carl Posted 7 mei 2020 Report Share Posted 7 mei 2020 (edited) De laatste weken nog al wat aangekocht. Daarbij laat mijn zoon ook de platen hier afleveren en dan was ik ze op de VPI en speel ze af. Die platen van mijn zoon zijn minder duur dan die Analoque Productions van mij, maar de kwaliteit van platen lijkt eigenlijk gewoon verbetert. Het is wel zo dat ik de binnenhoezen van de LP’s van mijn zoon gelijk vervang: gewoon karton. Overigens wel weer vaak mooie en stevige hoezen. Wat zijn jullie ervaringen? Edited 7 mei 2020 by carl Link to comment Share on other sites More sharing options...
Groovy Posted 8 mei 2020 Report Share Posted 8 mei 2020 De nieuwe lp's die ik gekocht heb klinken allemaal goed, alleen Abby Road bracht voor mij niet veel beters dan de oude persing. Link to comment Share on other sites More sharing options...
René N. Posted 8 mei 2020 Report Share Posted 8 mei 2020 Ik geloofde er eerst niet zo in, dat nieuwere uitgaves minder zouden klinken dan de originele. Maar ik heb mijn mening bij moeten stellen. Nu mijn set al behoorlijk natuurlijk weergeeft (IMHO dan hé) vind ik over het algemeen de originelen tóch beter tot véél beter. Er is een aantal uitzonderingen, waaronder die van The Cure (Seventeen Seconds) en David Sylvian (Brilliant Trees), die oude vind ik wat "muf" klinken. Maar het is dus zélfs zo dat ik uitgaves van MFSL (Dead can Dance) naar de zolderbak heb laten verhuizen. Maar die originelen van toen waren dan ook al heel erg goed.... Link to comment Share on other sites More sharing options...
audiofreak Posted 8 mei 2020 Report Share Posted 8 mei 2020 Ach René N, het zal altijd het eeuwige discussiepunt zijn..... Wat klinkt nou beter een originele of een reissue? Ik heb ook vele remasters en ook de originele. Het is voor mij lood om oud ijzer. Mijn stelregel in deze is: Kun je ervan genieten en van de muziek? Als dat antwoord JA is, dan maakt mij de uitgave of heruitgave niet uit. Voorbeeld: Roger Waters-Amused to Death uit 1994 (de originele) of de remaster heruitgave uit 2016(?). Ik ben zo gewend aan het album uit 1994. Dat ik die automatisch pak. Dus mag je zeggen dat mijn voorkeur daarnaar uit gaat. Maar ga ik nu het kritisch beoordelen en de klankverschillen benoemen van beiden albums, dan verdwijnt er de voorkeur. Eerlijk gezegd, heb ik dan geen voorkeur tussen de originele of heruitgave. De originele heeft een mooiere laagweergave (in mijn gehoor een vetter laag) dan de heruitgave. Maar de helderheid in het hoog en midden vind ik bij de heruitgave weer iets beter dan de originele. Ook de Q-sound details vind ik bij de heruitgave duidelijker en helderder. Maar ik ben zo gewend aan de originele dat ik toch steeds die pak, ondanks de spetters en kraakjes. En waarom dan, zo heb ik mij weleens ook afgevraagd. Het antwoord is i.m.o. simpel, namelijk het is de gewenning en de nostalgie en de herinneringen die de originele uitgave bij mij oproept, oftewel de emotie die het bij mij oproept. Ander voorbeeld: Dire Straits- Love over Gold, heruitgave MFSL 2019/2020 of de originele uit 1982. Dat is weer een ander verhaal. Hier vind ik nou weer juist de (master) heruitgave van MFSL weer (veel) beter dan de originele. Hier is het klankverschil groot in mijn gehoor. Zo is de MFSL stiller in de groef en zijn de microdetails beter te volgen (het brekende glas in Private Investigations) dan de originele uitgave. Ook het hoog is in mijn oren ronder bij de MFSL heruitgave dan de originele. En toch pak ik eerder de oude originele uitgave dan de Master MFSL heruitgave. Waarom? Ik ben op de MFSL heruitgave heel erg zuinig en heb deze ook op band gezet en dan draai ik dus de band i.p.v. de heruitgave van lp. Nog een voorbeeld: Pink Floyd-DSOTM (Dark Side Of The Moon) origineel uit 1973 of de 30th Anniversary heruitgave uit 2003, beiden op lp. (ik heb van DSOTM ook nog meerdere op cd) Dan gaat mijn voorkeur uit naar de 30th Anniversary. Klinkt voller en net wat dynamischer en microdetails zijn beter te horen en te volgen. En dus pak ik de 30th Anniversary uitgave het meest. Bij de cd uitgave pak ik altijd de MFSL Master cd heruitgave uit 199. Die heeft de vetste laagweergave. De andere heruitgave luister ik haast nooit. Maar uiteindelijk is het zo dat ik wel blij ben met al die heruitgaven, Want je zal de originele maar niet hebben, dan ben je blij als je een heruitgave kan bemachtigen. Dan ga je niet treuren om de geluidskwaliteit of iets dergelijks. Immers, je hebt niets om te vergelijken (origineel versus heruitgave) met elkaar. Zo heb ik op die manier mijn Jazz verzameling flink kunnen uitbreiden op lp. En die Jazz heruitgaven (voornamelijk op Speakers Corner bij mij) ben ik erg blij mee. En ik mis niets in mijn beleving t.o.v. een originele uitgave. Dat laatste kan ook niet, als je de originele uitgave niet bezit of niet kent wat betreft geluidsweergave. Het uiteindelijke criterium is toch en dat stel ik mij altijd zelf wel.....Kun je ervan genieten? Zo ja, gewoon kopen en luisteren. Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 8 mei 2020 Author Report Share Posted 8 mei 2020 Met kwaliteit van platen bedoelde ik eigenlijk of ze vlak zijn, er tikken of krassen hoorbaar zijn en of ze andere imperfecties op zitten. Een aantal jaren geleden heb ik vaak platen teruggebracht. Nu heb ik (even afkloppen) dat eigenlijk niet meer. Dat geldt zeker voor merken als Speakers Corner, MF en AP. Maar kennelijk ook voor minder bekende labels in een lagere prijsklasse Dat vind ik wel een echte vooruitgang. Iets anders is de mastering. Ik zit op dezelfde lijn als Onno, we hebben ook nog eens een keer samen wat platen bij mij vergeleken. Het punt is een beetje dat vroeger platen ook goed moesten spelen op een goedkope platenspelers. Daarvoor zijn compromissen gesloten. Het laag is bijvoorbeeld tegenwoordig veel beter dan vroeger en daar ben ik dus wel blij met nieuwe uitgaven. Wat ik niet prettig vind, is als het artistieke karakter van de plaat wijzigt. Ik heb een oude Lou Reed en die klinkt toch echt veel ruiger en zwoeler dan de nieuwe uitgave. Die laatste draai ik dus nooit. Spiritchaser van Dead Can Dance heb ik vele jaren geleden van mijn vrouw gekregen. Deze vind ik ook beter dan de nieuwe MF uitgave Rene. De andere twee MF 's van Dead can Dance had ik niet en ik luister met veel plezier naar de nieuwe uitgave. En dat is bij mij misschien ook wel het punt. Ik koop zelden platen die ik al heb. Ik zoek steeds nieuw materiaal. Vaak ook platen waar ik vroeger nog wat te jong en bevooroordeeld voor was. Op mijn 16e luisterde ik echt niet naar Ella en Louis hoor. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tubejack Posted 8 mei 2020 Report Share Posted 8 mei 2020 25 minutes ago, carl said: Met kwaliteit van platen bedoelde ik eigenlijk of ze vlak zijn, er tikken of krassen hoorbaar zijn en of ze andere imperfecties op zitten. Geen klachten Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 8 mei 2020 Author Report Share Posted 8 mei 2020 Een paar jaar geleden had ik dat dus wel Jack. Nu inderdaad niet meer. Link to comment Share on other sites More sharing options...
René N. Posted 8 mei 2020 Report Share Posted 8 mei 2020 Ja Onno en Charles, ik krijg meestal méér kippenvel op de armen bij de originelen. Wellicht heeft dat inderdaad te maken met de gewenningen en nostalgie die dat veroorzaakt. De nieuwe uitgaves klinken over het algemeen toch in meer of mindere mate anders dan het origineel. En het opgehaalde midden en hoog geeft wat meer informatie, wat mij dan ook wel weer kan bekoren. Dat is met een paar platen van Zappa het geval.... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Members Arden Posted 9 mei 2020 Members Report Share Posted 9 mei 2020 19 hours ago, audiofreak said: Voorbeeld: Roger Waters-Amused to Death uit 1994 (de originele) of de remaster heruitgave uit 2016(?). Ik ben zo gewend aan het album uit 1994. Dat ik die automatisch pak. Dus mag je zeggen dat mijn voorkeur daarnaar uit gaat. Maar ga ik nu het kritisch beoordelen en de klankverschillen benoemen van beiden albums, dan verdwijnt er de voorkeur. Nou, ik draai echt alleen de originele versie. Ik heb het al vaker gemeld, maar blijkbaar valt het nooit iemand op (wat ik echt niet snap), veel gitaarsolo's van Jeff Beck zijn er uitgehaald, en de Hammond intro's zijn ook foetsie. Ik weiger de her-persing dan ook te draaien! 19 hours ago, audiofreak said: Ander voorbeeld: Dire Straits- Love over Gold, heruitgave MFSL 2019/2020 of de originele uit 1982. Dat is weer een ander verhaal. Hier vind ik nou weer juist de (master) heruitgave van MFSL weer (veel) beter dan de originele. Hier is het klankverschil groot in mijn gehoor. Hier ben ik het volledig mee eens, ik heb de eerste 4 albums van Dire Straits ook opnieuw op het MSFL label gekocht, Love over Gold is eigenlijk nog de minst geslaagde van die 4. De eerste 3 hebben die echte vette Pick Withers (hadden ze nooit moeten laten vertrekken uit de band) -sound gekregen, album 4 (L o G) heeft toch weer dat sausje gekregen wat de latere albums hadden (je weet wel, dat ''perfect voor cd'' sausje wat het in de jaren 90 zo goed deed). Het titelloze album en Communique blijven de aanraders om opnieuw te kopen. Groots, vet, ruig en energiek klinkend, zoals het met deze muziek hoort! Link to comment Share on other sites More sharing options...
audiofreak Posted 9 mei 2020 Report Share Posted 9 mei 2020 (edited) 2 hours ago, Arden said: Nou, ik draai echt alleen de originele versie. Ik heb het al vaker gemeld, maar blijkbaar valt het nooit iemand op (wat ik echt niet snap), veel gitaarsolo's van Jeff Beck zijn er uitgehaald, en de Hammond intro's zijn ook foetsie. Ik weiger de her-persing dan ook te draaien! Hier ben ik het volledig mee eens, ik heb de eerste 4 albums van Dire Straits ook opnieuw op het MSFL label gekocht, Love over Gold is eigenlijk nog de minst geslaagde van die 4. De eerste 3 hebben die echte vette Pick Withers (hadden ze nooit moeten laten vertrekken uit de band) -sound gekregen, album 4 (L o G) heeft toch weer dat sausje gekregen wat de latere albums hadden (je weet wel, dat ''perfect voor cd'' sausje wat het in de jaren 90 zo goed deed). Het titelloze album en Communique blijven de aanraders om opnieuw te kopen. Groots, vet, ruig en energiek klinkend, zoals het met deze muziek hoort! Huh......dat is mij niet opgevallen, maar zo vaak luister ik dus de nieuwe heruitgave niet. Zoals ik al zei, ik pak automatisch de originele van Amused to Death. Bij welke nummers is dat van Jeff Beck en van de Hammond intro's? Ik ben mij niet bewust.Hahaha, ik voel me nu een beetje een sulletje, hahaha.De eerste van Dire Straits heb ik hier ook van MFSL, maar deze zit nog dicht in het plastic. Ik had gehoopt op die uitvoering te horen op de laatste ASSA show bij je, maar dat is mij niet bijgebleven of deze is gedraaid toen ik daar was op je stand. Ik was teveel onder de indruk van de draaitafel van Cock en die weergave daarvan. Dat ik dus helemaal niet gelet heb op welke muziek er is gedraaid ten tijde dat ik daar was.Hahaha, voel ik mij weer een sulletje, hahahaEn ja dat klopt van Love over Gold, dat sausje. Maar ik vind dat best lekker op die lp. Bovendien ik draai dat album zo vaak en is 1 van mijn referenties en favoriete. En dan niet zozeer vanwege de geluidskwaliteit, maar meer vanwege de goede en dierbare herinneringen die het mij geeft ten tijde van mijn Duitslandtijd als beroepsmilitair. Kortom de emotie van de herinnering. En de nummers Telegraph Road en Private Investigations zijn geweldige nummers. Net zoals Sultan of Swing van hun eerste album. Edited 9 mei 2020 by audiofreak Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tubejack Posted 9 mei 2020 Report Share Posted 9 mei 2020 Leuk ik vind de "gewone HQ LP's" van de Dire Straits +/- €17.99 t/m €22.99 al erg goed klinken. Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 9 mei 2020 Author Report Share Posted 9 mei 2020 5 hours ago, audiofreak said: En de nummers Telegraph Road en Private Investigations zijn geweldige nummers. Private investigations stond toch op een demo CD tje van Philips? Zat bij mijn CD 100. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Members Arden Posted 11 mei 2020 Members Report Share Posted 11 mei 2020 On 5/9/2020 at 7:43 PM, carl said: Private investigations stond toch op een demo CD tje van Philips? Zat bij mijn CD 100. En hij zal op nog wel meer demo-discs hebben gestaan. Waren dat niet de sloguns in de jaren 80 en 90 bij Alan Parsons Project en Dire Straits? Muziek gemaakt voor cd... Maar waar wil je heen met deze opmerking? Buiten hoe hij muzikaal is uitgevoerd denk ik niet dat je hem met óf het origineel op lp óf de laatste MFSL persing kan vergelijken. Koop zo'n her-persing een keer, dan weet je waar we het over hebben. Of moet ik uit je opmerking begrijpen dat je dit nummer op een demo-disc hebt en dat je daarom het album niet hoeft? Al draai je het album maar 1 x per jaar, ik vind dat iedere muziekliefhebber dit album in zijn platenkast moet hebben staan. Als zelfs Cock tijdens de laatste AZ show meerdere nummers van het debuutalbum Dire Straits heeft gedraaid, zal dat niet zijn omdat het een matig opgenomen 13 in een dozijn plaat is? Zo ook Ulla Meinecke (Die Tanzerin) kwam regelmatig voorbij. Ja, ja, zelfs dat draaide hij (die dan wel weer in de originele persing), de herpersing daarvan is zeg maar ''not done'' ! Mighty Sam McClain (Tired of these blues) ook de betere originele persing van Give it up to Love en Friend&Fellow (Wonderful World) van de eerste persing ''Covered'' Er is nog zo veel moois te bezitten. Dat wil je niet op een ''gratis'' verzamelalbum! Link to comment Share on other sites More sharing options...
audiofreak Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 Verzamelalbums zijn bij mij uit den boze. Doet me altijd denken aan "Alle 13 goed" met die lekker wijven op de hoes en "Warm aanbevolen", die je kreeg bij de Platen 10 daagse. Of die Arcade en KTell verzamel lp's. Groeven die zo dicht op elkaar liggen en waar 10 nummers op 1 kant zijn geperst, zeg maar. Je zou nu zeggen dat zijn gecomprimeerde lp's, een soort van mp3 formaat. Een lp3 formaat, hahaha Link to comment Share on other sites More sharing options...
René N. Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 3 hours ago, audiofreak said: .....Je zou nu zeggen dat zijn gecomprimeerde lp's, een soort van mp3 formaat. Een lp3 formaat, hahaha Link to comment Share on other sites More sharing options...
audiofreak Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 (edited) alle 13 goed Haha, als je op die gegeven link klikt, dan zie je dat het dezelfde wijven zijn op die lp's. Nooit geweten dat feitje. Maar ja , ik had vroeger die lp's ook niet. Ik ging al vroeg voor de Playboy en de Chick en Candy. Whahaha Ktel lp's en Arcade lp's Sommige herken ik dan weer wel Edited 11 mei 2020 by audiofreak Link to comment Share on other sites More sharing options...
mumsoft Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 Jeetje, zat daar dan geen gratis LP bij toen? Link to comment Share on other sites More sharing options...
audiofreak Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 (edited) 1 minute ago, mumsoft said: Jeetje, zat daar dan geen gratis LP bij toen? Nee, bij die (vieze) lekkere boekjes zat niets bij, Marc. Zelfs geen gratis condoom. Die lp's kosten destijds 10,00 gulden, meen ik mij te herinneren. Jaren 70 was dat. Edited 11 mei 2020 by audiofreak Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ove Rickland Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 20 minutes ago, audiofreak said: alle 13 goed Haha, als je op die gegeven link klikt, dan zie je dat het dezelfde wijven zijn op die lp's. Nooit geweten dat feitje. Maar ja , ik had vroeger die lp's ook niet. Ik ging al vroeg voor de Playboy en de Chick en Candy. Whahaha Zijn niet allemaal dames (zo heten die). Link to comment Share on other sites More sharing options...
mumsoft Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 10 gulden, dat is niet duur, maar voor mij indertijd nog best veel geld. Ik kocht mijn eerste LP's in de DGG-debut serie, waarin jonge artiesten hun klassieke kunsten lieten zien. Best aardig wat Japanners daarbij. En ja, meestal waren het geen volledige werken op die LP's, maar dat maakte mij niet uit. Ze kostten, meen ik me te herinneren, 7 gulden. En toen deden de Philipsen en DGG's het echt niet voor minder dan 20 gulden. Was dan ook zeer verbaasd dat ik een prachtige plaat met Bach orgelstukken in de Kirnberger Sammlung vond, voor fl 4,95. Staat nog steeds vooraan bij de set. Link to comment Share on other sites More sharing options...
audiofreak Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 1 hour ago, Ove Rickland said: Zijn niet allemaal dames (zo heten die). Klopt, dat zag ik ook later. Doet mij ook weer ergens aandenken, maar dat hou ik voor mijzelf. Anders komt de ballotagecommissie in mijn nek hijgen. Euh , dames wellicht bij jou. Maar wij jonge pubers in die tijd noemden dat wijven of chickies (plat Amsterdams, hé). Dat was normaal. Nu zouden we zeggen jonge dames . Link to comment Share on other sites More sharing options...
Groovy Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 On 5/9/2020 at 2:11 PM, Tubejack said: Leuk ik vind de "gewone HQ LP's" van de Dire Straits +/- €17.99 t/m €22.99 al erg goed klinken. De eerste Dire Straits nummer twee, Water of love. Komen die klappen van de drums strak en krachtig uit de speakers dan zit je goed. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tubejack Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 2 hours ago, Groovy said: De eerste Dire Straits nummer twee, Water of love. Komen die klappen van de drums strak en krachtig uit de speakers dan zit je goed. Volgens mij zit ik goed, maar ik zal het morgens even checken. Het is weer schooltijd hé en dat wil je die arme buur kindertjes niet aan doen Link to comment Share on other sites More sharing options...
Groovy Posted 11 mei 2020 Report Share Posted 11 mei 2020 Mijn buur kindertjes vandaag nog niet,die maken meer herrie dan ik Link to comment Share on other sites More sharing options...
carl Posted 12 mei 2020 Author Report Share Posted 12 mei 2020 (edited) 22 hours ago, Arden said: En hij zal op nog wel meer demo-discs hebben gestaan. Waren dat niet de sloguns in de jaren 80 en 90 bij Alan Parsons Project en Dire Straits? Muziek gemaakt voor cd... Maar waar wil je heen met deze opmerking? Buiten hoe hij muzikaal is uitgevoerd denk ik niet dat je hem met óf het origineel op lp óf de laatste MFSL persing kan vergelijken. Koop zo'n her-persing een keer, dan weet je waar we het over hebben. Of moet ik uit je opmerking begrijpen dat je dit nummer op een demo-disc hebt en dat je daarom het album niet hoeft? Al draai je het album maar 1 x per jaar, ik vind dat iedere muziekliefhebber dit album in zijn platenkast moet hebben staan. Als zelfs Cock tijdens de laatste AZ show meerdere nummers van het debuutalbum Dire Straits heeft gedraaid, zal dat niet zijn omdat het een matig opgenomen 13 in een dozijn plaat is? Zo ook Ulla Meinecke (Die Tanzerin) kwam regelmatig voorbij. Ja, ja, zelfs dat draaide hij (die dan wel weer in de originele persing), de herpersing daarvan is zeg maar ''not done'' ! Mighty Sam McClain (Tired of these blues) ook de betere originele persing van Give it up to Love en Friend&Fellow (Wonderful World) van de eerste persing ''Covered'' Er is nog zo veel moois te bezitten. Dat wil je niet op een ''gratis'' verzamelalbum! In doorsnee hebben we dezelfde smaak Marco althans ik vind de muziek die jij draait op shows altijd zeer fraai. Misschien vind ik Dire Straits wel iets te gelikt klinken en zeker in de beginperiode van CD. De eerste LP heb ik trouwens wel eens een keer tweede hands gescoord. Zal vanmiddag wel weer eens draaien, PS ik heb de herperzing van Ulla Meinecke. Ik houd me voor een mint origineel aanbevolen. Edited 12 mei 2020 by carl Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Create an account or sign in to comment
You need to be a member in order to leave a comment
Create an account
Sign up for a new account in our community. It's easy!
Register a new accountSign in
Already have an account? Sign in here.
Sign In Now