Jump to content

Welke muziek staat er nu op (part 5) ???


Ome Henk
 Share

Recommended Posts

Een schitterend concept-album van deze prog.band,en wel uit de begin jaren '80.

Nu ben ik niet weg van alle albums van Camel,maar deze is een juweeltje.

Niet een van de makkelijkste,maar wel een van de beste,een must!

 

d80894r6296.jpg

 

Had trouwens een mooie fusion-hoes kunnen zijn  :D  ;)

 

--Hans.

Als jij bekend bent met het oudere Camel werk ,dan zal je toetsenist Kit Watkins ook wel kennen. Dit is een fraaie (Full instrumental) LP / CD van hem. (Cd bevat 3 bonus tracks). Op ''Nude'' van Camel speeld Watkins ook op mee.

 

KIT WATKINS ,labyrinth, 1982 (Strawberry/One way)

419181.jpg

 

BTW: Maakte ook spannende platen met de (instrumentale) sympho groep Happy the man. :)

Link to comment
Share on other sites

Als laatste voor vandaag...

Van het zelfde laken een pak :)

 

Nu met een andere bekende vogel...Ton Scherpenzeel ;)

 

c411447289j.jpg

 

Camel.....Pressure Points

Een mooi live album,niet spectaculair,maar gewoon solide goed :)

 

 

--Hans.

Dat de laatste Camel optredens door de kenners niet als ''spectaculair'' beschouwd worden ,is een simpele verklaring voor. sinds 1984 is Watkins vervangen door Scherpenzeel. (Heb Camel in 1984 drie keer live gezien) waarvan dat laatste concert mij toch wel enigsinds tegenviel. Ik heb van Ton Scherpenzeel een Lp gehad getiteld ''Heart of the universe'' (CNR 1984) En die liet een :angry: op mij achter.

 

Als beste Camel albums kunnen worden beschouwd. Camel ''camel'' 1973 ''Mirage''1974 ''moonmadness'' 1976 ''raindances'' 1977 en ''nude'' 1981.

Link to comment
Share on other sites

Als laatste voor vandaag...

Van het zelfde laken een pak :)

 

Nu met een andere bekende vogel...Ton Scherpenzeel ;)

 

c411447289j.jpg

 

Camel.....Pressure Points

Een mooi live album,niet spectaculair,maar gewoon solide goed :)

 

 

--Hans.

Dat de laatste Camel optredens door de kenners niet als ''spectaculair'' beschouwd worden ,is een simpele verklaring voor. sinds 1984 is Watkins vervangen door Scherpenzeel. (Heb Camel in 1984 drie keer live gezien) waarvan dat laatste concert mij toch wel enigsinds tegenviel. Ik heb van Ton Scherpenzeel een Lp gehad getiteld ''Heart of the universe'' (CNR 1984) En die liet een :angry: op mij achter.

 

Als beste Camel albums kunnen worden beschouwd. Camel ''camel'' 1973 ''Mirage''1974 ''moonmadness'' 1976 ''raindances'' 1977 en ''nude'' 1981.

Pressure Points vind ik zelf ook maar vrij matig. Maar tijdens de farewell tour eerder dit jaar hebben de heren van Camel

Link to comment
Share on other sites

Ik had me voorgenomen om de serie maar eens af te maken,

en dus dit is de volgende in de reeks.

 

d80204pi23u.jpg

 

Camel......Stanionary Traveller

 

Wederom een concept album van Camel,deze keer een die gaat over de verdeling van Berlijn.

Met voor mij de titel-track als een van de mooiste nummers op dit album...

 

Luister maar eens op je gemak zou ik zeggen..;)

 

--Hans.

Link to comment
Share on other sites

Vanaf lp:

f77588pqr2i.jpg

 

oftewel Introducing Janathan Butler.

 

"His most ambitious, unpredictable, and musically satisfying album. Jonathan Butler at this time was an unheralded expatriate South African who did more acoustic guitar playing than singing, and hadn't yet become an Urban Contemporary hero. His vocals weren't as polished or heavily produced, and his compositions were looser, more animated, and less calculating.

Link to comment
Share on other sites

Ik had me voorgenomen om de serie maar eens af te maken,

en dus dit is de volgende in de reeks.

 

d80204pi23u.jpg

 

Camel......Stanionary Traveller

 

Wederom een concept album van Camel,deze keer een die gaat over de verdeling van Berlijn.

Met voor mij de titel-track als een van de mooiste nummers op dit album...

 

Luister maar eens op je gemak zou ik zeggen..;)

 

--Hans.

Toeval bestaat niet, of wel?

 

(Luister momenteel naar Another Night van je-weet-wel-wie.)

Link to comment
Share on other sites

Weer even terug naar de roots met dit album van s'werelds beste " blanke " blues-gitarist Peter Green.

Hier neemt hij het werk van Robert Johnson onder handen,en met goed succes.

Al blijft het orgineel natuurlijk altijd het super-de super,dit is een aardige cover die nogal neer gesabelt is in de pers,maar het niet verdiende om zo beschreven te worden.

 

B000006PYU.01.LZZZZZZZ.jpg

 

Peter Green.....The Robert Johnson Songbook

 

Hij klinkt zelfs als een delta-blues man ;)

Wie is Peter Green?

Lees maar even:

 

His career riddled by drug abuse and paranoia, Peter Green is still regarded by some fans as the greatest white blues guitarist ever, Eric Clapton notwithstanding. As he grew up in London's working-class East End, Green's early musical influences were Hank B. Marvin of the Shadows, Muddy Waters, B.B. King, Freddie King and traditional Jewish music.

Calling himself Peter Green by age 15, he played bass before being invited in 1966 by keyboardist Peter Bardens to play lead in the Peter B's whose drummer was a lanky chap named Mick Fleetwood. The 19-year-old Green was with Bardens just three months before joining John Mayall's Bluesbreakers, whose rapidly shifting personnel included bassist John McVie and drummer Aynsley Dunbar. A keen fan of Clapton, Green badgered Mayall to give him a chance when the Bluesbreakers' guitarist split for an indefinite vacation in Greece. Green sounded great and, as Mayall recalls, was not amused when Clapton returned after a handful of gigs, and Green was out. When Clapton left the band for good six months later to form Cream, Mayall cajoled Green back. Fans were openly hostile because Green was not God, although they appreciated his replacement in time. Producer Mike Vernon was aghast when the Bluesbreakers showed up without Clapton to record the album A Hard Road in late 1966, but was won over by Green's playing. On many tracks you'd be hard-pressed to tell it wasn't Clapton playing. With an eerie Green instrumental called "The Supernatural" he demonstrated the beginning of his trademark fluid, haunting style so reminiscent of B.B. King. When Green left Mayall in 1967, he took McVie and Fleetwood to found Peter Green's Fleetwood Mac. Jeremy Spencer and Danny Kirwan shortly afterward gave Fleetwood Mac an unusual three-guitar front line. Green was at his peak for the albums Mr. Wonderful, English Rose, Then Play On, and a live Boston Tea Party record. His instrumental "Albatross" was the band's first British number one single and "Black Magic Woman" was later a huge hit for Carlos Santana. But Green had been experimenting with acid and his behavior became increasingly irrational, especially after he disappeared for three days of rampant drug use in Munich. He became very religious, appearing on-stage wearing crucifixes and flowing robes. His bandmates resisted Green's suggestion to donate most of their money to charity, and he left in mid-1970 after writing a harrowing biographical tune called "The Green Manalishi."

 

After a bitter, rambling solo album called The End of the Game, Green saddened fans when he hung up his guitar except for helping the Mac complete a tour when Spencer suddenly joined the Children of God in Los Angeles and quit the band. Green's chaotic odyssey of almost a decade included rumors that he was a gravedigger, a bartender in Cornwall, a hospital orderly and a member of an Israeli commune. When an accountant sent him an unwanted royalty check, Green confronted his tormentor with a gun, although it was unloaded. Green went to jail briefly before being transferred to an asylum.

 

Green emerged in the late 1970s and early '80s with albums In the Skies, Little Dreamer, White Sky and Kolors featuring at times Bardens, Robin Trower drummer Reg Isidore and Fairport Convention drummer Dave Mattacks. He reprised the Then Play On Mac standard "Rattlesnake Shake" on Fleetwood's solo 1981 album The Visitor. British author Martin Celmins wrote Green's biography in 1995. Psychologically troubled, on medication and hardly playing the guitar for most of the '90s, the reclusive Green resumed sporadic recording in the second half of the decade. He surfaces unexpectedly from time to time, most prominently Jan. 12, 1998 when Fleetwood Mac was inducted into the Rock and Roll Hall of Fame. In a rare, perfect moment Green jammed with fellow inductee Santana on "Black Magic Woman."

 

Zo,das wel weer genoeg ;)

 

--Hans.

Link to comment
Share on other sites

d85740j83i5.jpg

Rage Against The Machine

 

Is jaren geleden dat ik 'm gehoord heb, maar klinkt nog steeds best goed... als je ervan houdt tenminst. Vind 'm niet meer zo mooi als toen (luisterde toen nog veel meer naar harde(re) muziek), maar hij is wel het luisteren nog steeds waard. Alleen dat dood gedraaide 'Killing In The Name' kan ik niet meer horen...

Link to comment
Share on other sites

Hallo allen,

 

ja is tijdje geleden, maar wilde jullie toch attenderen op de volgende ontdekking van mij; Natasha ST-Pier.

hier een link naar haar laatste album, inmiddels heb ik 2 cd-s van haar gekocht via amazon.fr, en ben gelijk helemaal verkocht. ga ook naar brussel om een concert van haar bij te wonen in maart.

 

nieuwste cd

vorige cd

 

van de laatste kun je een paar fragmentjes beluisteren. Of download ff van kazaa voor betere en langere stukken.

 

Greetz,

 

Keessie

Link to comment
Share on other sites

Ben nu even een verzamel cd aan het beluisteren ,die ik voor ''Ome Henk'' opgenomen heb. er staan deze (Fusion) nummers op. Vrij onbekend ,maar toch toegankelijk. voor ''Frankie'' mischien gesneden koek, maar voor ''Ome Henk'' mischien nieuw. ;)

 

 

1) Joe Hubbard 1992

2) The Fents 1982

3) RMS 1987

4) Dave Larue 1992

5) Uzeb 1988

6) Adan Holzman 1994

7) Bon Lozaga 1993

8) Jk special 1992

9) Ruch Hour 1995

10) Tom Coster 1983

11) Didier Lockwood Group 1990

12) Clide Criner 1987

13) Gamalon 1990

14) Jimmy tunnel 1992

 

BTW: Cd tip. Dit jaar (op nieuw) uitgebracht op Tone Center.

 

Mark Varney Project ,,Truth in shredding,, 1990 (Legato/Tone Center 2003)

Mark_Varney_Project.jpg

 

Met Allan Holdsworth ,Jimmy Earl ,Frank Gambale , Steve Tavaglione,ea.

De eerste (Legato) uitvoering uit 1990 is niet meer leverbaar. ( Out of print).

Link to comment
Share on other sites

Ben nu even een verzamel cd aan het beluisteren ,die ik voor ''Ome Henk'' opgenomen heb. er staan deze (Fusion) nummers op. Vrij onbekend ,maar toch toegankelijk. voor ''Frankie'' mischien gesneden koek, maar voor ''Ome Henk'' mischien nieuw.  ;)

 

 

1) Joe Hubbard 1992

2) The Fents 1982

3) RMS 1987

4) Dave Larue 1992

5) Uzeb 1988

6) Adan Holzman 1994

7) Bon Lozaga 1993

8) Jk special 1992

9) Ruch Hour 1995

10) Tom Coster 1983

11) Didier Lockwood Group 1990

12) Clide Criner 1987

13) Gamalon 1990

14) Jimmy tunnel 1992

Gewoonweg KLASSE B)

Waarom alleen voor Ome Henk :unsure::unsure:

Niks mis met Ome Henk,maar ik wil ook! :angry::lol:;)

 

--Ome Hans.

Link to comment
Share on other sites

Create an account or sign in to comment

You need to be a member in order to leave a comment

Create an account

Sign up for a new account in our community. It's easy!

Register a new account

Sign in

Already have an account? Sign in here.

Sign In Now
 Share

×
×
  • Create New...