Guest Kraus vonBentinck Posted 2 mei 2009 Report Share Posted 2 mei 2009 en Link to comment Share on other sites More sharing options...
Members Arden Posted 2 mei 2009 Members Report Share Posted 2 mei 2009 Ooit gevonden in een bak in de trant van ''alle 13 goed'' voor ik geloof 1 gulden: Siegel Schwall van de Siegel Schwall Band. Pretentieloze, heerlijke n Link to comment Share on other sites More sharing options...
stefk Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Goeiemorgen, Niet per toeval gekocht maar toch ... De 1e keer dat ik het hoorde van mn schoonzus, vond ik het maar niks. Was vertrouwd met The Velvet, Transformer en Berlin. Het jaren 80 werk vond ik maar zus en zo en deze kreeg ook niet de aandacht die de CD toen verdiende. Tot een paar jaar geleden deze werd heruitgegeven op vinyl ... Ik ging deze geen 2e keer aan mijn neus laten voorbij gaan Songs for Drella - Lou Reed en Cale Ik vind het een zeer bijzonder album over Andy Warhol Ook knap dat Reed en Cale sinds begin jaren 70 terug eens "together" speelden Liefhebbers van Lou Reed en The Velvet Underground, die deze niet kennen, moeten er zeker eens naar opzoek gaan. The hoes is ook bijzonder. Zie hier een link naar wikipedia Songs for Drella Gr Stef Link to comment Share on other sites More sharing options...
luxmanL81 Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pjotr Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Jongens wel totaal onbekenden graag die een schot in de roos zijn. Leo Kottke kan ik daartoe niet rekenen die heeft in zijn tijd best wel zijn faam gehad. Heb hem zelf een keertje live gehoord. Idd een erg goede gitarist ook. En The Rutles? Dat was geen band maar een grote grap! Leuk om een keertje te horen, de teksten zijn hilarisch (Tragical History Tour zit ook in mijn verzameling) maar dat is het dan ook, muzikaal erg mager. Bij mij komt dan meer Eric Andersen op, lekkere country blues/pop/rock/folk. En zo zijn er nog wel meer relatief onbekende sing a song writers. En hoewel voor sommigen niet geheel onbekend: Godley & Creme. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Rein! Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 The Pixies - Doolittle. Voor mijn tijd. Via via gekregen en na hooguit Link to comment Share on other sites More sharing options...
Duck-Twacy Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Moet bekennen dat ik een vrij laffe koper ben, koop nooit iets zomaar op de gok. Beetje saai dus wel Als ik dan iets zou moeten noemen dan bv Eric Sardinas - Devil's Train (stevige blues/rock) . Zat in ooit het voorprogramma van Vai, maar gaf volgens sommige de betere show. Maar goed, gekocht nav die berichten. Ik heb natuurlijk wel meer CD's de ik ooit gekocht heb uit nieuwsgierigheid, voor mij destijds onbekend en 100% in de smaak vallend, maar nooit zonder dat er eerst een of andere prikkel was die de interesse opriep. Een heel ander genre: Aafje Heynis, maar daar zag ik eerst een documentaire van. Indrukwekkende stem. Link to comment Share on other sites More sharing options...
kappa7 Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Dit is mijn tip. Ooit een recensie van gelezen en gekocht. Nooit spijt van gehad. Lekkere muziek die van de hak op de tak gaat met veel afwisseling in stijl. Groetjes George Link to comment Share on other sites More sharing options...
Duck-Twacy Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Duidelijk Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seed7 Posted 3 mei 2009 Report Share Posted 3 mei 2009 Tonio K: Life in the foodchain Wreckless Eric: Wreckless Eric SBB: Nowy Horizonti en vele anderen ... Een plaat die voor mij heel lang aan Kraus' criteria heeft voldaan is de EP Chronic Town van het toen nog volledig onbekende REM, gekocht op de dag dattie uit kwam en eigenlijk nooit meer van de draaitafel verdwenen. REM heb ik echter niet echt gevolgd tot hun doorbraak ze weer onder m'n aandacht bracht. Met terugwerkende kracht de collectie kompleet gemaakt, maar Chronic Town blijft iets speciaals voor mij. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Members Arden Posted 3 mei 2009 Members Report Share Posted 3 mei 2009 Begrepen, en toegevoegd... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seed7 Posted 4 mei 2009 Report Share Posted 4 mei 2009 Betty Davis It's rare that a pop history footnote looms as large as the figures she's meant to support, but then again, Betty Davis is one hell of a footnote. Malcolm Gladwell groupies can tell you all about "connectors," roaming person-to-person hubs that link disparate corners of society. Well, in the late 1960s, Betty Davis-- then Betty Mabry-- was the link connecting such luminaries as Jimi Hendrix, Sly Stone and Miles Davis, the latter ultimately contributing his last name through a relatively short but tumultuous marriage. His 1968 album Filles de Kilimanjaro features then-model Betty on the cover; the track "Mademoiselle Mabry" was inspired by her. As legend has it, Miles grew jealous of Betty's friendship with Hendrix (which Miles allegedly suspected may have been more than that), but Betty's place in the middle of this intersection of geniuses apparently resulted in more than just divorce filings. By popular account, it was Betty who turned Miles on to Sly and Jimi, which in turn may have been the catalyst for Miles' most radical musical evolution: the still awe-inspiring Bitches Brew, released in 1970, a year after his separation from Betty. Betty Davis' own response was her self-titled 1973 debut, a groundbreaking slab of funk that featured a huge hunk of the Family Stone (it was produced by drummer Greg Errico) and fused soul, sex, and hard rock like the best Sly or Funkadelic disc, albeit from a female perspective. But if George Clinton waved his freak flag proudly, Betty Davis wore it as underwear then rubbed your face in it. An oft-quoted passage in Miles Davis' autobiography gets it just right: "If Betty were singing today she be something like Madonna, something like Prince, only as a woman," wrote Davis back in 1989. "She was the beginning of all that when she was singing as Betty Davis." No doubt. Betty Davis never gives up in its aim to seduce and destroy; songs like "If I'm In Luck I Might Get Picked Up", "Ooh Yeah", and "Game is My Middle Name" are raw and relentless in their intent. Then-Afrophile nympho Brian Eno might have called it Music for potjandriedubbeltjesing, though the semi-classic "Anti Love Song" is music for potjandriedubbeltjesing with, specifically potjandriedubbeltjesing with a former lover many suspect is Miles, but who might as well be any man stupid enough to do Betty wrong (in every sense). Davis' part banshee/part Amazon shriek isn't the smoothest delivery system for seduction, but it does get the point across. Supposedly it was Marc Bolan who encouraged Davis to write her own songs, and there's no question Davis understood the best way for her to perform them was to wail like she was about to bite someone's head off. As underscored by Oliver Wang's informative liner notes (drawn in part from one of the only interviews Davis has consented to in the last several decades), Davis' ever-growing sense of empowerment played a part in her decision to self-produce her 1974 record, They Say I'm Different. While the self-titled disc's band (which also included Neal Schon on guitar and future disco queen Sylvester on backing vocals) was dissolved, the sound remained mostly the same, and Davis' outré sexuality just as out there. On "He Was a Big Freak", she essentially spars with a lover over who is freakier: the whipped or the whip-wielder. "Git In There" is house party in progress. The defensive title track finds Davis casting herself against her grandfather's more traditional blues favorites, while "Don't Call Her No Tramp" makes a distinction between an "elegant hustler" and a hooker (according to Wang, the song drew the ire of the NAACP for its "demeaning" depiction of black women). It's a slightly slicker album than its predecessor, but no less unreserved. Yet despite the fact that these albums drip with personality, Betty Davis remains something of an enigma. Her catalog (including a short but confusing and uneven string of follow-ups to They Say I'm Different) have gone in and out of print over the years, while the singer herself is reportedly living in Pittsburgh, broke, bemused but largely ignoring the attention her brief career continues to garner. And no wonder: Light in the Attic claims Davis never received any royalties from previous releases. Without steady checks coming in, what's cult fame even worth? Better to just keep on keeping on and let other folks parse out the legacy, but hopefully these reissues will remedy the situation. Anyone whose albums sound as electric as ever over 30 years late deserves more than Davis has received. -Joshua Klein, May 22, 2007 Link to comment Share on other sites More sharing options...
s_k Posted 4 mei 2009 Report Share Posted 4 mei 2009 Al mijn studio one spul. Reggae en Dub uit Jamaica. Voor veel mensen eentonig en saai, maar door simpele transponaties en het toevoegen van goedgeplaatst ritmische foefjes soms ontzettend briljant. Bijna niemand heeft het staan en bijna niemand kan 't waarderen. Voor de liefhebber: Studio one Dub 1 en 2 kosten 15 euro voor een dubbel LP en 't zijn prima persinkjes. Moet trouwens niet vergeten dat er ook genoeg leuks op Greensleeves en Jamaican recordings staat, maar vooral mijn Studio One Dub verzamelaars zijn me bijzonder dierbaar Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seed7 Posted 4 mei 2009 Report Share Posted 4 mei 2009 In mijn collectie, de echte "odd one out", volgens Kraus' definitie, niet Pjotr's, Freddie Mercury & Montserrat Caballe: Barcelona Met Queen en Mercury heb ik eigenlijk niets, anders dan lekker meebrullen tijdens de Topxxx, met Caballe ook niet echt. Samen edelkitsch van de bovenste plank, iets dat ik normaal gesproken verafschuw maar in dit geval wel kan waarderen. Link to comment Share on other sites More sharing options...
luxmanL81 Posted 4 mei 2009 Report Share Posted 4 mei 2009 En The Rutles? Dat was geen band maar een grote grap! Leuk om een keertje te horen, de teksten zijn hilarisch (Tragical History Tour zit ook in mijn verzameling) maar dat is het dan ook, muzikaal erg mager. dacht ik eindelijk te voldoen aan de topic "HET LELIJKE EENDJE" en dan krijgt je deze reactie weer tis perslot een elpee met muziek ( euk ook nog ) welks niet band gerelateerd zijn dus een echte het lelijke eendje :geen hit en toch in de roos Link to comment Share on other sites More sharing options...
Erikatn Posted 5 mei 2009 Report Share Posted 5 mei 2009 Billy Always - Let's Get Personal Billy was de peetzoon van Mahalia Jackson, werd eind jaren zestig onder de hoede van Aretha Franklin genomen en werkt in de jaren daarna met Barret Strong (Motown) en Willie Mitchell, de vermaarde Hi-Records producer. In 1990, het jaar waarin deze plaat werd uitgebracht las ik ijverig de OOR en luisterde iedere woensdag vanaf tien uur naar Roel Bentz van den Berg, wellicht de meest kundige pop-presentator die de radio heeft gekend. Dankzij de lovende rescensie van Harry van Nieuwenhoven en Van den Berg 's airplay raakte ik wat geinteresseerd in het geluid van deze artiest, en besloot de cd te kopen, een tweedehands exemplaar want de schijf was op dat moment al moeilijk te krijgen. Ietwat tot m'n verbazing, want was in die tijd nog niet into Soul, en had verder veel weinig op met de jaren 80 synthesizer disco en r&b, sloeg de plaat vanaf de eerste draaibeurt aan. De synthi gedragen songs, die prima composities bleken, lieten een zanger met een lenige oprechte stem horen, die daarmee het smachtende bereik van de melodie prachtig tot z'n recht wist te laten komen. De uiterst toegankelijke plaat grijpt met de talrijke ballades vooral terug op de slepende jaren zeventig soul van een artiest als Al Green, en is helaas volkomen over het hoofd gezien door muziekbizz en publiek. Als ik even niet weet of het oud of nieuw, of steviger of rustiger moet zijn kom ik steevast bij deze plaat uit die daarmee een klassieke witte olifant in m'n collectie is gebleken. Op Myspace is van deze plaat het nummer 'Didn't We Do It' te beluisteren. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spido Posted 6 mei 2009 Report Share Posted 6 mei 2009 En The Rutles? Dat was geen band maar een grote grap! Leuk om een keertje te horen, de teksten zijn hilarisch (Tragical History Tour zit ook in mijn verzameling) maar dat is het dan ook, muzikaal erg mager. dacht ik eindelijk te voldoen aan de topic "HET LELIJKE EENDJE" en dan krijgt je deze reactie weer tis perslot een elpee met muziek ( euk ook nog ) welks niet band gerelateerd zijn dus een echte het lelijke eendje :geen hit en toch in de roos Toen The Rutles verschenen - als nieuwe Creative Minority - waren The Beatles reeds Establishment geworden. Zij konden geen Antwoord ("Reply") geven op de Uitdaging ("Challenge") die The Rutles (i.c. Eric Idles) vormden, wat tot hun (d.w.z. van The Beatles) Ondergang ("Nihilation") leidde. Dit alles volgde de Declination Lines van historicus Arnold Joseph Toynbee http://en.wikipedia.org/wiki/A_Study_of_History Want wie zijn persiflanten niet de baas is, gaat er nu eenmaal aan! (Met of zonder Yoko Ono!) U bent dus gewaarschuwd. Link to comment Share on other sites More sharing options...
tito Posted 7 mei 2009 Report Share Posted 7 mei 2009 muzikaal erg mager. Erg mager is te negatief. Vind `t namelijk best knap gedaan om leuke liedjes te maken die erg sterk op de songs van de Beatles lijken en toch aan de eisen van `t copyright ed. voldoen. Tis nl net ff anders. `n Trucje dat al eeuwen in de muziek wordt toegepast. Zal ook `ns `n lelijk eendje plaatsen. James Last en z`n Guitars Link to comment Share on other sites More sharing options...
s_k Posted 7 mei 2009 Report Share Posted 7 mei 2009 Ik kom K Link to comment Share on other sites More sharing options...
Erikatn Posted 7 mei 2009 Report Share Posted 7 mei 2009 Bill Away is goed gemaakte muziek in mijn oren en Bill stort zich met overgave in de vertolking er van. Het is mij echter wat te sentimenteel, zoveel gevoel en leifde(sverdriet) dat is me toch iets te machtig. Hier "struikel" ik een beetje over het repertoire; daar ben ik niet zo vaak (of bijna nooit) voor in de juiste stemming. File under Lelijke Eend! Mooi dat de fonotheek 'm heeft en mooi (met niet-onbegrijpelijk commentaar) geprobeerd uiteraard. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Create an account or sign in to comment
You need to be a member in order to leave a comment
Create an account
Sign up for a new account in our community. It's easy!
Register a new accountSign in
Already have an account? Sign in here.
Sign In Now