2 oren/ 2 microfoons/ 2 luidsprekers

[james bond]

Beste, misschien zou je een cd moeten opnemen, op dezelfde manier als een plaat, dus met dezelfde compressietechnieken, evenhard, en het dan versterken met een goede platenversterker. Misschien is dat wel de oplossing. Ik weet niet of dat kan en hoe dat zou moeten.

 

Maar als je het precies zo opneemt als op plaat, en precies zo versterkt als plaat, misschien word er dan iets duidelijk?

 

Maar misschien is de manier van opnemen wel verkeerd misschien moeten ze het "hoofd" wat meer gebruiken, oftewel dat apparaat waar de microfoons in een hoofd zijn gebouwd op de plaats waar normaal gesproken je oren zitten.

[Pjotr]

Mmmmmmmmmmm,

 

 

Tja  , dan kan  Sodejuu toch gelijk hebben, met zijn  melk.

 

 

Twee microfoons  directe opname , bijna directe weegave.

 

Meer microfoon techniek , meer sporen ,meer kanalen,(veel dus) alle instrumenten apart opgenomen en later weer bijelkaar gevoegd , misschien is er teveel weg of er teveel mee geklooid.

 

Ik weet het niet !

 

 

MvG,

 

 

Haudio

 

 

Rauwe melk zo onder de koe vandaan is niet te dinken. Nu ja, het is wel te drinken maar lekker is anders. Dat moet toch een dagje staan en afgeroomd worden.

 

Het zou verhelderend zijn om eens bij opnames te gaan kijken en hoe van die opnames een plaat dan wel een CD in elkaar gezet wordt.

 

Bij tweekanaals stereo opnamen zijn er twee soorten informatie: De volumevehouding tussen links en rechts en het faseverschil tussen links en rechts. Bij mooie ruimtelijke opnamen van acoustische muziek zijn beide goed bewaard gebleven. Dergelijke opnamen klinken goed op een midisetje, in de auto, alsook op een optimale set. Het is vooral de fase-informatie die zorgt voor diepte en ruimtelijkheid.

 

Zo'n opname is met twee microfoons te maken maar geeft dan toch een onverkoopbaar resultaat. Of te direct als je dat met alleen directionele microfoons (cardioides) doet, of te veel distant en ruimteinformatie als je dat met alleen omnidirectionele microfoons doet. Het wordt dus altijd een combinatie van beide.

 

Opnamen met een enkele microfoon zoals voor de solist bevat nauwelijks ruimte-informatie maar is vaak wel noodzakelijk om de solist de aandacht te geven die verlangt wordt. Zo'n monokanaal kun je met een panpot wel ergens tussen links en rechts plaatsen maar het blijft "plat".

 

Studio-opnamen die met veel kanalen zijn opgenomen kunnen wel aardig tot een plaatje in elkaar gezet worden maar ze blijven plat. Die gaan pas leven door er artificieel galm aan toe te voegen. Voeger had menig studio daavoor een galmkelder, soort van superbadkamer. Tegenwoordig gaat dat met een digitale galmunit en die geven tegenwoordig een bijzonder realistische ruimtesimulatie. En een goed studiotechnicus is tot ware kunststukjes in staat.

 

Dat oudere opnamen vaak veel beter klinken komt misschien ook wel omdat vroeger de technische hulpmiddelen beperkter waren. Men moest door meteen met een goede microfoonopsteling en mixdown gelijk naar twee sporen. Goede technici waren daar ware kunstenaars in. Ik denk dat door de hedendaagse technische mogelijkheden die kunst een beetje verleerd is. Uitzonderingen daargelaten want er worden nog steeds hele mooie opnamen gemaakt.

 

Als je naar de popmuziek uit de jaren '60 luistert dan klinkt het meeste toch wel zo plat als een dubbeltje uit die tijd. Iig veel meer dan tegenwoordig.

 

[WanFie]

Mijn ervaring is dat een CD-speler het stereobeeld enorm kan verpesten.

 

Verder zijn de ruimte en opstelling in mijn oren de tweede factor waar het mee mis kan gaan.

 

Maar een echt goed stereobeeld heb ik pas nadat alles op een voldoende hoog niveau was.

 

Merkwaardigerwijs is er ook nog een tussenfase met links rechts en midden....

 

De truck van Jitze berust op het richten van de hogetonenluidsprekers. Door de speakers te ver in te draaien luister je als het ware achter het punt waar het meeste hoog wordt geprojecteerd.

Wanneer je naast die persoon in het midden gaat zitten richt de verst afgelegen luidspreker relatief meer geluid dan de andere, omdat deze ver v

[M Pekel]

Mijn speakers staan nu in een langbenige opstelling, ik heb de speakers al eens een tijd verder uit elkaar gehad maar dit leverde een erg annalitische klank op.

 

Maar op welke positie de speakers ook staan Vinyl blijft meestal beter als de gemiddelde cd`s, en dat terwijl de draaitafel gewoon op de standaard phono ingang van mijn Marantz PM8200 aangesloten is.

 

Ook is mijn cd speler geen goedkoop prulletje (Marantz CD6000KI) waar ik nog steeds erg van onder de indruk ben qua klank.

 

Ik heb een paar albums op zowel CD als LP en de LP`s klinken gewoon anders, het lijkt wel minder kunstmatig `t is moeilijk te beschrijven maar als je bij Vinyl door de tikjes en de ruis heen luistert klinkt het vaak erg goed, zelfs met vrij goedkope draaitafels en elementen

 

Marcel

[Maale]

Ja, plaat klinkt inderdaad anders, maar meestal geniet het m'n voorkeur.

Voordat ik op m'n 2e hands platenspeler m'n nieuwe ClearAudio element zette, luisterde ik met een oud standaard Audio Technica elementje... dat veel onrustiger en scheller klonk.

Dus dat is toch wel een hele winst geweest. Daarmee wil ik zeggen dat er heel veel verschil is tussen een standaard en een goed element. Het komt dus niet op tikken en krassen & ruis van de plaat aan.

[M Pekel]

Ja, plaat klinkt inderdaad anders, maar meestal geniet het m'n voorkeur.

Voordat ik op m'n 2e hands platenspeler m'n nieuwe ClearAudio element zette, luisterde ik met een oud standaard Audio Technica elementje... dat veel onrustiger en scheller klonk.

Dus dat is toch wel een hele winst geweest. Daarmee wil ik zeggen dat er heel veel verschil is tussen een standaard en een goed element. Het komt dus niet op tikken en krassen & ruis van de plaat aan.

Ja dat er veel verschil is in elementen ben ik ook al wel achter, de verschillen zijn vaak meer dan subtiel

Echt goedkope elementen ben ik ook niet van onder de indruk, maar vanaf ongeveer 100euro zijn er wel goed klinkende elementen te vinden.

 

Wat ik trouwens een probleem vind is dat veel audiozaken weinig hebben op het gebied van analoog weergave, iets beluisteren is vaak al moeilijk. Een paar instap draaitafels hebben ze vaak wel, maar als je vraagd om een los element dan kijken ze je aan alsof je gek bent En dat terwijl Vinyl weer zo in opkomst is, ik ken behoorlijk wat jongeren bijv die het ook weer ontdekt hebben.

 

Marcel

[munkie]

Vroeger kende ik een TH techneut die een tijdje profi klassieke opnamen heeft gemaakt met een compagnon voor labels als Philips. Hij vertelde me dat een klassieke CD gemiddeld 500 a 1000 edits heeft. Hier is dus 500 a 1000 X digitaal in geknipt en geplakt! Ieder foutje wordt er dus digitaal uit gehaald achteraf door de technicus in de studio. Die ook de 24 microfoons/24 sporen digitaal bijeen mixt naar 2 sporen stereo.

Nee dan vroeger Eind jaren 50 en 60 werden hele klassieke orkesten in 1 x opgenomen met 3 microphoons op 2 of 3 sporen analoog met buizen apparatuur in het hele traject van microphoon tot snijbeitel. Ik heb een Decca SXL plaat waarop je een lid van het orkest duidelijk hoort kuchen. Dat konden ze er niet uitsnijden. Ze waren wel soms 2 dagen bezig om die microphoons goed te hangen, tijdens die 2 dagen werd er dus nix opgenomen! Zou tegenwoordig onbetaalbaar zijn...

[Pjotr]

Vroeger kende ik een TH techneut die een tijdje profi klassieke opnamen heeft gemaakt met een compagnon voor labels als Philips. Hij vertelde me dat een klassieke CD gemiddeld 500 a 1000 edits heeft. Hier is dus 500 a 1000 X digitaal in geknipt en geplakt! Ieder foutje wordt er dus digitaal uit gehaald achteraf door de technicus in de studio.

Dat aantal lijkt mij een tikkie overdreven voor klassieke opnamen of het moet wel een slecht presterend stel muzikanten zijn geweest. Dat zullen er wel iets van 50 tot 100 zijn geweest. Een stuk is vrijwel niet in zijn geheel foutloos te spelen.. Daarom wordt het vaak 3x tot 4x overgespeeld. Van die meerdere opnamen wordt 1 goede foutloze in elkaar geplakt.

 

Dit is helemaal niets nieuws en heeft helemaal niets met digitaal te maken. Dat werd in de jaren van de analoge tape net zo gedaan en werd er met schaar en lijmpot in de analoge tape geknipt en geplakt.

 

Heb hier een plaat staan waarop 1 noot per ongeluk achterstevoren er tussen is geplakt

 

Direct cut opnamen in 1 keer zoals jij omschrijft werden maar heel weinig gemaakt. Dat kun je een beetje vergelijken met audiofiele opnamen van nu. Overigens waren muzikanten vaak zo gestressed om geen fouten te maken dat dat wel eens ten koste van de muziek ging.

 

[Seed7]

Heb hier een plaat staan waaop 1 noot per ongeluk achterstevoren er tussen is geplakt

Een fameus voorbeeld van analoog knip en plakwerk in de klasieke muziek is een of andere fluitsonate opgenomen door James Gallway, hij heeft al z'n adem momenten uit de opname laten knippen zodat hij virtuoser over zou komen. Bij beluistering doet het geheel echter nogal onwerkelijk aan.