Van analoog naar digitaal

[Kraus vonBentinck]

er zijn hier al heel wat topics over maar het gaat hier om het uitwisselen van luisterervaringen onlangs. Het is eigenlijk meer bedoeld voor PM maar dat is meen ik lastig met plaatjes

@ Hans van Liempd

Dit is de file zoals op het meegebrachte schijfje; de ruis uit de aanloopgroef is zichtbaar en er is plenty headroom in de opname van vinyl. Het formaat is 96kHz/32bit wave

 

Onderstaand de file na verwijdering van ruis en het niveau gebracht naar maximaal -0,1dB. Normaal gesproken levert dat wat luisteren betreft heel weinig verschil op met eenzelfde track via CD.

 In mijn oren levert e.e.a. een heel acceptabel resultaat op van gedigitaliseerd vinyl

Afhankelijk van het geluk dat je moet hebben met de CD-uitgave (zie loudness-war database) is het toch redelijk vaak zo dat vinyl het wint van CD, simpelweg omdat men de CD verprutst heeft.

Ook komt het voor dat de CD-track toch op het eerste gehoor beter klinkt dan vinyl. Het geeft de indruk pittiger, iets voller te klinken en met meer detail.

Kan aan van alles liggen maar ik vermoed dat bij het masteren voor de CD alles door de hard-limit gehaald is met een boost voor de zachtere passages

Een voorbeeld:

de maximale uitsturing blijft gewoon -0,1dB maar alles wordt in het voorbeeld hier versterkt met 6dB (uiteraard zonder dat er clipping ontstaat) maar met dien verstande dat alle signalen van -6db of minder 6db erbij krijgen (en -3dB dus +3dB geeft 0).

Dat geeft het volgende beeld:

 

Die hard-limit met boost wordt naar mijn idee heel vaak toegepast, simpelweg omdat het gewoon te makkelijk is in de digitale omgeving. Het kan bovendien heel subtiel maar ook buitengewoon grof.

Uiteindelijk heb ik er weinig kijk op en al helemaal geen kaas van gegeten wat men allemaal uitspookt in die studio's maar dat er driftig aan de knoppen wordt gedraaid staat voor mij wel vast. Soms met een beter en soms met een veel slechter resultaat.

De door ons beluisterde Mahler CD van het KCO olv Bernard Haitink en Elly Ameling als soliste stamt naar ik meen uit eind jaren zestig en ik vond dat toch een heel mooi voorbeeld van een ongekunstelde registratie. Ik ben er wel heel zeker van dat in die tijd er toch eerlijker werd omgegaan met opnamen en wat er uiteindelijk op de plaat kwam en dat in de studio zeer ter zake kundige mensen zaten die niet echt opgejaagd werden door commerciële bedoelingen. (Het KCO is volgens mij ook veel later overgegaan van A=443 Hz. om briljanter te klinken in de strijd met Berliner en Wiener Philharmoniker)

 

Dit alles terzijde.

 

Edited 29 juli 2020 by Kraus vonBentinck
typo's

[Seed7]

Je zou eens een 'gausse' kromme van de verdeling van de verschillende niveaus moeten maken. Dan zie je aan de vormverandering heel mooi in welk gebied er wat gebeurd bij een bewerking.

 

Knopjes draaien is niet fout, meestal is het het moment en het doel. (moet altijd aan een marktplaats audioapparaat advertentie denken met de kreet "weinig knopjes, dus goed!")

[Hans van Liempd]

Helemaal duidelijk Kraus.

 

Het blijft mij altijd wél verbazen, dat luider gespeelde muziek dynamischer lijkt te klinken. Dat was hier ook met de JJ Cale opname aan de hand. Gewoon 6 dB opschroeven en het klinkt wél OK.

Ik had eens een thuisdemo voor leden van de audioclub. Daar gebruikte ik Riders on the storm  als voorbeeld van een verprutste remaster. eerst de oude opname, daarna de remaster. Dat klonk harder, dus erg veel leden trapte daar in en vonden de remaster beter. Maar toen ik de oude opname 4 dB harder zette, was het iedereen wel duidelijk wat er bij de remaster weg was. De regen in het begin, leek nu op regen, in plaats van frikandellen in het frietvet.

[Seed7]

24 minutes ago, Hans van Liempd said:

Maar toen ik de oude opname 4 dB harder zette, was het iedereen wel duidelijk wat er bij de remaster weg was.

Het is een beetje als in de fotografie. Een iets harder afdruk, dus een kleinere toonschaal, contrastrijker wordt meer gewaardeerd als een wat zachtere. Er wel vanuit gaand dat het zwart even zwart is en het wit even wit. In eerste instantie ... bij een langdurigere beoordeling laat de zachter afdruk veel meer detail zien terwijl die toch grijzer over komt.

Je kunt nog veel verder gaan, het zgn solariseren, waarmee je zwart wit en enkele grijstonen creeert. Je contrastomvang is nog even groot, maar het aantal stappen tussen de maxima is klein geworden. Je frikandellen. (mooi vergelijk)