Jump to content

Welke muziek staat er nu op (part 5) ???


Ome Henk
 Share

Recommended Posts

Weihnachtsoratorium (J.S. Bach) door Harnoncourt c.s., Christmas Spirituals door Odetta (wat lijkt de manier van zingen van Rhiannon Giddens toch op de hare - met een paar octaven verschil), Medieval Carols uit Cambridge, Herman van Veen, Joan Baez en vele anderen... een geweldige muzikale Kerstmarinade weer, hier!

Link to comment
Share on other sites

Hier geen kerstmuziek, maar wel veel muziek. Eerst heb ik de Hear test-cd (onlangs gedownload) eens geluisterd. Vond het gemiddeld genomen tamelijk vreselijke muziek, dus snel weer afgezet en wat anders opgezet. Achtereenvolgens:

 

MI0001669349.jpg?partner=allrovi.com

The National - Alligator

 

MI0001551988.jpg?partner=allrovi.com

Nirvana - MTV Unplugged In New York

 

MI0003237396.jpg?partner=allrovi.com

Pink Floyd - Animals

 

En nu:

MI0003564636.jpg?partner=allrovi.com

Echo & The Bunnymen - Ocean Rain

Link to comment
Share on other sites

51981yy4JTL.jpg

 

Bassist Christian McBride was already turning heads as a teenaged sideman with Benny Greenduring the early '90s, showcasing formidable technique and imagination in his solos. Over the two decades since then, McBride has demonstrated his skills as a bandleader, composer, and arranger as well. After 15 years of studying big-band charts, experimenting, and writing, McBride developed sufficient material for a CD, recruiting some of New York's best and busiest players, including saxophonists Steve Wilson, Ron Blake, and Loren Schoenberg, trumpeters Nicholas Payton and Frank Greene, and trombonists Steve Davis, Michael Dease, and Douglas Purviance, plus pianist Xavier Davis and drummer Ulysses Owens (among others). Six of the 11 pieces are originals, highlighted by the funky, playful "Bluesin' in Alphabet City," the ambitious, multifaceted "Science Fiction," and the upbeat, boisterous post-bop cooker "The Shade of the Cedar Tree." Vocalist Melissa Walker shines on several tracks, including a warm setting of "When I Fall in Love" that opens with the leader's arco solo and a pulsating rendition of Bobby Scott's "A Taste of Honey" that is scored with rich ensemble work behind the singer. The solos by McBride, Blake, Wilson, and Dease especially stand out, though everyone who takes a turn delivers a top-drawer effort. With this fine effort, it's safe to say that Christian McBride's talents as a writer have grown to match his considerable chops as a bassist.

 

 

http://www.barnesandnoble.com/w/the-good-feeling-christian-mcbride/22751282;jsessionid=82F4E30F15BE381B588CACE8E676578C.prodny_store02-atgap13

 

Geweldige BigBand muziek: van fluisterzacht subtiel tot laaiend enthousiast. Klinkt fantastisch ècht via Marantz CD80, Leak "Stereo 70" / Tubejack en The Perfect Performer "SoundStone 30 / 4". Jammer, toch, dat al dat spul niet meer wordt gemaakt...

 

P.S. Het vouwblad-"boekje"bij de CD is ook heel interessant.

Edited by spido
Link to comment
Share on other sites

Onlangs was er op het National Geographic Channel weer een documentaire over de moord op J.F. Kennedy.

In deze documentaire werd Lee Harvey Oswald als de enige dader aangewezen.

(Nogal vreemd, gezien de vele ballistische bewijzen voor een salvo van diverse zijden, en het feit dat er bij veel politieke tegenstanders animo voor zo'n aanslag was.)

 

In de documentaire werd genoemd dat Kennedy en zijn vrouw veel waardering hadden voor de musical "Camelot", en dat Kennedy zich zelfs liet inspireren door Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel.

 

"Ach," dacht Spido, "laten we die musical maar weer eens uit de platenkast trekken!"

Welnu: het spelen van deze opname uit 1960 was weer een heel groot plezier.

Het klonk echt alsof je er in het theater bij zat: elk woord van Alan Jay Lerner en elke klank van Frederick Loewe was prima hoorbaar en verstaanbaar.

 

De hoofdrollen werden gespeeld en gezongen door Richard Burton (King Arthur) en Julie Andrews (Lady Guenevere).

Maar de bijdragen van anderen mogen ook genoemd worden, zoals de opschepperige zelf-introductie van Sir Lancelot (Robert Goulet) "C'est Moi!"

Men moet op Broadway wel de slappe lach hebben gekregen bij dit nummer, en dientengevolge het één en ander van de humoristische tekst hebben gemist.

 

(Wat jammer, toch, dat ze tegenwoordig kennelijk niet meer zo levensecht kunnen opnemen...)

 

R-1573803-1326738926.jpeg.jpg

 

Edited by spido
Link to comment
Share on other sites

Aangemoedigd door "Camelot" heb ik ook de originele cast-opname (New York / Londen) van "My Fair Lady" uit de platenkast getrokken. Deze musical werd een jaar eerder opgenomen: in 1959.

Een bloedjonge Julie Andrews zong en speelde de rol van Eliza Doolittle, en deed dat op onnavolgbare wijze. Rex Harrison was Professor Higgins. Stanley Holloway was Eliza's vermoedelijke vader (Alfred P. Doolittle).

Wat vooral opviel, was de onbetwistbare autoriteit en manlijkheid van Higgins, en de invoelbare identiteitscrisis van Eliza.

En verder ook de ongelooflijke bekaktheid van het koortje English Posh in The Ascot Gavotte (...the Ascot eupening race; ...every piejah is hiejah...).

 

Hiermee onmiddellijk vergeleken de Nederlandse versie, met ondermeer Wim Sonneveld (Higgins), Margriet de Groot (Eliza) en Johan Kaart (Eliza's vermoedelijke vader).

Wat hier opviel: het slechte orkestspel (ongelijk, vals), de nichterigheid van Sonneveld (je zou verwachten dat hij tenslotte niet zou gaan samenwonen met Eliza, maar met zijn oude vriendje Kolonel Pickering),* en de geweldige presence van Kaart.

Bovendien: de enorm knappe vertaling/bewerking van Seth Gaaikema.

 

Toch wel weer leuk! (Ik zag de Nederlandse uitvoering destijds nog in Carré...)

 

R-1639530-1305495467.jpeg.jpg

 

 

R-2729476-1328115963.jpeg.jpg

 

* Misschien was dit wel een veel beter slot geweest!

My Fair Lady is immers een musical bewerking van "Pygmalion", het toneelstuk van George Bernard Shaw.

Deze zei: "O nee! Eliza moet haar eigen weg gaan, en niet bij Higgins terugkeren! Twee sterke persoonlijkheden bij elkaar... dat kan nooit een goed huwelijk worden!"

Edited by spido
Link to comment
Share on other sites

Heb de musical indertijd gezien in het Luxor, gewoon met mijn ouders. Dat was echt een hele belevenis (Het Spaanse graan....) Mooie correctie van de herinnering want in mijn herinnering was Ina Faassen Eliza maar die kwam pas veel later bij Sonneveld. (ook gezien trouwens)

Cool!

Link to comment
Share on other sites

5197rW8sG2L.jpg

 

Het voornemen was om het verzamelde werk van Heere Heeresma nog eens door te lezen.

Het eerste verhaal bleek "Een Dagje Naar het Strand" te zijn. Een dorstig verhaal op een hete dag, waarbij een kind kwijtraakt.

Het weer werkt nu niet erg mee: sneeuw en vorst. Maar met een beetje aardige jazz op de achtergrond zou het toch te doen moeten zijn.

 

Deze CD had ik al heel lang niet meer gedraaid. Dus ik liet me verrassen.

Bij het aanpakken van het schijfje voelde ik het al: "This is HOT, Man!"

En bij het afspelen schoof Heere Heeresma al gauw naar de andere kant van de tafel. Hier valt echt niet bij te lezen!

 

Marsalis was nog jong, en wilde laten horen wat-ie kon. En hij kon ongeveer àlles.

Art Blakey was nog lang niet dood en liet dat met grote nadruk weten.

Dit alles speelde zich af in 1980, in Bubba's Jazz Café.

Verrukkelijke jazz, als je je geest er de vrijheid en rust voor kunt geven. Laat het je maar overspoelen.

Heel levensecht opgenomen: je voelt werkelijk de ambiance van het jazzcafé.

 

O ja, nu weet ik weer waardoor het kwam dat ik hem zo lang niet draaide: mevrouw Spido wordt nogal zenuwachtig van hot jazz.

Ja, ja, je moet er tégen kunnen...

Edited by spido
Link to comment
Share on other sites

Create an account or sign in to comment

You need to be a member in order to leave a comment

Create an account

Sign up for a new account in our community. It's easy!

Register a new account

Sign in

Already have an account? Sign in here.

Sign In Now
 Share

×
×
  • Create New...