Zoom H4N, Wie Werkt Ermee ?

[spido]

(...) Eigenlijk is ORTF een kombi van XY en AB, en een imitatie van de fysieke afmetingen van een gemiddeld hoofd.

Zelf, maar dat is strikt persoonlijk, werk ik bijna nooit breder dan zo'n 45cm, een heel enkele keer wat breder, maar boven de 55 cm kom ik niet.

Het stereobeeld verliest imo teveel aan samenhang bij een breed ab en ik zodra ik meen een gat in het midden te horen, ga ik smaller.

Vaak een kwestie van centimeters.

Ja, een mens zit raar in elkaar. (...)

 

Beste Berret,

 

Een oor luistert ànders dan een microfoon.

Dat komt door die (eenzijdig hóóg-dempende) oorschelp, door die (rond 5 kHz resonante en voorts hóógdempende) gehoorgang, enzovoorts.

En twéé oren luisteren weer héél anders dan één oor!

Dat komt door het bovenstaande, en dan in tweevoud, gecombineerd met de resultaten van de inwerkingen (interferenties) van deze beide hoorsystemen op elkaar;

door frequentie-afhankelijk optellende en aftrekkende, dempende en gaandehoudende ("delayed") resonanties in botten, hoofdholtes en -vullingen (zoals de tegenwoordig vrij schaarse hersenen);

door bot- en weke delen-geleiding (maar dat legde ik eigenlijk een regel hierboven al uit...);

doordat het geluidssignaal het éne (d.i. het eerste: het meest nabije) oor niet alleen eerder en luider bereikt, maar ook met meer hogere componenten (dus met een grotere helderheid en presence) en met een van de individuele fysiologie afhankelijke inwerking (in frequentie en tijd: in fase, dus ook) van L en R op elkander.

 

En dan nog... Wie kan de juistheid bewijzen van de (alom als zoetekoek aangenomen) stelling dat lineaire akoestische versterking van het links en rechts opgenomen stereomateriaal optimale weergavekwaliteit in elke willekeurige akoestiek garandeert?

 

Al deze dingen zijn véél vermoeiender en ingewikkelder dan een modaal mens kan bevatten!

 

Soms begrijp ik zèlf niet eens meer hoe ik het allemaal wèl kan begrijpen!

[kappa7]

Spido,

 

Dat een oor anders luistert dan een microfoon is niet zo heel boeiend.

Ga je namelijk het filterende effect ook op een microfoon toe passen (dat is technisch prima mogelijk) dan zou je een dubbel filter toegaan passen.

Ik kan mij niet voorstellen dat je dus een dubbele correctie zou willen.

Immers bij het weergeven van de opname zullen je oren alsnog jou persoonlijke filter er oplos laten.

 

Groetjes George

[spido]

Beste Kappa7,

 

Vaak wordt er toch van uitgegaan dat wat via microfoons wordt opgenomen, alleen maar versterking en weergave behoeft om een realistisch "beeld" van de werkelijkheid te schetsen.

De "filtering" door de oren, die jij beschrijft, zou dan in de luisterruimte doen wat de microfoons in de opnameruimte niét deden... en zo de gewenste en/of bedoelde subjectieve ruimte-informatie opleveren.

Maar door de totaal verschillende looptijden van reflecties, de andere eigentonen/resonanties en frequentie-afhankelijke dempingen in die beide ruimtes, in combinatie met de richtingskarakteristieken van de microfoons, ontstaat in de luisterruimte (via de oren!) een heel ander geluidsbeeld dan in de opnameruimte (via de microfoons!).

 

(Overigens besef ik dat ik uitga van het klassieke verlangen naar werkelijkheidsweergave. Popmuziek is meestal een willekeurige, gecomprimeerde mix van geluidssporen plus galm, waarbij werkelijkheid imaginair is.)

 

Verder moeten we onder ogen zien (en/of onder oren horen), dat veel zangpartijen later, en op een andere plaats, worden "ingezongen" bij de orkestband. Geen wonder, dat het dus qua geluidsbeeld vaak zo'n soepzooitje is!

 

Met een genoegen dat mij zelf zéér verbaast (want ik ben het heel vaak juist niét met deze hooggeachte heren eens geweest!), verwijs ik de lezertjes naar het antieke stuk van Peter Walker / Henri van Hessen, dat Hans van Beekhuyzen deze maand in ViFi nog aanhaalde (en waar hij in de komende maanden op wil voortborduren): "Audiotechniek - Tot u spreekt de kamer" http://www.opusklassiek.nl/audiotechniek/tot_u_spreekt_de_kamer.htm

 

Eén van de vragen die het (her)lezen van het stuk bij mij opriep, was: "Hoe zou het toch komen dat dipool microfoons (grootmembraan condensator en ribbon types) zo realistisch "klinken" en dipool luidsprekers er zo'n akoestisch soepzooitje van maken?

 

(Misschien is het antwoord: "Doordat die microfoons niet klìnken, en die luidsprekers wèl...?)

[threshold]

Beste Kappa7,

 

Vaak wordt er toch van uitgegaan dat wat via microfoons wordt opgenomen, alleen maar versterking en weergave behoeft om een realistisch "beeld" van de werkelijkheid te schetsen.

De "filtering" door de oren, die jij beschrijft, zou dan in de luisterruimte doen wat de microfoons in de opnameruimte niét deden... en zo de gewenste en/of bedoelde subjectieve ruimte-informatie opleveren.

Maar door de totaal verschillende looptijden van reflecties, de andere eigentonen/resonanties en frequentie-afhankelijke dempingen in die beide ruimtes, in combinatie met de richtingskarakteristieken van de microfoons, ontstaat in de luisterruimte (via de oren!) een heel ander geluidsbeeld dan in de opnameruimte (via de microfoons!).

 

 

Nee, uit onderzoek blijkt dat het gehoor in staat is om de luisterruimte weg te denken, zodat overblijft de opname. Dat is iets heel wonderlijks en zorgt ervoor dat stereo uberhaupt werkt.

Maar daar zijn wel wat voorwaarden aan verbonden. De belangrijkste is, dat de luidsprekers geen hele rare dingen doen "off axis", want dan krijgt het gehoor iets anders terug van de huiskamer akoestiek dan het verwacht. En dan is het moeilijker om opname en huiskamer uit elkaar te halen.

Dit is beproefde kennis en de reden dat de meeste cost-no-object luidsprekers zo zijn als ze zijn: ronde vormen, steile filtering, steeds meer wave-guides of meerweg systemen om de afstraling van de individuele drivers beter op elkaar af te laten stemmen.

 

Vreems dat ik dit vind tussen de protable multimedia onderwerpen. Blijkbaar zitten hear weinig video en gadget freaks.