Ove Rickland Posted 30 december 2014 Report Share Posted 30 december 2014 Veel stereo-platen uit de jaren zestig klinken – naar mijn mening – niet helemaal lekker. T'is wel (een soort) stereo, maar niet echt mooi: vaak gekunsteld en onnatuurlijk. Wanneer beschikte de gemiddelde opnamestudio over een 16- of 24-sporen recorder om echte goede stereo-platen te maken? Ik houd zelf meestal 1970 als 'omslagpunt' aan, of ligt dat toch wat eerder (ca. 1965?). Daarom koop ik liever een mono- dan een stereo-plaat uit de jaren zestig (als er een keuze is). Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pjotr Posted 30 december 2014 Report Share Posted 30 december 2014 Kun je niet generaliseren. Met de komst van de micro groove stereo (eind jaren '50) stond er echt wel heuse goede stereo in de groef. Gewoon luisteren naar hoe het klinkt. Klopt wel dat veel stereo uit die begintijd niet echt fraai was maar dat geldt vooral bij de pop muziek uit die tijd. Bij de klassieke muziek zijn er best de nodige juweeltjes te vinden. Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 30 december 2014 Report Share Posted 30 december 2014 Dat ben ik niet met je eens Ove. Het is wel zo dat ik beslist de mono zou prefereren als die daarnaast gestereonifiseerd te krijgen is. Maar bijvoorbeeld vroege Amerikaanse Stereo platen van het label Riverside en Living Stereo zijn echt prima. Ik heb een LP van Milt Jackson en Canonball Alderley uit 1958 en daar kunnen ze nu nog een puntje aan zuigen. Door het gebrek aan technische hulpmiddelen zijn dergelijke platen ook echt stereo, in die zin dat opgenomen werd met een paar microfoons in een ruimte en niet het stereo effect verkregen is met behulp van een pan pot. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ove Rickland Posted 30 december 2014 Author Report Share Posted 30 december 2014 Dat ben ik niet met je eens Ove. Het is wel zo dat ik beslist de mono zou prefereren als die daarnaast gestereonifiseerd te krijgen is. Maar hoe kun je (vooraf) weten of er sprake is van goede stereo of van 'gestereonifiseerd', zoals je dat zo treffend omschrijft? Ik wil bijvoorbeeld de eerste lp van Chicken Shack (40 Blue fingers, freshly packed and ready to serve) uit 1968 kopen. Die is zowel in mono als in stereo uitgebracht (op Blue Horizon). Zegt het feit dat de plaat zowel in mono als in stereo is uitgebracht iets over het al dan niet stereonifiseren? Mij valt wel vaak op dat mono-uitvoeringen uit de jaren zestig vaak duurder zijn dan stereo-uitvoeringen. Ik heb het dan over pop/rock-muziek. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pjotr Posted 30 december 2014 Report Share Posted 30 december 2014 Ga er maar van uit dat alles tot eind jaren '60 wat tevens in mono is uitgebracht, als mono bedoeld is. Overigens kan dat "stereonifiseren" op 2 manieren gebeurd zijn: De mono mix is via een elektronische trukendoos gestereonifiseerd, hoor je onmiddellijk en klinkt artificieel. Of de oorspronkelijke multi track is opnieuw in stereo uitgemixed met vaak wat extra artificiële galm voor de ruimtelijkheid. Klinkt al een stuk beter, maar doe mij dan toch maar de mono versie. Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 30 december 2014 Report Share Posted 30 december 2014 Maar hoe kun je (vooraf) weten of er sprake is van goede stereo of van 'gestereonifiseerd', zoals je dat zo treffend omschrijft. Ik denk dat Peter het wel goed ziet Ove met dien verstande dat Engeland met stereo in pop en jazz toch wel achterliep. Kennelijk werd die muziek in Amerika toch eerder als kunstvorm gezien ipv vergankelijk vermaak.Via internet is ook veel info te vinden. Ik schrijf zelf recensies voor Puresound vaak over oudere LP heruitgaven en met wat speurwerk gaat er werkelijk een wereld voor je open. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Hans van Liempd Posted 31 december 2014 Report Share Posted 31 december 2014 Om het "stereo effect" te benadrukken werd er vaak een ping pong opname gemixt. Dus de helft van de muzikanten mono links en de andere helft mono rechts. Ook veel oude Jazz opnamen hebben daar last van. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spido Posted 31 december 2014 Report Share Posted 31 december 2014 Voorbeelden van zeer goede stereo LP's (niet-klassiek) van vóór 1970: 1959 1958 En nog veel meer... Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 31 december 2014 Report Share Posted 31 december 2014 Om het "stereo effect" te benadrukken werd er vaak een ping pong opname gemixt. Dus de helft van de muzikanten mono links en de andere helft mono rechts. Ook veel oude Jazz opnamen hebben daar last van. Grappig dat ook Spido met een paar uitstekende Amerikaanse voorbeelden komt Hans. Ik vermoed sterk dat Amerikaanse opnamen beter waren dan Engelsen. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spido Posted 31 december 2014 Report Share Posted 31 december 2014 Beste Carl, Inderdaad vonden de Britse platenmaatschappijen de klassieke markt veel belangrijker. Pop werd immers toch altijd op inferieure apparatuur afgespeeld? En de liefhebbers ervan vonden weergavekwaliteit toch helemaal niet belangrijk? Vandaar dat er ook Beatlesplaten werden uitgebracht als "stereo", waarbij eenvoudig twee sporen werden gecombineerd met vocals in één kanaal en de rest van de herrie in het andere. Toch werden er wel zeer serieuze hifi-stereo LP's uitgebracht. Maar dan wel voor mensen die ook oog en oor hadden voor kwaliteit: jazz liefhebbers, met name. Zo bracht Fontana (Philips) bijvoorbeeld deze plaat uit, die nog steeds zowel om artistieke als om opname-technische redenen zeer wordt gewaardeerd: Overigens heeft Spido vanmiddag zitten luisteren naar technisch uitstekende zestiger / begin jaren '70 jaren opnamen uit de Abbey Road Studio's (EMI), zowel vanaf vinyl als vanaf CD (compilaties, re-issues). Van Mary Hopkin, bijvoorbeeld ("Postcard" 1969, "Earth Song / Ocean Song" 1971), en van Helen Shapiro met het orkest van Norrie Paramor ("Basin Street Blues", "St. Louis Blues" (ca. 1963). Als ze wilden, konden ze er wat van, daar in Abbey Road! Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 1 januari 2015 Report Share Posted 1 januari 2015 Ik ga eens kijken of ik die Shakespeare kan krijgen Spido. Helen Shapiro vond ik indertijd ook wel leuk. Komt ook op mijn wensenlijstje. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pjotr Posted 1 januari 2015 Report Share Posted 1 januari 2015 Grappig dat ook Spido met een paar uitstekende Amerikaanse voorbeelden komt Hans. Ik vermoed sterk dat Amerikaanse opnamen beter waren dan Engelsen. Als ze wilden, konden ze er wat van, daar in Abbey Road! Bij Abby Road stuurden ze tape lekker ver de headroom in (compressie), dat klonk zo lekker "vet". Was min of meer hun watermerk en is wat bekend staat als de "Engelse Sound". De Amerikanen dat dat juist niet en dat klonk dan veel "cleaner". Link to comment Share on other sites More sharing options...
spido Posted 1 januari 2015 Report Share Posted 1 januari 2015 Beste Pjotr, Dat gold dan waarschijnlijk voor pop en white blues opnamen, waar nu inderdaad ook geen hifi meer van is te maken. Maar de EMI / Abbey Road Studio opnamen van bijv. Hopkin en Shapiro klinken nu - en klonken toen - zeker niet "vet". (Sorry voor de beperkte Youtube-kwaliteit! 't Is maar om een béétje 'n idee te geven...) Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Create an account or sign in to comment
You need to be a member in order to leave a comment
Create an account
Sign up for a new account in our community. It's easy!
Register a new accountSign in
Already have an account? Sign in here.
Sign In Now