onder de 70 Hz zijn het vooral de bas, drum en lage registers van de piano en zo. Tussen 70 en 100 Hz krijg je al gauw te maken met (lage) stemmen, cello's, piano's e.d. Let wel.... de grondtonen daarvan, de hogere harmonischen liggen natuurlijk hoger. Het laag is dus zeker wel van belang. 100% Klasse A versterkers klinken al vaak als grote versterkers. Ook al hebben ze maar een vermogen van 50 W of zo. Wat Jitze stelt klopt natuurlijk wel, een makkelijk aan te sturen luidspreker maakt het de versterker minder moeilijk, en zal dus makkelijker goed klinken. Maar mijn mening is dat de versterker de conussen (of vliezen) zodanig gecontroleerd aansturen dat deze maar een beweging kunnen maken. En dat is die, die door de versterker wordt bepaald. Grote bakken hebben hier naar mijn mening meer moeite mee. Als voorbeeld heb ik een oud recievertje (Marantz 1515). Volgens mij is dit ding 2x 15 Watt. Toch klinkt deze veel sneller en strakker in het laag dan een Quad 405. Beide komen uit eind '70, maar toch.

Andre, wat jij gecontroleerd noemt noem ik traag. Basloopjes komen maar moeizaam door, en van een echte bassdrum heb ik ook niet veel gehoord. M.b.t. het karakter van de Array's kan ik alleen maar zeggen. Wacht even tot zondag, dan gaan we met andere kabels en meer versterkers spelen. Ik dat de eerste kennismaking te veel van het "goede" was.

Enkele keren heb ik nu ondervonden dat zware eindversterkers lang niet altijd beter zijn dan kleine. Ik denk aan de Krell van Andre, en de Sovereign van Ad, de Sphinx van Henk en de Mark Levinson van Mark. Telkens vind ik het laag minder strak. Navraag heeft mij geleerd dat dit met de eintransistoren te maken heeft. Deze zijn zo zwaar en dik uitgevoerd (ook intern) dat deze als het ware nagloeien. Hierdoor krijg je een soort nagalm op je laag, waardoor dit troebel gaat klinken. Het laag klinkt wel voller (meer laag) maar is duidelijk minder doortekend. Kleine versterkers hebben vaak kleinere transistoren waardoor deze sneller klinken. Wat hiermee bedoeld wordt is dat de klank sneller uitdooft. Een uitzondering schijnen de Zware Krell mono versterkers te zijn. Deze hebben meerdere transistoren in een cascodeschakeling waardaar deze ook vrij snel kunnen klinken. Deze heb ik echter nog niet gehoord. Er zullen nu wel mensen zijn die het hier niet mee eens zijn, en overal anders de schuld aangeven. Toch is deze ervaring niet op een set of ervaring geschoeid. Wie heeft een gelijke ervaring???

Maak je maar geen zorgen... Hout is niet zaligmakend.